Meslek anılarından

• 30 Mart 2023 Perşembe 12:39:01

6 Şubt 2023 deprem enkazını ; sonrasının kaderine terk edilmişliğini
izledikçe içim sızladı. Tadıyla acısıyla unutamadığım nicesinden bir anı-
sını anlatayım okurlarımla paylaşayım istedim.

Çok sevdim şu Elbistan’ı;
orada sevdim derdine yandığım yazdığım
ağladığım isimsiz o kadını
İş yerinde Serap diyorlar
sormayın bilsem de söyleyemem asıl adını.
utanırım yazmaya anlatmaya ifşa etmeye anlattığı
paylaştığı ağlatan özge hayat hikayesi anılarını.

Yine de,;unutmadan, şu kadarcığını anlatmaktan kendimi alamıyorum
Şenkaya’nın bir dağ köyünde yoksul ailelerden birinin kızı. 13-14 lerinde
yakınlarından biri kendisine iş bulma sözüyle bulunduğu çalıştığını
söylemekte olduğu şehre götürür.
Gidiş o gidiş! bulabilirse bulsun Şenkaya’nın yolunu; dönebilirse dönsün
köyüne;kurtulabilirse kurtulsun, garibim.
Anlattığına göre:geyindirilir kuşandırılır aklı almaz. Akşam olanda kendini ışıklar
içinde;bir cümbüş aleminde görür. Şaşar.Götüren tanıdık ortalarda yok.
Sorar arar ’ohoo!’ derler kadınlar toplanır onlar da ağlar. Biri gelir korkularından susarlar.
Meğer oranın pavyon denen geçe hayatının batak hanelerinden ve kendini evlenme iş bulma
tatlı vaadleriyle getiren köylüsü hatta akrabası olanın oranın kadın simsarı olduğunu zamanla
öğrenmiş oluyor.
Ağlayarak anlattığı o ilk gece yaşatılanları ne ben duymuş, yazmış olayım
ne de şizler okumuş hikayeyi bilmiş olun.
Diyordu ki : ’bu yolda yitirdim tabiatın kadına dahası tüm dişi canlısına vermiş olduğu
en kutsal emanetini hediyesini bu yolda yitirdim.Kör olaydım sürüneydim köyümde
kalaydım. ; anlatmaya yaşamaya utanıyorum.’ diyor, bir yumuyor on -yüz döküyor;
’Hayır hayır dedim sen niye utanasın kadınına sahip çıkmayan düzen utansın,toplum
utansın yokluk biz biz bizler utanalım.’ devamla:
’Açılırsın rahatlarsın anlat’ dedim,

- Devam edecek -