Öykü / Eşsiz Bir Gezi

• 23 Mart 2024 Cumartesi 21:28:09

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Her şey, genç kadının evlenmeden önce kurduğu hayalleri yazdığı şiiri, bir kez daha eşine okumasıyla başladı.

- Hayatım, seninle birlikte Kapadokya’ya gitmeyi öyle çok istiyordum ki...

-Evet, daha öncede söylemiştin canım, ancak bir türlü uygun ortamı sağlayamamıştık.

Genç kadın, sevdiği adamın gözlerinin içine bakarak gülümsedi.

- Peki ya şimdi?

-Canım, biliyorsun işlerim çok yoğun. Bütün gün müşterilerle uğraşıyor, yoruluyorum. Evimize gelince o enerji yüklü duruşun bana can veriyor. Sende hayat buluyorum, dinleniyorum, huzurluyum. Hem bak takvime, Mart’ın kaçı olmuş? Havalar çok soğuk, şimdi sırası değil.

- Aslında tam da zamanı, sakin ve sessizdir oralar. Giyiniriz sıkı sıkı. Sadece iki güncük. Cumadan çıkar, Pazar’a döneriz. Olmaz mı?

- Arkadaşlarınla gönderdim seni, balona bile bindin. Tekrar gitmeye gerek var mı? Hem sen de çalışıyorsun; çocukların gürültüsü, patırtısı... Kafan şişmiyor mu? Oturuyoruz ne güzel evimizde; sıcacık, baş başa.

-Peki...

-Güzelim, büzme dudaklarını öyle!.. Dünyanın sonu mu sanki? Gideriz elbet bir gün...

- Bu, benim en büyük hayalim. Anlamıyorsun!.. Birlikte el ele, bambaşka bir dünyanın içinde; mesela rengarenk balonlar gökyüzünde süzülürken gün doğumunu izlemek, yer altı şehirlerini gezmek, tünellerden geçmek, mağaraları, vadileri dolaşmak.. Üstelik uç bir şey değil ki istediğim, imkanımız varken neden gitmeyelim?

-Dur bakalım, acele etme!.. Dediğim gibi bakarız ilerde.

-Hele bir Kaymaklı Yer Altı Şehri varmış , oraya daha önce hiç gitmedim. Öyle merak ediyorum ki... Dizlerimizin üzerinde daracık tünellerden geçip dört kat aşağı iniyormuşuz. Ne macera!.. Survivor gibi. Çavuşin’de atv ye de bineriz, dağ, taş, dere, tepe... Oyy oyy nasıl heyecanlı olur kim bilir?

-Yahu, sen beni öldürecek misin? Nefesim sıkışır benim.

-Tamam, hayalimin bu kısmını geri alıyorum. Tünellere girmeyelim. Ama bak taa Hititler zamanında adamlar ne kadar akıllılarmış. Önce havalandırma alanını yapmışlar, sonra yerleşim yerini kurmuşlar. Yüz metre kadar aşağı inebiliyormuşsun.

-Nee, yüz metre mi?

-Evet, fakat her katı ziyarete açık değil ki. O kadar inmeyeceğiz yani.

Birkaç gün sonra genç kadının en büyük hayalini gerçekleştirmek için gerekli hazırlıkları yaparak kendi araçlarıyla Kapadokya’ya doğru hareket ettiler. Yolculuk esnasında Aksaray’ın Güzelyurt ilçesine bağlı Ihlara Vadisi tabelasını görünce direksiyonu o yöne kırdılar. Ihlara Vadisi müze girişi yakınlarında tur şirketleriyle birlikte geldiği anlaşılan kalabalığı fark eden kadın, çantasından öğretmen kimlik kartını çıkartarak mantosunun cebine koyarken:

- Canım, ben burada inip lavaboya gideyim olur mu? Sen aracı park edersin. Haa! Unutmadan; bagajda şemsiye olacaktı, onu da al gelirken.

Bu arada girişteki yoğunluk azalmaya başlamış, ziyaretçilerin bir kısmı rehberleri eşliğinde vadi içinde dağılmışlardı.
Adam aracı park ettikten sonra lavaboların olduğu bölüme gelerek, eşine seslendi:

-Nazlıcığım, orada mısın?

Genç kadın, henüz girdiği tuvalette çantasını asacak uygun bir yer bulamayınca hafifçe araladığı kapıdan kolunu uzatıp:

-Buradayım canım, çantamı tutar mısın?

İhtiyacını giderip dışarıya çıkan kadın, kimseyi göremeyince müze girişine doğru adımladı. Güvenlik görevlilerine, eşini tarif ederek sordu. Verilen yanıt karşısında ’’belki, şemsiyeyi almayı unutmuştur’’ diyerek park alanına doğru ilerledi. Araç, park yerinde kilitli haldeydi ve içerisi boştu. Bir süre etrafta göz gezdirdi. Tekrar lavaboların olduğu yere döndü, bir kenarda eşini beklemeye başladı. Dakikalar gittikçe uzamış, erkekler tuvaletinden de çıkan olmamıştı. Öğretmen kimlik kartının mantosunun cebinde olduğunu hatırlayan kadın, müzeye ücretsiz giriş yaparak turnikelerden içeri geçti.

Uçsuz bucaksız bozkırın ortasında saklı kalmış bir cennette, ağır ağır yürümeye başladı. Asırlar önce Hasan Dağı’nın lavlarını püskürtüp soğutmasıyla oluşan katmanların eşsiz varlığıyla, iliklerine kadar hissettiği eşinin yokluğu birbirine karışmıştı. Garip bir duyguydu. Oysa onunla birlikte ne hayaller kurmuştu. Neden her seferinde bir aksilik oluyordu? Buraya kadar gelmişken eşi aniden nereye kaybolmuştu? Başını kaldırdı, gökyüzüne baktı. Hava; iyiden iyiye kapanmış, soğumuş, ve yağmur başlamıştı. Sol tarafta tatlı şırıltısıyla akan Melendiz Çayı’nın binlerce yıllık sabırlı aşındırmasıyla ortaya çıkan bu serin kanyonda işte yine bir başınaydı.

Aklında çeşitli düşünceler kol gezerken adımlarını biraz daha hızlandırarak derinliği yüz yirmi metreyi bulan bu vadiye kurulan tahta merdivenlerden aşağı inmiş, eşini arıyordu. Dünyada, içinde insanların yaşam alanı kurduğu en büyük kanyondu burası. Kayaların içine oyulan muhteşem çıkıntıları gördükçe doğanın güç ve azmine hayran oluyor, o dönemde teknolojiden uzak yaşayan insanların kullandığı tekniklerle inşa ettikleri barınakları inceledikçe yeteneklerini takdir ediyor, kendi acizliğine ise eşinin telefon numarasını hatırlayamadığı için kızıyordu. Öyle ya! Artık numarayı kendisi yerine hafızasına alan minicik cihazlar vardı. Bir tuşa basıp alo demenin rahatlığı şimdi ona çok pahalıya mal oluyordu. Numarayı hatırlayabilseydi eğer, pek âlâ birisinden telefon rica edip haberleşebilecekti eşiyle. Bu düşünceler içinde yaklaşık dört yüz basamak yukarıya çıktıktan sonra ne, ne kadar yol yürüdüğünün, ne de saatin kaç olduğunun farkında bile değildi. Baş döndürücü derinliğe sahip dev vadinin on dört kilometre olan uzunluğu, Ihlara kasabasından başlayıp, Selime’de sonlanıyordu. Şu an neredeydi hiçbir fikri yoktu.

Arkasında; tarihi milattan sonra dördüncü yüzyıla kadar uzanan Hristiyanlık inancının yeşermesinde ve dünyaya yayılmasında en önemli merkezlerden biri olan Ihlara’da ilk Hristiyanların yaptığı birbirinden değerli ibadethaneler bırakmıştı.

Yakınlarda bir çıkış tabelası görünmüyor ve ziyaretçi ekiplerden de kimseler bulunmuyordu. Gizemli bir labirentin içinde sevdiği adamı ararken, kendisi de kaybolmuştu. Artık kurduğu gezi hayallerinden vazgeçmiş şuan sadece eşini bulmak istiyordu. Çok yorulmuştu; yol üzerinde, ağaç dallarının birbirine eklenmesiyle oluşturulup sırayla dizilmiş tek kişilik sandalyelerden birine oturdu. Buza kesmiş parmaklarıyla yerden ince bir çubuk alıp çamur içinde kalan çizmelerini temizledi. İnce ince, durmaksızın yağan yağmur suları upuzun saçlarında birikip, adeta sırtını göle çevirmişti. Titreyen elleriyle yakasını öne doğru genişletip açarak, üşüyen göğsünü nefesiyle hohlayıp ısıtmaya çalıştı. Yine haklı çıkmıştı eşi, sıcacık evde oturmak varken, neden onu dinlememişti ki?

Oturduğu yerin tam karşısında Melendiz Çayı’nın üzerine kurulmuş tahta köprüdeki bir hareketlilik dikkatini çekti. İrice bir tilki miydi o, kurt mu, yoksa bir köpek mi? Tam seçemiyordu. Hayvanın ağzından siyah renkli bir parça sallanıyordu. Hareketlilik iyice hızlanmış kendisine doğru koşarak geliyordu. Birden bir çığlık attı kadın. Korkmuştu. Çok korkmuştu... Ayağa kalktı, o da koşmaya başladı. Doğadaki bütün esrarengiz sesleri uğultu halinde kulağının dibine kadar getiriyordu çılgınca esen rüzgâr. Az ilerideki ahşap merdivenlerden yamaca doğru tırmanmaya başladı. Arkasına dönüp bakacak cesareti yoktu. O koca cüsseli hayvan peşinden geliyor muydu? Bilmiyordu. Koştu... Koştu... Sol tarafta kırmızı kapüşonlu eşofmanıyla ihtiyar bir adam eliyle dur işareti yaparak kocaman gözleriyle kendisine bakıyordu. Yüzü çirkin ve son derece korkunç olan bu adamın kirli sakalları sivri çenesinden aşağı sarkmış, uzun dişlerini göstererek sırıtıyordu. Adımlarını daha da sıklaştırdı kadın. Çaresizlikten ağlayarak söylenmeye başladı.

- Al, işte sana maceraperestlik!.. Al, işte hayallerinin seni sürüklediği yer!.. Allah’ım ne yapacağım ben şimdi? Her şey üzerime doğru geliyor. İmdatt!.. Kurtarın beni.

birinci bölüm sonu

EbruAsya//