Karar vermiştim. Umudu yazmaya… Umutla yazmaya… Nereden bilecektim fırtınanın kopacağını. Fakat fırtına önce yüreğimde kopmalıydı. Kopmuştu. Hissetmiştim. Ağladım o gece.


Bir anda her şeyi değiştiren kuvvet, zamanın akışını da değiştirdi. Yüreğimdeki saatin tik takları durdu. Ağaçların ağaçlarda suret bulması gibi ben de insanlarda suret buldum. Beni kaçtıkça kovalayan yalnızlığı iliklerimde hissettim. Orada… Odada varlığımdan haberdar Allah (cc.) vardı. Ve boğazımda düğümlenen acı hissini duvara yasladım. Uyumaya çalıştım biraz.



…


Hayatın melodisi çalıyor. İliklerimde hissediyorum. Ve sonraların sonrası var. Yollar var. Eğer yollar varsa yolların yürüyeni olmalı. Bazen mekân değiştirmesek de görünüş itibari ile sabit dursak da yürüyoruz aslında. Çünkü zaman geçiyor ve dünya dönüyor. Bunlardan dolayı yürüyor kabul ediyorum bizi. Ve ben de yürüyorum diyorum. Ağaçlar, çayır otları ve küçük bir çiçek beni bekliyor oracıkta. Bunlar benim tutunma sebebim.


Yürümek ansızın yapılan bir uğraştır bazen. Ve estetiğin zirveye taşındığı bir eylemdir yürümek. Kalbin atıyorsa ve gece ile gündüzün devinimini görüyorsan yürüyorsun işte.


Sakın uyuma olur mu? Uyu da… Zihninin şemaları daima çalışsın. Dimağın hep fikir penceresinden baksın. Kulağın kapıda olsun. Belki gelen olur. Ve kalbini dinle daha ziyade.




Bir gün bitecek bu hareketlilik. Bir gün seni de defnedecekler. Toprağa düşmeye yakın… Düşmeden bir fidan dik. Bir düşünü gerçekleştir. Tebessüm et. Varlığını var eden Allah’a teşekkür et.


Karar vermiştim. Sokakla beraber atacaktı kalbim. Gözlerim görecek; kulaklarım duyacaktı. Ellerim ile selamlaşacak; ellerim ile sevgi tohumları ekecektim. Kararımdan dönmedim. Fakat döndüm yersiz telaşımdan, huzursuzluğumdan, kötümserliğimden ve ayarı bozulmuş saatleri tamir etmekten… Döndüm yalnızlığımdan, sığ sulardan ve bazen meçhul ve derinlikli kuyulardan…


Yaşamak için, anlamak uğruna, yürümek şart. Ve yürümeden anlaşılmıyor göklerin rengi.


…




Dua;


Lütfen beni göğsüz koma Allah’ım. Nefesim daralır. Yaşayamam. Yürüyemem. Ağaç isem; köklerinden koparılmış bir ağaç eyleme beni. İnsan isem; gökyüzü çalınmış bir insan eyleme beni. Bir göğüm olsun Allah’ım. Ve senin için çarpan şu kalbimi göğün altındaki çiçeklerin minesine yerleştir. Senin için çarpan şu kalbim şefkat çiçekleri ile büyütsün çocukluğun düşlerini.


Âmin.



Hayatın melodisi çalıyor. Sokağın ezgisi ve gecenin resmi ile ışıldıyor kalbimin odaları.


Yürüyelim mi?











-Mahvash- / Munise Senem UÇAR