Avuçlarımın körlüğü

• 6 Aralık 2022 Salı 16:44:07

Geçtiğimiz sabah arabam arıza yaptı. O ve benim katılımımla gerçekleşen seyahatimiz esnasında bir noktadan başlayıp bir başka noktada sona erecek bu sıradan olay, arıza adıyla benim gerçekleştirmemin mümkün olmadığı ama bir mekanik bileşke olarak arabama pek yakıştırılan bir karmaşaya dönüşüverdi. Olan oldu demem için olası adrenalin sarhoşluğu neticesiyle yarım saat uyumam ve yaklaşık beş saatlik bir zaman dilinimi boyunca elimden geldiğince insanlığımı devam ettirmem gerekiyordu. Elbette telaşlı telefon görüşmelerinden, çaresizlik anlardan, son sürat gelişleri arabanın aynasına yansıyan kimi binek, kimi irice, toplu taşım ya da her neyse taşıtlarının korkutucu görüntüsü bir kayıt cihazı olan belleğime, kalabalıkta yabancı insanlardan korkup içini çeke çeke ağlayan bir çocuğun haliyetiyle yazdım.

Abartma huyum kendini göstermek için acele bile etmez, olacağa güveni tamdır ve bir seçkinlik göstergesi olarak sakinliği düstur edinmiş insanlara özenmemin sonucu geliştirdiğim her şey yolunda gülümsememi yüzümden silmek için sinsice bekler.

Arabanın içinde öylece beklerken gözüm hemen sağımdaki ufacık bir tepeye takıldı. Dışarı çıktım, bariyerin üstünden atlayıp ufak tepeye kolayca tırmandım. Hayali kürekle az hayali, az donmuş toprağı beden ölçüme uygunca kazdım. Beğenim eşliğinde, sağımı solumu iyice yerleştirerek dikdörtgen, çok derin olmayan çukurun içinde boylu boyunca uzandım. Demek ki ebedi istirahatim dışında huzur bulacağım bir yer yoktu, ben de oracıkta abartma huyumla el ele vererek bunu layıkıyla genel imgelem gücünü çalıştırarak sahneyi tasarladım. Çok üşürdüm oysa.

Beşinci saatte artık gülümsemiyordum. Neyse ki her zaman neysem o olabilirdim. Huyuma güveniyordum bir sonraki arızaya kadar idare ederdik be.

"sıfatınsıfat-ı arızada asl olan ademdir."

youtu.be/4NhKWZpkw1Q