KORİDOR

• 5 Nisan 2024 Cuma 11:42:41

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Öncesi

Arka taraftan çıkıp içeride seni arıyordum. Sonra arka tarafa doğru geri yürüyordum. Beynim oldukça karışmış halde idi. Ön tarafta olan kişilerin hepsi birbirine benziyordu. Tuhaf bir an. Birkaç kere koridorda karşılaştık. Sahi koridor demişken insanın aklına uzun kavisli bir bekleyiş geliyor. Yürüyüp geçmek için yapılmış bir yer. Bir odadan bir odaya. Usulca kapanmış yarım gözlerinle bana baktıktan sonra. -neredesin dedin bana. Ben seni yeniden görmenin verdiği şaşkınlıkla -Seni arıyordum dedim. Sonra yeniden kayboldun ve ben yeniden bir arayışın içinde buldum kendimi. Bir zaman ayna ile konuşan insanları gördüm. Bir zaman kendi ile konuşan insanları gördüm bir zaman kendisi ile oynayan insanları gördüm üstelik hepsi yalnızdı. Donatılmış bacaklar ve işlenmiş meme uçları, az sertleşmiş meyveler gibi kolaylıkla diriliğini kaybediyordu; ağır aksak her ölümde. Önümde bir yol koridor... İki farklı zaman arasında birkaç anlık sefer. Seni birkaç defa daha buldum. Palazlanmış bir yalnızlığın ortasında. Bilir misin sen uçmayı bir mavi gibi. Seni son gördüğümde bir suçlu gibi götürülüyordun. Ben üçayaklı bir sandalyede oturuyordum. Çok yorulmuştum ve hiç susamamıştım. Sana uzunca baktım. Sen büyüyordun giderken. Sen koridorun ağzına doğru yürürken bir kapıdan çıkacağını biliyordum. Gittikçe büyüdün giderken. Mecburiyeti ben o zaman öğrendim. Bu mecburiyet; resmiyet kelimesi gibi oluyormuş.

Sonrası

Yoktun. Ön tarafta biraz daha ölü insanların etlerinde süründüm. Aynanın önünde eğilip doğrulan insan vardı. Sigarama dokundu. İçeride bir sigarayı ıslattım daha uzun daha yavaş bitsin diye daha uzun ömrü olsun diye. Ardı ardına birkaç el ateş ardı ardına bir sarsıntı geldi içimden. Etrafımda olan insanlar sanki hep etrafımda gibi. Sanki her birisi benim o boyuta girmem için toplanmışlardı. Sanki koridorun iki tarafında da beni bekliyorlardı.

Arası

Sarının kutsallığını hep biliyordum. Sarı en çok güneşe yakışıyor demişti bunak adam. Ben sarışın adamların gazellerini dinlemeyi seviyorum dedim. Usulca bir sigara uzattım. Sigarayı içti. Sigara sanki ona uzatılmak için var olmuş bir cisim oldu. Cisim demişken hani sabah gudveden sonra aydınlanınca, uyanınca sular, çözülünce toprağın dili, yankılanınca camlar üç kere, soyununca gölgeler nefes alır gibi. Usulca elini uzattın. O zaman koridorun ortasında idik. Vestiyer sağ tarafta ve içeride çığlık çığlığa bağıran askılıklar. Hepsinin sesini duyuyorduk. Biliyor musun en çok asılan yüzün en çok asılan elbiseler en çok asılan bir boşluk ve onların hiçbirisinin merdivenleri yok. Dedim işte içeriden çok çığlık sesi geliyordu askıların. Gümüş parlak köşelerinden tutundu vestiyerde duran çocuk. Kıyafetler birbirine hikâyelerini anlattılar. Montlar en çok üşüyen idi. En çok kirlenmiş tabii ki beyaz renginde olanlardı.

Orası

Koridorun ortasında durmuştum. Çok yorulmuş gibi. Durduğumda sarı saçlı birisini gördüm. Sanki bir kaç koridor zamanında sanki beni bekler gibi oradaydı. Bana baktı. Sadece bakmak için değildi sanki. Sanki yüzüne baktığımda neredesin ve nereden geldin der gibi idi. Sen nereden de çıktım be adam der gibi değildi. Bu dediklerim abartısız birkaç saniyenin un ufak dişlisinde oluyordu. Diş demişken dişi değil. Diş demişken ağrısı gibi de değil. Farklı idi bu ağrı bir bırakılmışlığın içinde kaldığım için. Çok yürüdüğüm için çok savaştığım için.

Yarası

Bir yıl denen o zan aslında en acılı ezgiyi söken döken bir ozan idi. Kalbimin içinde bir kanayış vardı durmak bilmeyen.

Sonu

Sigarayı uzattıktan sonra teşekkür ettin. Seni o bekleyişten çıkardım. Bir kelime etmeden uzlaşmanın en güzel yanlarını yazdım kalemsiz, imsiz ve çizgilerle. Kaleme olan inancımı sorguladım. Öptün beni yeniden doğmam için. Beni öptüğünde bir koridor içinde değildim. O akıp geçen insanlar arasında değildim. O insanların neden oraya geldiklerini bilmiyordum. O insanların hiçbirisine inanmıyordum.

Lümpen Dergisi