Eski zamanların birinde cömertliği dillere destan bir halife vardı. Bu halifenin eli o kadar açıktı ki yaptığı ih-sanların haddi hesabı yoktu. Aynı dönemlerde de çok fakir bir bedevi çölde karısıyla birlikte yaşıyordu. Be-devinin hanımı bir gün, fakirlikten sıkılıp şikâyete baş-ladı ve adama dünyayı dar etti. Adam eşine diller dö-küp öğütler verdi. Sabrın önemini anlattı; fakat kadın dinlemedi. Ağlayıp gözyaşı dökmeye devam etti. Eşinin ısrarcılığına dayanamayan adam:
“Ağlamayı bırak da eğer bir çare biliyorsan onu söy-le,” dedi. Kadın fırsatı elde etmişti. Biraz daha ağlayıp nazlandıktan sonra:
“Cömert halifeye git ve derdini anlat. O sana bağışta bulunur; çünkü halife ihsan yapmakta nisan bulutunu geçmiştir. O bu özelliği ile fakir fukaranın ümit kapısı-dır,” dedi.
Adam:
“Ya hanım iyi diyorsun da koskoca halifenin huzu-runa eli boş varılır mı? Benim ona götürecek bir hedi-yem yok ki, ne götüreyim, o yüce kişinin huzuruna nasıl varayım?” Dedi.
Kadın kocasına:
“Sen halifeye bir testi yağmur suyu götür; çünkü tatlı su çok değerlidir. Halifenin suyu kim bilir nasıl acı ve içilmez bir sudur,” dedi.
Kadının önerisi adamın da aklına yattı. Sabah olunca bir testi yağmur suyunu alarak yola koyuldu. Günlerce yürüdükten sonra nihayet halifenin sarayına ulaştı.
Halifenin askerleri adamı güler yüzle karşıladılar. Tatlı sözler söyleyerek saraya aldılar.
Halifenin sarayı Dicle Nehri’nin kıyısındaydı. Adam testideki suyu halifeye sundu. Hediye olarak verdiği o suyu öve öve bitiremedi.
Halife teşekkür edip suyu aldı ve testiyi ağzına ka-dar altınla doldurarak adama geri verdi. Daha sonra adamlarına seslenerek:
“Çöl yolu oldukça uzundur. Bu zavallı adamı gemiye bindirip Dicle yolundan gönderin,” diye tembihledi.
Halifenin adamları bedeviyi gemiye bindirmek üzere Dicle’nin kenarına götürdüler. Bedevi, coşkuyla akan Dicle’nin tatlı suyunu görünce oldukça mahcup oldu ve halifenin kendisine karşı cömert ihsanı karşısında hay-retler içinde kaldı.