Gariptir; birbirimize yaklaştıkça uzaklaşıyor olmamızdan olsa gerek, gitgide yalnızlaşıyoruz. Gayri ihtiyari iki yüzümüz oluşuyor. Biri gerçek, biri sahte. Gerçek benliğimizi kendimizle baş başayken, sahte olanı toplumla iletişim halindeyken kullanmayı tercih ediyoruz. İçeride agresif, yetersiz, depresif; dışarıda aşırı mütevazi, olgun, ne istediğini bilen. Ama en nihayetinde sahte. Doyurulamamış ve doyuralamayacak kendiliğin dışa vurumu da başka türlü olamazdı her halde. Şehirleşmenin ve teknolojinin getirdiği sanal yaşantının doğal sonucu sanırım bu. Çağ ruhsal bozukluklar ve anomaliler çağı. Kabullenmek mi lazım, direnmek mi?Tartışmaya açık bir konu.

Tebrik ederim.

İnsan zeytin ağacına benzemeli dünyaya barış sunmalı
Umutlar yürek yangınlarının söndürücüleridir

Anlam dolu harika duygularla yazılmış bir yazıydı kutluyorum tebrikler üstadım.
Sonsuz selam ve dua ile.
Sevdiklerinizle birlikte mutlu huzurlu ve hayırlı bayramlar diliyorum.