"Aslında söylemek istediklerim bunlar değil." Dedi Esma Kadın. Hemen çaprazında duran pencereye iliştirdi kalbini. Gözlerini ağırladı orada. Sesini dürdü. Kelimeler varlığını yitirdiğinde o, hengameler eşiğindeydi. Anlam uzaklaştı. Tam düşecekti ki az ilerde bir hendek -boşluk- olduğunu fark etti.


Böylece, söylemekten vazgeçti yorgunluğunu, kırgınlığını, aldanışını ve bitkinliğini. "Hayat çok kısa..." Dedi.
-Yürekte sevgiyi terk etmek için hayat çok kısa. Elverir ki bir gün yalnızlık bizi de vurmasın kıyıya aşina dalgalar gibi. Bazı şeyleri ne ses kaldırır ne de sus. O şeyler Allah’ın mülkü. Tıpkı her şeyde olduğu gibi.



Mavi yaslanır göğüne ufuk. Umman olur sevgi duygusu. Gözyaşı yolundan geçer binbir nefes. Sanma, dünyada hep acı var. Elbet gün doğacak. Karanlık devredecek tahtını.


Bir kaşık suda devran yaşatır hüzün. Hüzün, şiirin diğer yüzü olur. Yaşama dair... Yaşamın içinden.


Ve dedi ki Esma Kadın: "Hayatı, hayra yormak vaktidir. Onu layığıyla yaşamak boynumun borcu artık."

...
Son kez baktı pencereden. Bu ona, yüz yıl gibi geldi.



Mahva ’2021
Küçürek Öykü