2
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1341
Okunma
Sakil bir dünyaydı benimki gökyüzünün bulutları kemirdiği
sonra o geldi her şey mahfoldu
kabına sığamadı hayat
korkuyorum kötü olmaktan
kimsesiz niteliksiz bir çarpışma bedenimdeki
o geldi
sonra gür ağaçlar korosu bütün günleri hapsetti içime
içimden çıkamadım
çiçekler dağınık
yollar ahraz
dağılınca her şey ne kadar yabancılaşıyor
insan kendi kabuğunu kendisi buluyor.
Oysa içimde bir taşkınlık
gözü karalık
zaman uçsuz bucaksız
zaman garipsenecek şey
evvela güçlü bir kalbi olmalı insanın
güzel günler ziyan olmasın diye.
hayata karşı sorumluklarin var bir kere. Iyi yaşamak gibi ama sorsan hepimiz yaralıyız.
Veda, modern zamanlardan kalma bir çelişk. Yüzde doksan dokuz nokta dokuz yitiyoruz.
ben kabuğuma çok şey borçluyum.
mart.ikibinonsekiz
Cevap Yaz