Gece Sohbetleri

• 6 Ocak 2022 Perşembe 14:27:43

Nure, sabırlı olmak için çaba sarfederek yaşlı annesine ayak uydurmaya çalışırken. Dişlerini fırçalamasında yardım ediyor. Pijamasını giyiydiriyor ve elinden tutup yatağına kadar götürüyor. Tıpkı üç yaşındaki bir çocuğa yardım eder gibi yapıyor bunu. Fakat arada bir fark var: üç yaşındaki çocuk kadar hızlı değil annesi.

- Kızım valla hiç uykum gelmiyor!

- Anne, ama az önce uyuklayıp duruyordun koltukta. Saat on ikiyi geçiyor. Sen uzan bi! Lambayı da söndürünce mışıl mışıl uyursun, annecim.

- De hadi kızım! Hele şu yastığımı da düzelt!

Nure özenle ve sevgiyle yapıyor annesinin dediklerini. Onu yatağına bebek gibi yatırıp üstüne yorganı örtüyor. Yanağından öperek, iyi geceler diliyor.

-Şimdi sıra bende annnecim: Dişlerimi fırçalayıp geliyorum, tamam mı?

Nure banyoya doğru giderken annesinin dua ettiğini duyuyor. Her zamanki gibi sesli sesli: “Kemere ... mara qusır dürbero...” Kadın inançlı. Kendince inandığı ve kutsadığı şeyler var: Dua ederken duvar taşını öper; ağacın gövdesini öper ve güneşe yüzünü dönüp uzun uzun dua etmekle yetinmez, yakarır, ağlar da ölülerini anarak... Ebet evet, onu rahatlatıyor bu dualar.

Nure banyodan geri döndüğünde hala annesinin mırıltılarını duyuyor. Susuyor. Konuşması halinde, annesinin konuşmaya çoktan hazır ve nazır olduğunu biliyor çünkü. Sessizce annesinin yatağının karşısındaki divana oturuyor. Gece lambası loşluğunda annesini izliyor bir süre. “Benim çocuklaşmış güzel annem!” diye geçiriyor içinden. Sessizce yatıyor yatağına. Annesinden ses çıkmıyor, hayret! Halbuki normalde hiç susmaz. Fırsat verilse, konuştukça konuşası gelir...

İlk kez çimdi ne çok yorulduğunu hissediyor Nure. “Bugünü de kazasız belasız atlattık" diye düşünüyor. Bi ara nefesini tutuyor. Annesinin soluk alıp almadığını duymak istiyor, fakat duyamıyor. Heyecanlanıyor. Başını yastıktan kaldırarak pür dikkat dinliyor. Evet, duyuyor şimdi. Annesi nefes alıyor ve yaşıyor. Demek ki çok yorgundu; hemen uyudu, diyor içinden. Rahatlıyor.

Aradan belki yirmi dakika geçmiştir. Nure tam dalmak üzereyken birden annesinin kıs kıs gülmesine irkiliyor.

- Anne, n’oldu?

Nure’nin sorusu üzerine sesli gülmeye başlıyor annesi. Nure doğruluyor yatağında. Oturup annesini izliyor. Yatağında hala yatan annesi gülmekten bir türlü konuşamıyor. Nure de gülmeye başlıyor. Ana kız gecenin bi yarısı koro oluşturmuş gibi gülüyorlar. Nure annesine gülüyor; peki annesi neye gülüyor?

- Kız anne... Anlatsana artık! Neye gülüyorsun? Yoksa bana mı; osurduğumu mu duydun?

- Kızım yok... Valla sana gülmüyorum... Aklı... aklıma o çift geldi. (Habire gülüyor kahkahayla. Gülmekten cümlesini tamamlayamıyor.)
Nure de gülüyor sabırsızca. “De hadi anlat anne! Hangi çift?”

- Dün... televizyonda gördük ya hani..! Hani o köpeği seviyorlardı ya..! Kızım, sen benden daha unutkansın, öööf..!

Artık yatağında oturuyor annesi. İstediği tam da buydu! Bir yandan gözyaşlarını siliyor, bir yandan da açıklamaya çalışıyor gülüş sebebini.

- Kızım, kızım; ben şaşkınlık içindeyim hala. (Derin bir oh çekiyor. Artık çok ciddi ve gülmekten yorulmuş.) Bu gavurlar nasıl insanlar... Nasıl neşeliler, mutlular: Hele o köpeklerini nasıl kucaklıyorlar; nasıl okşuyorlar... Dünden beri... Kızım, bi türlü gözümün önünden gitimiyorlar: Hele o köpekleri öpmeleri yok mu... nasıl mideleri tutuyor, hayretler içindeyim. Ama... diyorum demek ki Allahın en iyi kulları onlar! Yaaa, onlardır tabii! (Kendi kendini ikna eder gibi diyor bunu.)

- E, öperler anne! Onlar da canlı. Sen diyorsun ya; her şeyi Allah yaratmış, diye... O köpekler o ailenin bir ferdi gibidir onlar için. Birbirlerini mutlu ediyorlar işte...

- He kızım: sen gördün mü ? Dondurmalarını nasıl yalattılar köpeklere... Ondan sonra da kendileri yaladı. Aayy! (İğrenir gibi yüzünü buruşturarak diyor bunu!) Ama insan kılık kıyafetlerine bakıyor; evlerine, düzenlerine bakıyor... Kirli pasaklı da değiller. Zevkliler de... Töbe töbeee! Düşünüyorum da, kızım; köpeklerine bile o kadar değer veriyorlar, ya! Ya, biz de...? Biz de insana bile köpek kadar değer verilmiyor, kızım. Yok yok, değeri yok kimsenin! Allah yukardan şahittir, görmez mi? Görür illa ki...

- Anne; biraz daha yaşlanınca... Ben de küçük bir köpek alacam. Kararımı çoktan verdim zaten! O zaman sen de seversin, derken, ironiyle gülüyor Nure.

- Yok kızım, Allah korusun! Sen evine köpek sokarsan, ayak basmam evine. Töbeler olsun ayak basarsam. Neyse; hele gel şu yorganı ört üstüme, kızım. Vay vay vay!

“Bakarız annecim, bakarız” deyip annesinin üstünü örtüyor Nure. Gecenin bu satinde sohbetin koyulaşmasını istemediğinden, susuyor. İçinden de, o zamana kadar sanki yaşayacak da, diyor.

“De hadi! İyi geceler, ciğeram,” diyor annesi. Sesi boğuk çıkıyor. Yorganı kafasına kadar çekmiş çünkü.

“İyi geceler prensesim” diyor Nure. Yatağına dönüyor ve artık uyumak istiyor. "N’olur şimdi sabaha kadar deliksiz uyusa, diyor içinden.



Not: metindeki yabancı kelimeler zazacadır.

Heidi Korkmaz, Ocak 2019 Sthlm