Tavan Arası Mırıltıları (1)

• 27 Nisan 2022 Çarşamba 22:40:41

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

İki ayrı şehirde iki ayrı dünyam var benim. Birine gittiğimde diğerine ihanet ediyormuş gibi hissettiğim. Bu iki şehri bir araya getirmek mümkün olmayınca yıl içinde çoğalıyor gelgitlerim...

...

Aşağıdan babamın sesi geliyor:
-Ne arıyorsun yine bu saatte tavan arasında? Yat, uyu, dinlen!

Ne arıyorsun diye soruyor babam, ne yapıyorsun değil... Farkında o da aslında ne aradığımın bu kırk metrekarelik alanda. Her gelişimde içimde tavan arasına karşı bir özlem, gülerler bana başkasına söylesem. Ben de gülüyorum bazen, sonrada dalıp dalıp gidiyorum... Ah babam ah bilmez ki kendimce yazıp çizdiklerimi, arada sırada. Bunun için biraz sesten gürültüden uzak kalmaya ihtiyacım var işte tam da burada. Tavan arası dediği evimizin çatı katı. Zamanında burayı annemle yuva edinip oturmuşlarsa da şimdilerle benden başka kimse çıkmaz yukarıya. Neden bilmem burası bana huzur veriyor, biraz da hüzün... Eskiden kalma çok fazla eşya var, çoğuda antika değerinde. Şu yerdeki rengi solmuş tahtayı görünce bile ağlayarak şiir yazasım geliyor.

bakmak istemezdim arkama dönüp bir an bile
hatırlanıyor ansızın, nedensiz, birdenbire...
çilekeş bu yerler bu sarı tahtalar
gözyaşlarımı topluyorum her eğildiğimde.

ayak izlerin mi var buralarda
kim bilir bir zamanlar ne tangolar ne valslar
ah annem ahh
eteğinden döküldü mü buralara kahkahalar...

Yine sesleniyor babam. Bilse ne hayallere daldığımı böler miydi acaba ya da kızar mıydı bana... Belki bir gün beynimin içinden geçenleri sana da anlatır paylaşırım baba. Hem bir şey diyecek olsan vallahi peşin peşin hazırladım cevabımı. Sen değil miydin annem öldükten sonra haftalarca hatta aylarca evde temizlik bile yaptırmayan. Annemin bıraktığı izler silinmesin, yok edilmesin diye değil miydi o takındığın tavır. Ben de olsam aynı sen gibi yapardım. Onun bir masaya, bir duvara, bir kapıya değmiş parmak izleriyle avuturdum kendimi aylarca. İşte o zaman anlardın sen de benim bu tavan arası tutkumu.

"Rahat uyu baba, iyi geceler" dedikten sonra geçen sefer geldiğimde temizlik yaparken dikkatimi çeken bir koli olduğunu hatırladım. O gün içini açıp bakmaya cesaret edememiştim. Bu gün ise hatta şu an şu dakika o gücü çokça buldum kendimde. Derin bir nefes aldım. Eğildim, oldukça ağır olan bu kutuyu diğer eşyaların arasından çıkarıp sürükledim. İçimdeki merakın beynimi hızlı hızlı kamçılamasıyla biraz daha çektim. Ha gayret diyordum kendime az kaldı biraz daha çek, sürükle. Nihayet odanın ortasına kadar getirebildim. Sanki hiç kimse açmasın dokunmasın isterlermiş gibi sıkıca bantlamışlar kolinin her yerini. Acele acele yan taraflarından yapışkanlı yerleri tırnağımla kazımaya başladım.

Bu arada elektriklerin kesileceği tuttu, Allah’ta mı görmemi istemiyordu acaba bu kutuyu? İçimi sardı bir korku, bir de eklendi buna kendi evimde kendimi el feneriyle hırsızmışım gibi hissetme duygusu. Her an babam uyanıp gelecek o sert ve gür sesiyle " dokunma o kutuya!.." diye bağıracak gibi. Ne olursa olsun açmalıydım kutuyu; belki sevindirirdi beni, annemden kalan küçücük de olsa bir parça bir hatıra buluntusu.

Ayağımdaki ev terliklerini çıkarıp parmak uçlarıma basa basa sessizce merdivenlerden aşağı indim. Elimdeki feneri hiç yakmadan el yordamıyla mutfak çekmecesinden bir meyve bıçağı kapıp usul usul tekrar yukarı çıktım. Bütün vücudum titriyordu kolinin başına geldiğimde. Bir taraftan da bunu nasıl eskisi gibi kapatacağımı düşünüyordum. Yeni bir koli bandı bulmalıydım. Babamın alet edevatları içinde vardı o da zor işti, gürültü yapıp onu uyandırmaktan korktum ve zaten elektrikler kesik her yer karanlıktı. Önce bir açayım da gerisini sonra düşünürüm diyerek bıçağı kolinin kenarlarında gezdirip yatay kısa bir çizgi çekerek araladım. Derin bir nefes daha doldurup ciğerlerime, kaldığım işe devam ederek tam ortadan upuzun şerit halinde bıçağı kaydırarak açtım. İki kanadından tuttum kolinin, yukarıya doğru dik bir konumdayken kapakları öylece bıraktım. Doğru bir şey mi yapıyordum ben, sır değildi ya kutunun içindeki sorsaydım babama söylerdi belki… Ancak geçen yıllar kim bilir belki de unutturmuştu bu kolinin varlığını ona. Peki ya ben niye hatırlamıyorum bu koli eskiden beri burada duruyorsa.Fark etmemem imkansız. Bu ikinci kez görüşüm kutuyu bundan o kadar eminim ki... Strese girdim birden. İki elimle yüzümü yukarıya doğru avuçlayıp saç diplerime itip sertçe bastırarak gezdirdim.

Tam kırk sene olmuştu annem öleli… Kendimi bildim bileli arıyordum ona ait herhangi bir şeyi, Belki bir şal, bir elbise, bir çift küpe… (ki tekine bile razıydım) Elinin, emeğinin değdiği hiç mi bir şey kalmaz? Nasıl bu kadar yok ederler annemi? Nasıl bu kadar hiçe sayarlar . Üvey annemi anlıyordum bir yerde. Ölü de olsa kendisinden önce aşkla sevilmiş bir kadındı anacığım nihayetinde. Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın “Cadı Çarpıyor” romanındaki kadınlar gibi çarpılacağını zannediyordu belki de… Daha babamla evlenir evlenmez ötekine ait ne varsa kapı dışarı etmiş bir günde… Halamda üç tane fotoğrafı varmış annemin gizlice bana vermişti, hasret gidereyim diye.. Kahrolayım ben, kahrolayım ki sahip çıkamadım o fotoğraflara. Tam altı yaşındaydım o zamanlar, tam altı yaşında. Üvey annem yaktığında annemin resimlerini bir lavabo altında. Peki ya babam? Babama ne oluyordu? Delicesine sevdiği kadının ardından hatıra niyetiyle hiç mi bir şey saklayamıyordu. Ne zaman kime sorsam herkes ağız birliği etmişçesine sus pus. Düşündükçe aklımı kaçıracağım. Benim eşim ölse ( Allah geçinden versin tabii) bir kirli mendilini dahi kıyıp da attırmazdım, attıramazdım…

Sıyırıp düşüncelerimden kendimi, uzattım kolinin içine doğru titreyen ellerimi…

EbRuAsya//

ikinci bölümden spoi:
akşam yatmadan yüzünüzü puro köpüğü ile ovuşturun sonra bol su ile yıkayın... puro köpüğü mü diye bir kahkaha atacaktım ki...