Rahmetli anneannem yine aklıma geldi

Bahçedeki kadife çiçeklerinin üzerinde hafifçe elini dolaştırır sonra avucunu koklardı
asla kopartmazdı onları, herşey dalında güzel derdi...
Fesleğenleri şöyle bir dağıtırdı, sanki saçlarını karıştırır gibi miş gibi kokusu yayılırdı etrafa ...
Dedem iş dönüşü getirdiği gül fidesini ekmesi için verirken ona; Nergis hanım, bak bakalım beğencen mi derken çapkın bakışlarından anlardım (anneannemin adı böyle değildi, bu dedemin en sevdiği isimdi ve çok kullanmazdı ) ona sevgi gösterisini- de hiç oralı olmazdı anneannem
yine de akşam yemeği telaşında onun en sevdiği çorbayı- istinasız her akşam- yaparken görünce anlardım, aslında bunu seni sevdiğim için her gün yapıyorum dediğini...

Kim kimin için ufacıkta olsa çaba gösteriyorsa o onu seviyordur
çabası olmayan sevgi ekilmeyen toprağa benzer
darmadağın sahipsiz yaban otlarının esaretinde...
Sonra işte geri alınmayan bir zaman dilimine pişmanlık ekersiniz de vakit geçtir, kimse dönüp bakmaz o bahçeden ne derlediğinize ...