Budalalığın Bekleyişi

• 27 Nisan 2024 Cumartesi 22:56:33

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Beklersin.
Bilmediğin, tanımadığın bir şey/ler/i beklersin. Canlı mı, cansız mı, emin değilsin.
Adı, sanı, cismi belirsiz bir şey bu...
Belki sadece bir zaman birimi, belki de bir sanı, belki de hiçbiri...

Ama sen yine de sabırla beklersin.
Bir mecburiyet kasıklarına sıkıştırılmış gibi beklersin. Bir bağımlılık duygusuyla beklersin; hem de çok beklersin.
Hani gece demeden, gündüz demeden beklersin. Onunla fısıldaşırsın habire.
Ve beklemenin beklentisini mırıldanırsın dağarcığına. Böylece çoğaltırsın bekleyişini.
Tarifsiz ve eşsiz bir yetiye sahip olmanın hazzıyla, yepyeni bekleyişlerin avına çıkarsın.

O beklediğin bir insandır çoğu zaman.
Elleri vardır. Parmakları vardır. Gözleri vardır. İçinde ışığı vardır. İki de ayağı vardır ve bir başı vardır.
Nefes alabilen biridir o. Yufka yüerklidir. Bir karıncayı dahi iicitmeyen, çekincesiz ve utançsız ağlayabilendir. Öksürebilendir. Kuralsız ve ulu orta aksırandır. Hatta ıkınan, horlayan, inleyen ve osurandır da gerektiğinde.
Davudi bir sesi var beklediğinin. Türkü söyleyebilen, ıslık çalabilendir. Üşüdüğün zaman tınısı soba sıcaklığındadır. Onunla güvendesindir. Huzur içindesindir; çünkü ana kucağını anımsatır sana. Onu beklerken, ve düşünürken unuttuğun ninnilerin tınısı dirilir kulağında.

Ah ki beklersin..
O beklediğinle ömür geçirmiş gibi, hatta göbek bağın varmış gib beklersin.
Künyesine ve geleceğine dair hiçbir ipucu olmadığı halde hep beklersin. Kurguladığın bir senaryoda kahraman kılarsın onu.
Ve sen, koşulların dayatmasına boyun eğip umudu ilke edinirsin kendine. Dolayısıyla zavallı bir budala konumunda olarak beklemeyi gurur meselesi yapmadan beklersin.

Dahası da var: kendi kendine bekleyişin muhasebesini yaparsın. Hatta bambaşka bir alternatif olsun diye, beklediğine bu kez sen gidersin.
Apansız gitmezsin elbette! Damdan düşer gibi de gitmezsin. Bilakis... planlı, projeli gidersin. Yolların her bir kilometresini desimetrekare, milimetrelere bölerek gidersin.Tüm hüzünlerinden, özlemlerinden muzdarip olma umuduyla gidersin.

Ha gitti ha gidecek laflarını kimseye ettirmeden gidersin. Kimseye bildirmeden, hissettirmeden ve gürültüsüz gidersin.
Öyle bir gidersin ki, hiçbir ayak izi bırakmazsın.Bir yusufçuk gibi sessizce gidersin.
Mucizenin altın kurnasından geçen unik bir tılsım gibi kayarak gidersin.

Geçtiğin yollarda ne üşüdüğünü ne de terlediğini anımsarsın. Ne susadığını, ne acıktığını, ne yorulduğunu, ne de uykusuz kaldığını düşünürsün. Zaten buna fırsat da bulamazsın.
Sırtında muazzam bir heybe ve çıkınla gidersin.
Sen dağları dele dele gidersin.
Nehirleri, denizleri birkaç kulaçla geride bırakarak gidersin.

Bir köprüden geçerken sana seni anımsatanlarla karşılaşırsın. Fakat onlar seni görmezler gözlerindeki kara perdeden. Sen de onları görmezden gelerek geçip gidersin.
Soruları ve polemiği sevmediğinden onlar tarafından fark edilmemek rahatsız etmez seni.

Uzun bir köprünün diğer ucuna varınca, ansızın yağmur yağmaya başlar. Bulutların bu sürprizine şaşarsın.
Kararan gökyüzüne dönüp bakamazsın. Etrafına bakarsın.
İlk kez ve ansızın yolunu şaşırdığını, nerede olduğunu bilmediğini kanıksarsın.


Bekleyişin sonundasındır artık. Ve tabii gidişin de.

Derin bir iç çekerek dersin ki:
"İşte! Budalalığın bekleyişidir bu. Hepsi bu, hepsi bu kadar!"


H. Korkmaz 2023/2024 Sthlm