Ayraç

• 13 Aralık 2023 Çarşamba 03:38:13

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

""Sen
Seni kalbime sürdüm. Acıdan uyuşan gözlerim kan içinde, kurumuş dereler gibi. Bir başına ne demek öğrendim. Yalnızlık değil bu. İnsan insansız olur mu, oluyormuş öğrendim. Merhametsiz olur mu, olurmuş öğrendim.
Neyin umudu, güzellemesi ki sabahı bekleyeyim, .""

Kitap arasında bir not... gözyaşı damlaları yol yol mürekkebi dağıtmış. Her sayfada aklımdan çıkmadı döndüm kağıdın arkasına yazdım;

"" İnsan insana yurttur, ya dağ bayır çıkar bahtına, ya çöl, ya demi bal gülistan, şimdi ya yurt tutarsın ya yurt ararsın...""

Elimde ılıyan kahveyi yudumlarken sohbetini pür dikkat dinliyordum. Nasıl edip buluyordu, bir dert ehli, bir kırık kalp, bir umutsuz yorgun. Ama bir yolunu bulup derman oluyordu herkese. Yüzüne inen çizgiler, incelen dudakları ve dua eder gibi duran beyaz elleri. Onu hep bir yerden bir yere, bir sohbetten diğerine, bir yardımdan başkasına giderken görürdüm. Evine gitsem konuğu eksik olmazdı. Ben bir saat boş geçirsem günüm bir birine girerdi ama o zamanı geldiği gibi kullanırdı. Hiç zamanım yok dediğini duymadım. Her şeye yetişirken bile öylece duruyor gibiydi..
- Diyorum ki sen de biraz dinlensen mi? Gözlerini kısmış bana bakıyordu.
- Özür dilerim anlattıkların etkiledi beni, dalmışım.
- Arada dur, bekle. Senin derdin de hep yola çıkma, yolda olmak. Arada soluklanacak bir yer, bir insan bul. Her gördüğünün arkasını merak etme her zaman. Bazen de görüneni gör. Bak o zaman huzur bulacaksın
Kahvemi bitirip ellerini tuttum.
- Ben huzur istemiyorum ki, huzur çürütür beni. Durursam ölürüm. Benim gibi zihni açlara yol ve merak çare can dostum.

Görünmeyen asasını eline alıp dayandı, ayağa kalktı
- Sen bana bakma, yolun izin açık olsun. Hem senin ciğerimi okuyan merakın olmasa ben kime açılırdım. Sen de lazımsın, elin kalem tutsun hep.

Merdivenlerden yavaş yavaş inip simitçinin köşesinden kayboldu.