İnsan anlaşıldığı yerde çiçek açar

• 28 Ekim 2022 Cuma 02:19:30

Hayatta hiçbir şey boşuna değildir. Her şey anlaşılmak içindir. İnsanoğlu anlaşılmayı sever ve anlaşıldığı yerde var olduğunu hatırlar. Kendini ifade edemediği ve anlaşılmadığı zamanlarda çok zorlanır ,mutsuz olur. Her insan anlaşılmayı değişik ,farklı şeylerde ve yerlerde arar. Bulursa yaşadığının farkına varır. Çoğu insan da yıllarca anlaşılmayı ,bir ömür arasa da bulamamıştır. Sonu mutsuzluk ve hüsrandır. Kendini bulmakta ve tanımakta yabancı kalır. Kalabalık şehirlerin gürültüsünde , kendini bilmeyen insanların arasında sıkışır ,gün gelir nefes alamaz hale gelir.

Hayatın getirdiği sıkıntılardan belki de insan sevilmekten çok anlaşılmak istiyordu. Kimi insan bunaldığı zamanlarda ,bir komşusunu bir dostunu bulur , dertlerini sorunlarını anlatmak için . Anlattıktan sonra anlaşılmak ister insan. Haklılık onayının beklentisi içindedir. Gün geçtikçe farkında olmadan usta bir mağdur rolüne habersiz girer.

Kimi insanda anlaşılmadığı için kendine kötü alışkanlıklar edinir. Alkolün ,uyuşturucunun esiri olur. Onun için insan hayatında anlaşılmanın önemi değeri çok büyüktür. İnsan kitap değildir , çünkü öldükten sonra kimse onu okuyamaz. Yaşarken anlaşılmayı mecbur gibi hisseder . insan canlıların içinde aklıyla ve ruhuyla değerlidir.
Kimi insanda müzikle arası iyiyse bir sazın ,kemanın veya bir piyanonun duşuna kendini anlatır. Sazın tellerine vurdukça vurur.. Ruhunun derinliklerinde anlaşıldığını hisseder. Kuş gibi hafifler. Yüreğinde öbek öbek çiçekler açar. İnsan farklı yollarda anlaşılmanın isteği ile koşturup durur.

okumak için elime aldığım cansız varlık olan bir kitapta anlaşılmak
ister. içindekilerle bize ışık tutmaktır görevi. Kitapları da anlayarak okumak lazım olduğunu düşünüyorum . Her varlık anlaşılmayı kendine borç bilir. Raflarda okunmayı bekler.

Benimde hayatımda inişler çıkışlar olmuştur her insan gibi. Susmak bilmeyen zihnimi susturmak , içimde yığınla biriken öfkelerimi , sevinçlerimi paylaşmak ve anlaşılmak için bende kalemi ve kağıdı seçtim. Uzun seneler önce tanıştım onunla. Kalem gökyüzünün ve denizin mavisi gibi beraber olunca , beni kucağında ninniliyordu. Munzur dalgaların getirdiği kumlar gibi yüreğime huzuru yayılıyordu. İnsan içindekilerini kime rahat anlatabilir ki? Anlatsanda anlaşılmamaktan korkarsın. Yargı, eleştiri,öğüt çıkar karşına. Sonra herkes kendi inine çekilir . Benim can dostum dediğim günlüğüm ve şiirlerim tarafından anlaşıldığıma eminim. Kötü günlerimde ayrılmaz ikili olmuştuk. Yaşadığımı onlarla anlıyordum. Yazdıkça sıkıntılarımı sever oldum. Gün geçtikçe yüreğimde kır çıçekleri saksılar dolusu açtı.

Sevgiyi bilmeyen ,kendini tanımayan insanlardan kaçar gibi uzaklaşmayı denedim. Pek başarılı olduğumu söyleyemem. Gerçek dost bulmak günümüz dünyasında kolay olmadığını anladım. Oysa kalemim ne beni suçladı ne de kıskandı. Mutluluklarımı , hüzünlerimi rahatça dinledi.Güzeli çirkini ,iyiyi , kötüyü ayırt etmedi. Kalemimle birlikte ruhum tam bütün oldu. Zihnimde durmak bilmeyen savaşları susturdu. Kendim olmayı ,ve kendime değer vermeyi öğretti . Yazmak benim konfor alanımdı. Hala da çırakım belki. Daha kalemimle uzun bir yolum var .Ruhumu dinlendiren meditasyonum ,bu hayatımın sonuna kadar sürecek bir sevda ve yaşam biçimimdir. Hiç yaşananlardan pişmanlık duymadım . Keşkeler çoktan kaf dağını aşmış gitmişti. İnsan en çok anlaşıldığı yerde yaşadığını anlıyordu. Mayıs ayı gelmeden leylakların erken açması gibiydi hayat artık. Eflatun kokular etrafımı sarıp sarmaladı.

Feride