İÇİMDEKİ FIRTINA

• 16 Mart 2021 Salı 00:02:55

Tek tek kopuyor tutunduğum yerlerden köklerim…
Ne suya, ne toprağa, ne de havaya ait değilim.
Bir yanım suda, bir yanım toprakta, bir yanım havada.
Boğuluyor muyum, gömülüyor muyum, yoksa savruluyor muyum delice. Anlaşılmaz, tarif edilemez bir halde bedenim, düşünce ve duygularım.

Bir yaprak kadar aciz, bir çiy tanesi gibi yalnız, kuru, kupkuru bir ağaç gibi zavallı, uzayıp giden yollar misali yorgunum.

Beşe alıp, bire satmaya mecbur tüccar misali öylesine bezginim ki, kaybettim yeni bir günün getireceği sürprizlere dair hevesimi.

Ne umdum, ne buldum. Topla, çıkar elde var sıfır. Karmakarışığım, dinmiyor içimdeki fırtına.
…………………
Bir yaprak olmayı dilerdim…
Alıp götürseydi rüzgarlar beni bilinmez diyarlara. Kim bilir, olur ya, yeniden yeşermektir nasibim

Bir ağaç olsaydım ormanda…
De ki, kurumuş yapraklarla bezeli. Vursalar baltayı sineme. Tek bir vuruşta devrilsem. İnlemeden, sızlamadan. Sonra kalem ve kağıt olsam ellerde. en duygulu aşk, özlem ve hasretleri yazsalar göğsümün tam da orta yerine. Beklediği haberleri taşısam sevene, sevgiliye

Uzun, upuzun, ince bir yol olsaydım...
Küçük bir derenin kenarından uzanıp, dağların sarp yamaçlarına tırmanan. Ne başında ne de sonunda ayrılık, özlem ve hasret olmayan. Uzadıkça mutluluğu artıran, tutkuyla sevenleri kavuşturan

Veya bir su damlası olsaydım…
Dinmez bahar yağmurlarında ya da seherde, ulu bir çınarın yapraklarındaki çiy tanelerinde. Düşsem kavrulan yürekler misali yollara. Delice savrulup çağlayarak, dağların doruklarından dökülsem gece karanlığına vadilerin. Ve sonra, hayatın sırlarını barındıran, sonsuz derinlikleri besleyen coşkun nehirlere karışsam.

En son toprak olmaktır dileğim…
Ağaçlara ana,
Suya vatan,
Yola ruhunu veren
Yitip giden canlara can katan
Dahası…
Yeni bir başlangıç için binlerce sebep yaşatan