Dün gece yatarken, hayatımın akışında n geçmiş yaz aylarını düşündüm. Düşüncelerimin içinde, Çay Bahçesindeki 21 numaralı masayı hayal ettim. Bazı zamanlar yan tarafımdaki masada oturan güzel İlayda’yı unutmamalıyım. Onu seyretmek benim için görsel bir şölendi. Uzun zamandır yazı yazmadığım için, yazmanın nasıl bir keyif olduğunu düşündüm.
Konumuza geri dönecek olursak, kış bitmek üzere. Ufukta bahar görünüyor arkası yaz. Yine çay Bahçesine gideceğim, yine hayalimdeki 21 numaralı masaya oturacağım. Biraz sonra, Burhan, elinde buharı tüten demli çayımla karşıdan görünecek. Her zamanki gülüşüyle, ‘’ Buyur üstat çayını’’ diyerek masaya bırakacak. En sevecen bakışlarımla, ‘’ teşekkürler Burhan kardeş’’ dedikten sonra, gerçekle karşı karşıya geleceğim. Burhan yok artık. O kendi yolunu seçti. Bir daha kim bilir ne zaman görüşürüz. Yakup’ta yok oda rotasını başka yöne çevirdi. Geçmişten bu güne bir ben kalmışım. Ben geçen yazı tekrar yaşamak istiyorum desem, çok şey mi istemiş olurum?
Dışarısı buz gibi soğuk. Mart ayının son günlerini yaşıyoruz. İstedim ki sıcacık bir yazı olsun. Anlayamadığım niye yüreğimde geçmeyen bir sızı Var.


Tuğrul Ahmet Pekel
22032022*SALI