Valla öyle tanıdık geldi ki arka koltuktan dinlemiş gibi dinledim teyzeyi :)

Dönüş yolunda teyzenin kocası ile tesadüf ettim onu da ben anlatırım bir gün bakalım o neler diyor avradı ve gelinleri için :P

Öğrenciliğim boyunca o kadar çok denk geldim ki bu teyzelere ve amcalara yazı aldı götürdü o uzun otobüs yolculuklarına ...


Tebrikler sevgiler Hüzünlükent

Kutluyorum günün güzel , bir o kadar da doğal yazısını, öyküsünü. Çok sevgimle hüzünlükent...

ne kadar doğal bir anlatım...
ve ne kadar hayatın içinden...

tebrik ediyorum kaleminizi

sevgilerimle

çok tanıdık çook…

sevgiler.

Yazı kurgu mu, yaşanmış bir hikãye mi diye bocalarken böyle ikilemde kalmanın çok da bir önemi olmadığını, kimseye fayda etmeyeceğini anladım. Demek istediğim bu buruk hikayenin kurgu olması belki biz okurların yüreğine birazcık su serpecektir ama bu ve benzeri hayatların günümüzde varlığını sürdürmekte olduğu gerçeğini de unutturmayacaktır tam tersine daha da derinden perçinletip, daha da kamçılayıp acı bir şekilde hissettirecektir.

cinsiyetçi bir tavır takınmadan, tarafsız bir gözlemle şunu söylemek istiyorum; kadın olsun erkek olsun böyle kök söktürenlerimiz, hayatı birbirine zehir edenlerimiz maalesef ki var...acı tarafı ise bu sürünmeceyi, bu devinmeyi mezara kadar götürmek istemeleri ya da götürmek zorunda olmaları...kimi zorunluluktan, kimisi çaresizlikten, kimi de bağımlılıktan, aile-toplum baskısından, çatışmasından v.s...kiminin de gidecek yeri olmayışından belki...gidecek yerden bahsettiğim şey ise başlarını sokabilecekleri başka bir taş binadan söz etmiyorum...aradığı huzuru orda da bulamayacağı düşüncesi ağır basıyor içimde çünkü...'hiç yoktan iyidir!' diyenler olacak biliyorum ama ben bir ruhun temelden çöküşünü ve diri diri gömülüşünü hissederken mutluluk ve huzurun uzaklarda bi yerde kaldığını ve onca senenin açtığı yara ve izlerden sonra hiçbir şeyin o insanı iyileştiremeyeceğinin de farkındayım...o gürültüden çıkar, kafasını dinler bi süre ama geçmişini yakasından kurtaramaz bi türlü...kendini tüketmenin yolunu bulur bi şekilde...erkeklere nazaran özellikle kadınların kalıtsal yapısı-yetisi-eğilimi buna daha yatkındır...biz çok güzel tükeniriz, öyle güzel tüketiriz ki kendimizi kimse bunun ayırdına bile varmaz...böyle de mütevaziyiz yani kimseye hissettirmeden, duyurmadan sessizce olanları sindirip köşemize çekilmek...bunları hayat arkadaşımıza anlatacak gücü bulamayız kendimizde, artık yorgunluktan mıdır? bıkkınlıktan mıdır? tahammülsüzlükten midir? yoksa bir yıkımı daha kaldıramayacak oluşumuzdan mıdır? aynı evin, aynı çatının altında aynı kaderi, kederi paylaşırken, azar azar çürüyüp giderken; duvarda çınlayıp yankılanan sesleri farklı algılayıp duyumsamamızdan mıdır? orası başka bir boyut ve sonsuzluk...

ama öyle, ama böyle yılları elimizde çitileyip dururuz...aynı damın altındakilere çaktırmayıp durumu idare ederken sonra bi yerde yabancı biri çıkar karşımıza böyle çorap söküğü gibi ona kurtlarımızı dökülürüz:)

bir ömürü paylaştıktan, tükettikten sonra bir cehennemi beraber yaşamayacak olmak da ayrı bir dram...'ya hep! ya hiç!' yeminini kendi elimizle değil de yine inanç ve kadere bağlayıp çözmek isteyişimiz de ayrı bir parodi...

neresinden tutsam elimde bir şeyler çarpuk çurpuk, paramparça kalıyor...

çok uzattım bağışlayın ama şunu da söylemeden geçmek istemiyorum...nedir bu asırlardır süregelen gelin kaynana çatışması? anlamıyorum...bi gelin nakaratıdır almış başını gidiyor...evlatlar annelerin yumuşak karnıdır zaten, kötü rol de hep geline düşer böylece...'oğlum böyle yapmaz da! oğlumun fikri değil de, gelinimin başının altından çıkıyor bunlar! gelinim beni sevmiyor da! gelinim beni istemiyor da!'...

peki anacım sen ne kadar seviyorsun bu el kızını?

bunu da sormak, irdelemek lazım ama...

sevgiyle...

Ah dedim boynum bükük, üzülerek rahmet diyarındaki anacığım aklıma geldi.
Evlatlarını ne zahmetle büyüttü de, torunu dediği gelinin bir lokma ekmeği zehirledi kanını, erken çekildi gitti.
''Evladım dedi, gelin bunu götürün yanınıza da iki ay uzak durayım dedi.
Şimdi kendi uzaklarda.
İnsan, insanı yedi bitirdi.
Yazı da beni.

Tebrikler saygılar.

Çok hikaye okuduk bu sitede; yazdık, karaladık, yorumlar yaptık hepsi de birbirinden güzel hikayeler diyebiliriz. Ama öylesi vardır ki; seni, beni, onu anlatır... hepimiz içindeyiz, koca Anadolu'nun tümü...
Mekanlar, köyler, iller, bölgeler ayrı olabilir belki, kuşaklar arasındaki farklılıklar aynı.

Anadolu'nun köylüklerine bakıyoruz; yaşlı kuşak saf yürekli, içinden geldiği gibi konuşur organiktir, kültürlerini beğenmesek de gerçektir.
Kuşaklar arasında sadece yetişme tarzları vardır; biri organik, diğeri sözde uygar. Cahil yetişmek ile yanlış yetişmek arasında çok fark görüyorum. Hatırlarım; tarlasında harmanında, bağında bahçesinde, malı davarı peşinde koşanlar, hele bir de okuma yazmaları yoksa toplum nezdinde onları cahil kesim olarak gördük. Kendini uygar olarak görenlerin çoğu yanlış yetiştiler ve... sizin anlattıklarınız ortaya çıktı.

Değerli kalemden, dünyalar değerinde bir öykü okudum.

Saygılarımla Efendim.

Kutluyorum güne gelişini canım
Müsait vaktimde okuyacağım yollardayim❤️

Koca yürekli bir çınar
Köklerinden ıslanan mavi boncuklu tülbentini
Kahraman kentli bir fidananın dallarına sermiş
Kurumadan okuduk

Yüreğine sağlık hemşehrim

Çok güzel. Gerçekten günü hak ediyor.
O teyzenin yaşadıkları maalesef günümüz gerçeği.
Şu zamanda yaşlı olmak çok zor.
Hele eşlerden biri vefat etmişse.
Hele bakıma muhtaç hale gelinmişse... Çok zor.
Allah ölümün bile hayırlısını versin.
Sağlıklı günler.

o teyzenin jenarasyonunda son bulsun artık Anadolu'm kadınının çektikleri ve meydan kahvelerinin sür cahil zevzeklikleri...

yazmak anlatmak değildir, yaşatıp dokumaktır...

d/okudum...

Günü selamlayan...Sizi okumak iyi geldi...kaleminiz nur olsun...sevgimlesin küçük kız kardeş

Gündelik yaşamın akışı içerisinde, içsel dünyamızda yaşanan çalkantılar, hayaller, arzular, o kadar çok yoğunlaşıyoruz ki; sahip olduğumuz büyüklere saygı kültürünü unutuyoruz.

Hayatın gösterişine o gurubun bir parçasına dâhil olmak için ailesini yok sayan,ailesinde utanan insanları gördükçe tarifsiz üzülürdüm. Ailesi kapalıydı ve bunu saklardı...

Yaş aldıkça beklentilerin karşılıksız kaldığında ve seni gerçek anlamda sevenin aile olduğunu zamanla anlıyorsun.

Gençlik heyecanının, merakının, coşkusunun, ilgisinin, beklentisinin; anne/aile olmayınca eskisi gibi etkiyi yaratmadığını.

Paylaşacağın hissettiği tüm duyguların karşılığını verebilecek güzel insanların azalırken kendini daha çok sevmeyi öğreniyorsun

Ve zamanın darlığını, azaldığını ve hatalarının göğsüne sığınamayacak kadar büyüdüğünde ne yapacak, nereye saklanacaktır düşünürken gençliğin gittiğinin farkına varıyorsun

İnsanoğlu çocukluğunda kurduğu hayalleri içerisine yaşlanacaklarını koymuyorlar.

İlgisizlik; yüreğini hassas ve kırılgan hale getirirmiş o güzel teyzenin ellerinden öperdim,

Bize tertemiz, kültürünü koruyan ninelerimizin, duygu sömürüsü olmayan saf sevgisi lazım.


Yok, yok, yok oluyor


Günümün yazısı

gönlü güzel yüreği güzel bir yurdum insanın
iç burkan öyküsü....
keşke bu yaşananlar hep hikayelerde olsaydı
demekten kendisini alamıyor insan...

doğal hali ve kederiyle güzel bir anlatımdı
mavi boncuklu tülbentli teyzenin hikayesi..


tebrikler saygılar