Bir süre önce sarsıcı bir biçimde sesimin ardımdan geldiğini fark ettim. Aniden yapacağım bir hareketle onu şaşırtırsam, örneğin yürürken aniden durursam veya ona olan ihtiyacımı göstermek için çilesi yerinde bir hamleyle uzun süre aç kalırsam, olması gerektiği bende olur, sesli ben de ona yabancılaşmaz, böylece her şey yerli yerine otururdu.

Bunları yapmayı ciddi ciddi düşündüğüm günlerden birinde, sesim için yapılacak bir şey kalmadığına, bir arabanın içindeyken, yol göz hizamda kaybolup dururken iyice emin oldum. Daha önce bu nasıl olurda aklıma gelmemişti. Ardımdaki sesim, kulağımdaki uğultunun ve aynı zamanda kimsenin beni hatırlamıyor olmasının nedeniydi. Oysa yıllarca kendimi tanıtmak içim epeyice uğraşmış, sayısız kez birileriyle tanışırken ismimi söylemiş, sayısı meçhul sohbetlerim esnasında kendimce ilginç bulduğum fikirlerimi bir heyecan içinde anlatmıştım. Sessizliğim içinde çırpındığımı ve buna bağlı çarpma seslerimi bana aitmişcesine sahiplendiğim anlamına gelecek birkaç keskin sonuçtan sonra, aslına bakılacak olursa, kendimi tanıtma konusu ve yaptığımı sandığım onca konuşmanın, ancak ve ancak bir saksağanın siyah beyaz yerine renkli tüylere sahip olmak için bir çare aradığı görkemli ama bir o kadar aptalca hayalin gerçekle uzaktan ilgisinine benzetilerek açıklanabilirdi. İmkansızlık adına layığıyla bir kez daha uzayıp giden cümleme yenilmiştim.

Madem sessizdim, haykırarak, uluyarak, dövünerek ağlamaya takatim de olamazdı. Fırsattan istifade birinin bana öfkesini kustuğu ve ondan aldığımı çoğalttığım anların ardından sessizliğimi bozmak için banyoya gittim. Aynaya baktım, aynaya olduğundan fazla anlam yüklememe konusunda kırılan aynaları tamir eden bir Usta’dan uyarı aldığımdan, yalnızca kendimi gördüm, gözlerimin içinde bir kanguru yumruğu gibi duran acıyı rahat bıraktım. Can evime vura vura ağlamak yerine gözyaşım yanağımdan süzüldü, kangurudan hafif yumruk yemiş gözlerim küçüldü. Bu yeterliydi.

Sesimi anımsamak için bir şiir yazmalıydım. Şiirle birlikte sigara içmeliydik ve sigaranın üzerinde keyifsiz yazmalıydı. Sigara içmemizle ilgili espiriler yapamadan, ben çok kötü oldum şimdi demeliydi. Ben de boş ver demeliydim, kimseye kanguruyu kanıtlamak zorunda değiliz dedikten sonra söz başlamalıydı,


"Uyur uyumaz rüyam başladı
Rüyam uyumadığımı bilimiyor
Ben de rüyada olduğumu bilmiyorum
Bilinmeyen kemikleşendir
Tozlaşan da denemez
İkincil duygularım
Dağlarca dilinde kerpeten
Mavinin iyilik vakti gelmiş
Dut falı dondurulsa zararsız
Öfkemi üzerine bilerek çektin
Bu bulanık ama kitabi bilgi"