953 - HAYAT BÜYÜDÜ GÖZÜMÜZDE

• 7 Kasım 2021 Pazar 00:09:50

Onur BİLGE

“İlkbahar düşü kuruyordum bir zamanlar. Ardından cayır cayır yandım Antalya yazında. Yakınlık ve sevgi aradım bir Antalya kızında.

Çoktan ölmüş bir adamım ben aslında. Saçımın sakalımın uzadığına bakma! Tırnaklarım da uzamaya devam ediyor ona kalsa. Onlar öldüğümün farkına varamadılar daha.

Ne ilkbaharıydı aslında o, üç çocuktan sonra! Bir rüya görmüşüm ben galiba. Serap mıydı ıslak kız acaba? Değdi mi aldığım haz, çektiğim onca ıstıraba!

Güz… Bu nasıl bir mevsim, anlayamadım! Yollar sokaklar, bahçeler yığın yığın yaprak, bastıkça çıtır çıtır, sapsarı, kuru… Toprağa düşeceğim ânı düşünüyorum, üstlerine basarak yürürken. Her canlı ölümü tadacak ya... Ya geç ya da erken...

Yaşlı yüreğim, arada bir durur gibi oluyor. Hani yürürken bir anda boşa gelir ya bilek… Öyle bir sendeleme kalbimde, tuhaf bir tekleme… Ne acayip bir olay, ölümü bekleme!

Yalnızlığa alışığım ben. Haz bile alırım ondan. Sırılsıklam ıslandım yıllarca yalnızlıktan.

Hiç gelemeyecek kadar uzaklardaydı güz… Şimdi kırış kırış, ütüsüz bir yüz… Takatsiz dizler… Sizler nereden bileceksiniz, yürürken kemikler kaslar nasıl sızlar!

Çok yaşamak isterdim bir zamanlar. Hiç istemediğim bir çağa nasıl da giriverdim! Koşa koşa yaşarken en zinde yıllarımı, düşe kalka yürümeye başladığım çocukluğuma dönüverdim. Ne kadar isterdim, bir asker gibi dimdik durabilmeyi! Pehlivanlar gibi kasıla kasıla yürümeyi... Bastığım yeri tir tir titretmeyi... Yapabilmeyi isterdim, ne yapayım bu yaştan sonra bilmeyi! Ey, “Yaşamak ertelenmez! Yaşamalısın!” diye akıl veren bana! Nasıl yaşayabilirim anlasana, her an hissederken boynumdaki bu soğuk ve yağlı ipteki ilmeği! İlmek değil! İlmek değil, ecelin buz gibi bileği! Boş ver be! Unumu elemişim, çoktan asmışım duvara eleği! Gelirse hoş gelir Allah’ın yakışıklı meleği!.."

"Azizim, durumunu hiç de iyi görmüyorum. Gerçekten hissediyor musun dediklerini? Yoksa şiir mi okuyorsun doğaçlama? Beni korkutma! Sen, kuru gürültüye pabuç bırakacak adam değilsin! Üstelik Azrail’le nicedir sevgilisin! Yaşlılık, bazılarını bilgeleştirir, bazılarını da ecellerini bekler hale getirir. Sen bilge bir adamsın. Bana, mübalağa ediyorsun gibi geliyor. Ne o kadar yaşlısın ne de yaşlı gösteriyorsun.”

“İltifat ediyorsun. İhtiyarlık aşk gibidir. Gizlenemez! Gönül tesellisi o senin dediklerin. Teşekkür ederim.”

”Yaşlılık, Allah’ın bizlere bahşettiği fazladan nimet… Mazinin muhasebesini yapabilmemiz ve tövbe edebilmemiz için en güzel fırsat! Tecrübelerimizi ve bilgi birikimlerimizi gençlere aktarabileceğimiz en yararlı dönem… Hatıraların arasında ânın yaşanmakta olduğu en güzel çağ… Ona bir de bu açıdan bakar mısın azizim?”

”Öyle derler. Gençler ümitleriyle, yaşlılar hayalleri ve anılarıyla yaşarlarmış. Bazılarına göre de rüyaların yerini pişmanlık aldığı zaman başlarmış ihtiyarlık ve sona kadar öyle sürer gidermiş.”

”Öyle söyleme azizim! Hayat, yalnız dünyayla sınırlı değil ki! İkinci bölümü de var bu filmin ama nihayeti yok. Bir de âhiret hayatımız var, biliyorsun. Yaşlılık, maneviyatın tavan yaptığı çağdır. Yaşamakta olduğumuz her ânın tadını çıkarmaya bakmalıyız. Hayıflanmayı bırakmalıyız. Yüzümüzü nura dönmeli, O/Nur’la aydınlanmaya çalışmalı, aralıksız arınmaya devam etmeliyiz. İşte o zaman genç ve zinde hissederiz kendimizi. Ruhumuzdaki gençlik yeter bize. İhtiyarlık, bedenlerimizde kalsın! Onu bize aksettiren ayna da duvarlarda… Yeni binalar arasında Virane’yi seyretmek de mihraplarına kadar viraneye dönen görüntülerimizi dışarıdan seyretmek de haz verir aslında ama bir o kadar da itici ve moral bozucudur, o görüntü bize ait olunca. Ancak o da çocukluk, gençlik ve olgunluk çağımız gibi Allah’ın takdirindendir.”

“Öyledir arkadaşım! Her kime uzun ömür verirse, yaratılışını nekse uğratır. Neydim, ne oldum, ne olacağım! Bir zamanlar cıva gibiydim. Şimdi yerinden kalkmak istemeyen biz aciz haline geldim. Yaşamak ne kadar güzeldi, ne kadar kolaydı bir zamanlar, her şeye rağmen! Şimdi o denli zorlaştı ki çekilecek gibi değil!”

“Belki de biz yaşlanmadık, hayat büyüdü gözümüzde.”

***
Onur BİLGE
BİN BİR GECE ÖYKÜLERİ - 953