PAYDOS

• 12 Mart 2021 Cuma 18:27:45

Paydos zili çaldı, makine çalışmaya devam ediyordu. Çok yorulmuştu, iki saatlik uyku ile duruyordu. Makineyi devredecegi arkadaşı geldi.

- Geçmiş olsun, hadi şimdi git güzelce dinlen, gözlerin kan çanağı gibi olmuş.
Hiç cevap vermedi. Sadece başını yukarı aşağı sallayarak onu teyid etti. Aslında yaklaşık yirmi senedir geceleri en fazla dört bilemedin beş saatlik uyku uyuyordu ve vücudu buna alışmıştı. Buruşuk suratlı fakat düzgün yüz hatları vardı. Suratında oluşan terleri kolundaki kazağı ile silmeye çalıştı.

Fabrika kapısından ağır adımlarla çıktı ve ileride bekleyen servis otobüsüne bindi. Otobüsün saati onikiyi yirmi geçiyordu. Servis şoförü aracı çalıştırdı ve radyoyu açtı. Müslüm Babanın en sevdiği parçası çalıyordu. İçinden ona eşlik etti..
- ’’Kul kaderini yaşar bahtında ne çıkarsa, düşmez kalkmaz bir Allah, üzülme sakın evlat.’’

Zifiri karanlıkta otobüsten indi, kendisine havlayan sokak köpeklerine aldırış etmeden evine doğru yürüdü. Varoş bir mahallede genelde kendi memleketlisi olduğu, hemşerileri ile birlikte yaşardı. Gerçi farklı bölgelerden ve farklı mezheplerden de komşuları vardı ama hepsi ile iyi geçinirlerdi ve birbirleri ile gerektiğinde yardımlaşırlardı. Yirmi senelik çalışması sonucunda iyi kötü bir gecekondu yapmış ve seçim zamanı öncesi oy istemek için mahalleyi ziyaret eden partili büyükleri sözlerini tutmuş ve Hazine arazili yerlere arsa tapusunu vermişlerdi.
Cebinden anahtarını çıkardı, sessizce kapıyı açtı, çocuklarının odasına doğru ilerledi, kapıyı açtı ve önce kızlarını sonra oğlunu yanaklarından, alınlarından öptü. İkiz kızları oniki, oğlu sekiz yaşında idi.
Sonra mutfağa doğru ilerledi, eşinin hazırladığı akşam yemegini ısıttı, sesleri duyan eşi yanına geldi. Günün nasıl geçtiği ile ilgili biraz konuştuktan sonra, kendisi yemegini yerken eşide sandviç ekmeklerini hazırlıyordu. Peynirli, domatesli,yumurtalı.. Az sonra beraberce yataklarına doğru gittiler.

Saatin alarmı çaldı, saat gece yarısı dörde gelmişti. Usulca kalktı, karısının hazırladığı sandviçleri aldı, mutfaktaki masaya cebinden çıkardığı yüz TL yi bıraktı. Kapıdan dışarı çıkarken oğlunun eskimiş ayakkabılarını gördü, ne zamandır kendisinden yeni bir cift ayakkabı istiyordu. Kendi ayakkabılarına baktı, topuklarından biri kırılmıştı. Tamir ettirmem lazım diye içinden geçirdi.

Zifiri karanlık, parlak dolunay ile kaybolmuştu. Ayın ışıkları ile aydınlanan toprak yoldan ana caddeye çıktı. Sabahın ilk ışıkları ile birlikte sandviçlerin tamamını fabrika çıkışında bitirmiş idi ve şimdide simitlerini aldığı simit fırınına doğru yürüdü. Hergün ortalama yüz adet simit satardı. Simitlerini aldı, bir sanatçı edasıyla tepsi üzerine itina ile dizdi.
Simitlerini genelde şehrin merkezindeki büyük hastanenin önünde satardı. Zabıtalar onu yıllardır tanıyordu ve hatta bazen ondan simit bile alıyorlardı. Aralarında gizli bir anlaşma yapmışlarcasına ona nedense iltimas geçiyorlardı.
Yaklaşık yirmi civarı simidi kalmıştı, bir an önce onları satıp oğluna yeni bir çift ayakkabı almak istiyordu. Kendi ayakkabılarını da tamire verecekti. En az bir sene daha idare ederdi.

Birden hastanenin önünde şimdiye kadar hiç görmediği çok lüks bir araba durdu. Arabanın arka camı açıldı ve zengin olduğu her halinden belli olan takım elbiseli siyah gözlüklü adamın şoförü ile birşeyler konuştuklarını duydu. Şoförü arabadan indi ve kalan bütün simitleri satın aldı. Arkadaki zengin ve takriben kendisi ile aynı yaşlarda olan adamla gözgöze geldi ve simitçi kendi kendine söylendi.

- Senin yerinde olabilmeyi o kadar çok isterdim ki...