‘’Yüreği ağzında bir çocuk
Gibi alırken kalemi elime
Beceriksiz, acemi ve olasıya
Yapayalnızım her defasında…’’(Alıntı)


Çiçekler çiğnedim yetmedi çitiledim sevinçlerimi arda kalan tozuyla yalnızlığın ve kiremit renginde acılar biriktirdim her defasında sonra çatısına çıktım aşkın ve o gün bu gündür kayboldum.

Kaybettiğimdi zaman.

Kaybolduğum her mekân.

İnsan olmanın meali çarpık düzende saklı hala masumiyetin atan nabzı ve işte şerh düşüyorum bilinmeze.

‘’İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar
Sallanıyor durmadan boş salıncaklarda
Üzgünüm, diyor,
Bir mutluluk şiiri yazamam bu saatten sonra…’’(Alıntı)

İpekten mendili elemin varsın boş kalsın ellerim.

Maviden bir örtü saksının üstünü örttüğüm belli ki güneş yine unuttu doğmayı bense üşümelerin kızıyım aslında atlastan bir yorgan üzerime serdiğim ve biliyorum işte biliyorum görünmediğimi.

Gözlerimde şen gülücükler yok bu sabah belli ki çıkmayacak bu şiir geceye ve cahil c/esareti ile sevdiğim beyitler yine dikiş tutmayacak elimde kalan sökükleri dikmeye.

Gözlerimi diktim yine gök kubbeye.

Öyle yalnızım ki, Tanrım belki de soy ağacımın ve genlerimin armağanıdır bu yalnızlık bana…

Hangi şairdi hangisi hani soran babanızın ölüp ölmediğini?

Benim babam bir kere öldü ve ben bin kere hala yoksunluğu ve yoksulluğudur babasızlığın bana yaşattığı ve çınarımı toprağa verdiğimden bu yana hiçbir toprak beni kabul etmedi oysaki ben tapındım toprağa mademki geldiğimdi ve de gideceğim.

Biliyorum da hayatın bana yeni bir şans daha tanıdığını tıpkı öncesinde onlarca kere beni ölümden döndürmüşken Yaratan bir o kadar Yaratandan dolayı sevdiğim her yaratılan bir o kadar sevilip sevilmediğimi bir kere bile sorgulamadığım ta ki…

Çöken omuzlarıma.

Çöken dizlerime ve de dizelerime aldanmayın sakın.

Çökkün addedilsem de zaman zaman hala ayaktayım ve aşılmayı bekleyen binlerce engel saklı içimde ve dışımda.

Nazarında tabiatın içten içe esen ve seven bir rüzgârım ben.

Sökün eden her yeni gün ve her firari duygu bilsinler de benim aşkın ve yalnızlığın fedaisi olduğumu.

Sorguladığım hiç kimse.

Tarafınca sorgulandığım nerede ise herkes…

Solmayı dilediğim.

Soymayı bilmediğim elma.

Soyup soğana çevirdikleri yüreğim ve çalınan hayallerim.

Oysaki derin dondurucuda saklı benim buz dağım.

Hem yaslı ve sıcak bir gülüm ben hem de buzun ta kendisi.

Buz kesmişken yüreğim ve de kilit altında ve işte aforoz edilsem de aşktan ve toplumdan hala çocuk gibi şenleniyorum ne zamanki aşkı ve insanları düşünsem gerçi fayda sağlamıyor ve asla da sağlamayacak içimdeki sevgi ama matemimle örerken saçlarını sevinin telaşla da kendime koşuyorum defalarca da kendimden kaçıyor ve t/aşıyorum.

Fıtratım ziyan oldu ziyan da etti ömrü.

Bazen bir fıkra gibi anlattığım başımdan geçenler.

Bazen fitne sokan iblis ve müdavimleri yine de biliyorum ve arıyorum iyi insanları bu yüzden solmadım ben kolay kolay sönmeyecek de içimdeki yangın ve işte her bir kıvılcımdır yeniden yeni şiirler yazdığımın yazacağımın da garantisi bu içimdeki rüzgâr ve firar.

Nifak sokanlar değil ilgi alanımda.

İlgi alaka görmesem de insanları doğaçlama seviyorum ama artık sadece uzaktan ve uzağına düşsem de hayatın hala saklıdır içimde yaşama sevincim ve evet, bunu direkt yansıtamasam da yazdıklarımda bir bir de çözüyorum şifreleri bazense kırıyorum şifreleri ve tabuları ve tabutumu hazırlıyorum bir yandan çünkü ben kitaplarım ve şiirlerim olmadan göç edemem bu dünyadan.

Hayli de uzun bir yoldur hem ölmeden önce gidip de görmem ve çözmem gereken bu yüzden son nefesimi verene kadar yazıp seveceğim elbet tuş da olacağım tuşladığım adeta acil bir ç/ağrı yüreğimin yankısı duyulmadığında elimin de ayağımın da kesildiği.

Açlıktan diyorlar.

Başım aralıksız dönmekte.

Vücuduma işken etmekse çocukluğumdan miras ve imkân olsa 365 gün tek lokma yemem gelin görün ki dünya tek lokmada yutuyor insanı ve ben üstüne bir bardak su içiyorum bazense içtiğim suyun dalgaları midemin kıyısına vuruyor ve ben devasa bir okyanusa dönüşüyorum.

Kulvarımda tek geçerim hani acılarımla beslendiğimdir belki de beni bana sevdiren bir o kadar beni bana düşman eden.

Sevdiğim kadar var mı sahi?

Sevindiğim mi?

Elbet son gülen iyi güler.

Elbet son açan her gül sonsuza dek de solmayacaktır bu yüzden gül kimliğime güç bildiğim her aşamasında aşkın defalarca gidip geliyorum aynı yola aynı yoldansa amaç sadece kendime varmak öncesinde Rabbime koşmak.

Önceleri usulca ve yavaş adımlarla giderken Rabbimin yanına aralıksız O’nu anmakla meşgulüm ve iç sesime her meşgule verdiğimde şiir yazıyorum yetmiyor binlerce cümle kurma ihtimalimi de gerçekleştiriyorum ve işte şiirsel bir eksende şairsel bir d/okunuşla harmanlıyorum ömrü ve elbet hamt ediyorum.

Gözlerimin madem önüne serildi yürek az sonra da kanatlanacaktır sessizliğe dünyada geri kalan son kuşlar ve ben tası tarağı toplayıp da gitmeye başladım mı biliyorum elbet sessizliğe gömüleceğimi ne de olsa ses etmeden yaşadım ben bir ömür bir o kadar sessiz severken varsın son yolculuğuma sessiz ve sevdalı çıkayım…