Sevgi karşıdaki muhatabına canından bir parça katmaktır.
Bu o kadar basit bir şey değildir. Uzun zaman alır sevgiyi ve birbirine can olmayı sağlamak. Bir zaman sonra vazgeçilmez bir duygu olur. Artık onu her şeyi ile kabullenirsin. Çünkü bu karşılıklı gönülden gönüle akım olmuştur.

Her şeyini hissedersin. Acısını sevincini sanki içinde yaşarsın. Bu uzun zaman içinde her türlü badireler yaşarsın iyi şeyler olduğu kadar, kötü günler de olur. Bir söz, bir adım tüm kötülüğü ortadan kaldırır. Karşılıklı can olmak kolay olmamıştır. Çünkü ömür adanır sevgi için. Uzak veya yakın olmak hiç önemli değildir. Yüreğini yüreğine kelepçelemişsindir. Canın ne ise o da o dur. Hatta daha eftaldir.

Yüreğini verirsin canını uğruna feda edersin. Yolunu aşk ile beklersin. Sevgi şiirdir, türkü dür. Kalemdir, kağıttır. Harf harf onu yazarsın. Sevgi Allahın kullarına bahşettiği ilahi bir lütuftur. Yokluğunda içine sızı düşer. Hiç bir ateşin yakamayacağı kadar yangın yeri olur tüm benliğin. Böyle bir sevgi biter mi bir anda, kolay mı? Sadece şunu gerektiriyor. “fedakarlık” ben buyum diyemezsin. Sevgine saygın varsa kendin gibi, hatta canın gibi görüyorsan adımlar karşılıklı olur. Bu bir fedakarlıktır.

Sevginin tek düşmanı bencilliktir, komplekstir.
Hiç bir zaman tek taraflı düşünemezsin düşünürsen gururuna yenik düşersin. O zaman bazı kapıları kapatırsın ki, bu da ömür boyu acı çekmeye neden olur. Bir ömür her cehrini severek çekeceğin yerde, acı içinde kıvranır durursun. Bir geri adımla kapanan kapıyı koşarak açmak istersin ama gurur ve bencillik engel olur.

Sadece bir adım ileri atıp o kapıyı açmak o kadar kolay ki. Zaman geçtikçe yaşanacak pişmanlık için değmeyecek inadı bırakmak egosu her şeyi mahveder.

Halbuki tek bir adım belki tüm ateş çemberini gül bahçesi yapmaya yetecektir. Tüm güzellikler yine yeşerecek, yeniden umut olacak.

İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)