...
Her şeye yenide başladığım günü hatırlıyorum; içimde öfke vardı. İçimde hayalden umuttan hevesten çok öfke vardı.
Bir şeylere alıştıkça küçüldü öfkem. Şimdi hiçbir sebebim yok gibi
hiçbir şeyin hiçbir anlamı yok gibi...
Öfke duyamıyorum, hevesim, isteğim yok. İpin ucunu kaçırıyorum gibi, çok korkuyorum. Ne yapmam neye tutunmam gerektiğini bilmiyorum. Sadece kusmak istiyorum, içimdeki tüm sinmemişleri, iyileşmemişleri dışarı kusmak istiyorum. Şuan durmamalıyım ama başlamak için bir neden de bulamıyorum.
Biri beynimi alsın düşünmek istemiyorum, boğuluyorum...
... Yazısına Yorum Yap
"..." başlıklı yazı ile ilgili düşüncelerinizi ve eleştirilerinizi diğer okuyucular ile paylaşın.