GEL GÖR Kİ BEKLER BENİ ANNEM...

• 7 Haziran 2023 Çarşamba 17:49:37

Hecelediğimsin yürekten sökün eden ve ruhumun tohumusun aşkla nüfuz eden yalnızlığın minvalinde yaşadığım göçebe çadırında saklı bir çiçeksin…
Hırpani duygularım.
Hırsız sözcükler benden çaldıkları.
Hırsına yenik düşenler ve sefer tasında saklıyım ömrün kaç öğüne denk düşüyorsam artık lokmalarımı saydığım kadar saydıkları tek tek ve arkamdan aldığım darbe hazanı reşit hüznü bir kesit bilip de bilediğim düşlerim…
Bileğini elbet bükemedim renklerin bazen alı al moru mor duyguların ihbarı bazen genzime kaçan bir damla suda ölme ihtimalim.
Göz gözü görmezken.
Sefasını süremediğim cihan zaten hiç de derdim olmadı yaşadığım kadar neyse bana yakışan ve işte ütülü mintanım ve işte rugan ayakkabılarım ve işte rüküş addedilen bağladığım çaputlar misali saçlarıma düşen ak kadar da alnımdaki yazıyı bana bahşedene duyduğum şükrüm ve şükranım.
Kara delik yuttu dünü.
Kor heceler kuruttu dilimi.
Kör noktasında ömrün körü körüne sevdiklerim ne zaman yanımda oldu ki?
Özlemim.
Öznem.
Adımdan sanımdan ötesi saklı yazdıklarımda belki de dam üstünde saksağan ruhların alamadığım nabzı.
Ertelenmiş bir mutluluk bellemişken hayatı…
Diskalifiye olan yüreğimin sevgi diye çıktığı yolda yaşadığı gazabı…
Ah, anlatmaya yetmez asla gücüm.
Gücüme gidenlerden soyutlandığım kadar yalan dünyadan bana güç veren İlahi Gücün varlığı anbean tokalaştığım hüzün günbegün yakınlaşan ölüm.
Bir minval ki seyyah çehresi sözcüklerin.
Bir ikram ki hayatın sunduğu değil iken altın tepside hamt ettiğim acılarla ördüğüm saçları kaderin.
Bil mukabil demenin de raconu gel gör ki: kimseye benzemediğim kadar da attı beti benzi mevsimin.
Doğduğum gün annem kollarımdan kayıp giderken.
Doğurgan hüzün esefle yüz süzerken.
Dinmeyen siren sesleri saf tuttuğum bir hastane bahçesinde volta attığım gecenin sönük ferinde.
Ve o minval ki kaderin elime tutuşturduğu.
Elbet restleştiğim iblis elbet zalim müritleri.
Gözlerindeki kara perde ile fink atan yalnızlığın dik geçitleri ve de dik alası yalnız kalmanın muadili iken kendime verdiğim zarardan öte gördüğüm baskı ve baskın sesi dış âlemin…
Ah, içimde cennet bellediğim sevginin neferi hem ben hem annem kurduğumuz bir dünya ki sözcükler de reveransında saklı bilinmezin.
İhlas.
Nas.
Nicesi.
Nazımın tek geçtiği insan annem ve kabre dönüşen dünyam lakin ayaktayım başım dik.
Azade düşler.
Azap kuşları.
Aykırı ruhlar.
Aşkın bilançosu ne de olsa sevmeyi ben önce Rabbimden sonra annemden öğrendim.
Ve işte anneme ithaf ettiğim ilk romanımın ön sözüyle günü devirsem mi şimdiden yoksa devindiğim hüzün çekmecemi kilitleyip de yokluğa mı karışsam?
Gel gör ki bekler beni annem.
Gel gör ki ben de beklemedeyim.
Hicretim.
Hüznüm.
Bohçam.
Hırkam.
Bir araya da gelmez iken iki yakam ve işte hayatımda en çok sahip çıktığım isim ve insan melek kalpli anneme ettiğim dualarla diliyorum ki yeniden dönecek yuvasına.
Ön sözü ilk romanımın:
Buyurunuz.
Bir mevsimde diğerine geçtiğimde ve annemin eline verdiğimde ilk kitabımı yaşlarından ırmak yaslarından ırak bir yaşamı olsun diye dilediğim ve istediğim yüce Rabbimden elbet hayırlısıyla her şeyin hayır, demekten imtina ettiğim ne zamanki biri dokunsa yarama yağmalanmış yüreğimden nemalanan kalemimle aşkı da hüznü de fikrim bir zikrim bir yaşamın meali ile sürdürdüğüm hayatın da beklemede olduğum son durağı İnşallah yeni bir başlangıç olur benimle anneme…
‘’İlk romanımı; ilk okuyucum ve ilk destekçim olan canım anneme ithaf ediyorum.
Ve ona verdiğim sözü tutmanın mutluluğu ile anneme sağlıklı uzun ömürler diliyorum.
Canım annem, hakkını asla ödeyemem.’’

KIZIN GÜLÜM ÇAMLISOY