SABIRA SERPİŞTİRDİKLERİMİZ

• 19 Mayıs 2021 Çarşamba 20:01:39

İnsan toprak misali serilmiş yeryüzüne. Ne ekilirse yüreğine almış,kimini öğütmüş atık niyetine kiminden filizler çıkarmış umutlu günler adına.

Kalbin kışı bahara ,gecesi sabaha gebedir.
Her kış kemal tohumları atar kalbe.Gözyaşları ile sulanır,vakti zamanı geldiğinde çiçek çiçek boy verir.
Geceler ömür çekirdeğinin sırlarını sıtır eder.Sarar sarmalar.Kozasını dantelalar gibi örer.Sabahın aydınlık saatlerine vuslatı yaşatır.

Karanlık koridorlarda emeklemeden yürüyemez insan.Dizleri kanar bazen,canı çok yanar.Ama geçeceğinin umudunu şerbet niyetine içer.
Zamanın ensesinden yakalamak istercesine boğazından sarılır.Zaman akarda akar.İnsan da bir köşede zamanı seyre dalar.Yutkunamaz,tükürükleri yumruk olur boğazına ama beklemek zorundadır.
Zaman düşman olur sinsice.Geçiyormuş görünsede asker gibi yerinde sayar.Izdırap yüklü dimağı yada vuslatın geçmeyen saatlerini zevkle seyreder.

Sabıra serpiştirdiğimiz her duygunun anahtarı bizim elimizdedir.Durağan duyguları kor alevler galayana getirse de anahtarla kilitlediklerimizi istediğimiz zaman açabiliriz. Zamanın ve mekanın kucağında açılan her kapı güzelliklere vabestedir.

Oysa karındaştı sabır ve umut.El ele,kol kola gezerlerdi.Birinin yüzünde çizgiler derinleşince diğerinin kolu kardeşinin boynundaydı.
Çok nadir de olsa aynı tebessümü yakalamaları görülmüştür.
Naz da yapmıyor değiller hani birbirlerine.
Sabır biraz çetin ceviz.Duvarları kalın.Rüzgarı sert ve yakıcı eser.
Hangi rüzgarın hangi yönden eseceğini de bilip ona göre siper alır.
Püsküllü mısır gibi de dik durur,kaynar suda haşlanınca lezzetinden yenmez.
Umut yamalı hırka gibidir.Her renkten,her iğne iplikten beslenen.Hırkasız kalınca insan üşür.Üşür duyguları,solar renkleri.
Pusulasını denizde kaybetmiş gemidir,döner durur denizin üstünde.Hangi rıhtıma demir atacağını bilemez.Yönünü tam tayin ettiğinde koşar adım pır pır yüreğiyle ilerler.
Kelimelerin tükendiği anda sabır ipine sarılır .İp basit kalsada halatı kendine münhasır duyguların yumağında suskunluğa bürünür insan.Son demdir,son nokta.
Son demde öyle demlenir,demlenir asıl kıvama vasıl olur.Melekeleri gün yüzüne çıkar.Benliğin özüne erer.Yırtmıştır artık yürek duvarındaki kalın perdeyi.İnce çiziklere sıva yapmıştır.Kemal noktasında asıl kimliğe kavuşmuştur.

İnsan kendini tamamlama adına ne varsa çiğniyorsa kaderde,akıl süzgecinden geçirip kalp vicdan muhasebesine tabi tutarak adımlarını atmalıdır.
Hayallerinin yön verdiği yöne doğru.