Misafirperver bir sahabe vardı. Hanımı ise her gün kocasının yanında birkaç misafirle gelmesine tahammül edemez ve kocasına:
“Sen her gün birkaç misafirle geliyorsun, gelen misafirler, çocuklarımızın rızıklarını yiyorlar,” der.
Kocası, aldırış etmez eve gelirken her gün yanında birkaç misafir getirmekte devam eder. Kadın sahabe dayanamayıp, gider durumu Resûlullah’a anlatır:
“Ya Resûlallah ! Kocam her akşam eve birkaç misafir getiriyor, böylece de kocamın kazandıkları hep misafir-lere gidiyor. Bir gün hastalanıverse, açlıktan ölmekten korkarım,” der.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) kadının kocasını, huzuruna çağırtır, durumu bir de ondan dinler.
Sahabe:
“Ben misafirsiz edemem! Soframda misafir olması, bana neşe ve bereket veriyor,” der.
Bu sefer Peygamberimiz (s.a.v.) kadına, bundan son-ra fazla değil, bir misafire razı olup olmadığını sordu. Kadın buna da razı olmayarak:
“Ben çocuklarımın rızkını başkalarının yemesine rıza gösteremem,” der.
Adam hiç olmazsa bir misafirde ısrar edince; kadın boşanmaktan sa, bir misafire razı olur. Fakat o akşamüzeri beyinin, yine eve iki misafirle geldiğini gördü. Ka-dın sinirlenmişti, içi rahat değildi. Yemek hazırlamak için mutfağa girdi, üç kişilik yemek hazırlayıp tepsiyi kocasına verdi. Biraz sonra da misafirlerden birinin çı-kıp gittiğini gördü. Hazırlanan yemeklerden biri yenmemişti.
Kadın kocasına:
“Misafirin biri niçin yemek yemeden çıkıp gitti?” Di-ye sorar.
Adam, ikinci misafirin farkında değildir:
“Sen hangi misafirden bahsediyorsun. Ben bir misafirle geldim, o da içer de işte,” diye cevap verdi.
Kadın çok iyi görmüştü. Misafirin birisi yemek yemeden çıkmıştı. Bu münakaşanın içinden çıkamayacaklarını anlayan karı-koca, hemen Efendimiz Hazretlerine müracaata gittiler ve durumu anlattılar... Onları dinle-yen Peygamber Efendimiz şöyle buyurdu:
“Evet! Eve iki misafir gelmişti. Fakat bunlardan biri-si hakiki insan değil, insan suretine giren rızıktı. Allah (c.c.), hanımı akıllan dırmak için rızkı insan kılığına sokmuştu. Hanım ise yine misafirler için bir miktar rızkı gözden çıkarıp hazırladı; ama o rızık, eksilmedi.”