Umutlarım Öpülmeye Hasret Kaldı...

• 9 Kasım 2021 Salı 16:28:54

konuşamadıklarımı yazarak denemek istiyorum şimdi… konuşabilseydim eğer yazamazdım sanırım…

hayatımız bir deneme tahtası aslında… hep başkaları tarafından deneniyoruz yada deneme aşamasında buluyoruz kendimizi… kendimizi denerken yüreğimizi koyuyoruz ortaya… zamanla yitirdiğim benliğimi yeniden keşfetmek gibi denemelerime eklemeler yapıyorum… nereye varacak bu işin sonu…?
bilmiyorum…

yalnızlığımı düşünüyorum da üzerime bir beden büyük geliyor… kendime yakıştırdığım mavi tişörtümle, yalnızlığım bire bir uyumlu sanki… yazdıklarım da öyle… hep üç nokta koyarken yazılarımın sonuna, tek nokta koyma aşamasına gelmeye uzak hissediyorum… ama o günün gelmesini iple çekiyorum…

yağmur; bana en çok yakıştırılan kelimeydi… bu kelimeyle çıktığım yolculuklarımda düşe kalka bu güne gelmek, keşkelerimi çoğaltmaktan başka bir işe yaramadı…

yazmak istediklerimi, ellerim titreyerek yazmaya çalışırken yağmur yağıyor dışarıda… penceremden gelen toprak kokusunu içime çekiyorum… böyle anlarda sana yazdığım şiirler geliyor aklıma… asla senin inanmadığın, benim için ağlarken, sevgimiz için çabaladığın günler… ben hep kelimelerime sahip çıktım, sense sahte planların peşindeydin… beni en çok acıtan yağmuru bana benzeterek yağmuru kullanmandı… oysa en büyük hayalimiz; kızımız olursa ismini “yağmur” koymaktı… neydi bizi bu yalanların içinde birbirimize sürükleyen… elimizde sadece boğulan yanlarımız kaldı…

senin sadece gözlerin vardı baktıkça içinde kaybolduğum, benimse yakamoz gözlerim… gözlerini gök mavisinden kopardım, yüreğime aldım… hırçınlaşan her günün sonunda küser, gece barışırdık… çoğu zaman beklerdim aramanı… en sevecen gülüşümle karşılardım seni… üşümelerim son bulurdu…

güzel bir cümleydik biz… virgüllerinde soluk aldık, soru işaretinde kozlarımızı paylaştık, iki nokta üst üsttede açılmadık hep sessiz kaldık, öznelerimizi yüklemlerle karıştırdık… ama son noktayı yüreğimize yakıştıramadık…

ve sus! dinle şimdi…

“umutlarım öpülmeye hasret kaldı”

15 Şubat 2018