Benim iki eşofman vardı. Eşofman derken üst kısmı yok sadece alt kısmı vardı; sanırım buna gecelik pantolon diyorlardı. Bunun ikisi de eski. Eski üskü giyiyordum; hatta sökülen yerlerini iğneyle kendim diktim. Fakir doğdum; herhalde fakir öleceğim.

Eşofmanın birisi bacaklarda alerji yapıp kaşındırdı. Mecburen bir eşofman daha aldım. O kaşındıran eşofmanı da evin içine kapılardan sızıp zehir girmesin diye kapının altındaki boşluğa yerleştirdim. Zorunlu ihtiyaçlarım dışında evden çıkmayacağım; böylelikle zehir solumuş olmayacağım.

Olurda zehirlenir ölürsem cenazemi köyüme götürün, beni köyümün mezarlığına topraklarına gömün. Mezar taşıma da muradı gözünde kaldı, daha yapacak işleri vardı, erken öldü ve şiirlerinin, yazılarının, türkülerinin ilelebet yaşamasını istiyor yazdırın.

Yakuphan Kılınç