Arkadaşımın annesi vefat etti. Taziyeye gittim.
“Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun.” Dedim.
“Allah razı olsun. Annesiz kaldım” dedi masum bir çocuğun öksüzane bir hüznü içerisinde.
İçim parçalandı. Arkadaşımı gayet iyi anlayabiliyorum. Ben de annemi 5 yıl önce ebediyete uğurlamıştım.
Biz de yaşlandık. Topun ağzındayız aslında. Ne kadar yaşlanırsak yaşlanalım, illaki anne şefkatine, onun cismani varlığına ihtiyaç hissediyoruz. Bir anne için çocuk yedisinde ne ise, yetmişinde de öyle olduğu gibi, çocuk için de anne aynıdır.
“Ne yapacaksın? Dünya ebedi değil. Zahmetten rahmete gitti. Dünyadaki yaşlılığın ve hastalıkların getirdiği ağır yüklerden kurtulmuş oldu. Ruhlar bâkî. Bir duvarın ya da perdenin arkasında olan birisini, görmesek de konuşup anlaşabiliyorsak, kabre giren yakınlarımızla da bu şekilde manen görüşebiliriz. Her gün Yasinler ve Fatihalar okumak suretiyle onlarla zaten manen görüşmüş oluyoruz, irtibatı kesmiyoruz. Ruh ve kalplerimizin bağı kesintisiz devam ediyor. Dünyada onların boşluğunu illaki hissedeceğiz. Bu da hayatın bir cilvesi. Gelen gidiyor, giden dönmüyor. Biz de sıramız geldiğinde gideceğiz. Ta ki başkalarına yer açılsın. Neyse, üzülme kardeşim. Allah sabırlar versin. Tekrar mekanı cennet olsun.”
“Teşekkür ederim.”
“Allah’a emanet olunuz. Hoşça kalın.”