Kanadı kırık kuş

• 22 Aralık 2020 Salı 01:33:21

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Ben güldüm hep hayatada
Hayat bana hiç gülmedi

Uçurum olmuş her yer
Hangi tarafa gitsem, zifiri karanlıklar
Göğsündeki feryatların yükselirde, iniverir
Göğüs kafesine hapsettiğin
Söyleyemediklerimiz kadarız
Müebbete mahküm edilmiş zavallı gibi
Eceline susamış
Başını yemeye hazır kudurur durur içinde
Elde var hiç
Avuçta var hiç

Görünen köyün yolu vardır elbette
Görünmeyene nasıl varılır, şu dar vakitte
Hangi vakit büyüdüyse

O gece bitmiş tüm hayalleri
Veda etmiş, çocukluktan kalan derin uykulara
Çul, çaputtan yapılmış oyuncaklarına
Damağına yapışmış şekerli ekmeğin tadı
Pembe, beyaz fırfırlı pileli elbisesine
Bulutlara çizdiği resimlere
Rutubet kokulu, yeşil sıvalı evine
Veda etmiş, en çokta kendine
Kanadı kırık kuş merhamet ister diye yalvarırsın.

Bencil insanların elinde kurban edilmeyi kendimiz seçmemiştik. Seçme ve seçilme hakkı bizlere verilmedi. Allahın birer lütfü olarak geldik. Beyaz kundaklara sarıldık. Nerden bilecektik ki koca bir ziyana uğrayacağımızı. İsraf edileceğimizi. Tüketileceğimizi. Tükeneceğimizi. Bumuydu kader. Bumu alın yazısı. Yaşadıklarımızmı? Yaşamak zorunda olduklarımızmı?
Kul olarak geldiysek dünyaya, neden köle olarak yaşamak zorunda bırakıldığımızı hala anlamış değilim. Yıllardır bir izahınıda bulamadım. İsyan bayrağını çekmiş dediğinizi duyar gibiyim. İsyan değil bu bir çoğumuzun içinde yaşadığı ve bunlarla yaşlandığı söyleyemediklerimiz.

Sorgusuzca infaz edilen hayatların göç zamanı başlar. Bir ocaktan, başka bir ocağa. Daha düşlerin büyümeden, kendin büyürsünde bakarsın anlamsızca büyüyen ayak izlerine. Çocuksu gülüşlerinin yerini, kadınla değiştirirsinde, topuklu ayakkabıyla basarsın izlere uymaz biri birine. Geçmiş olsun der, ocak tüttürürsün küçücük ellerinle. Bezden oynadığın oyuncak bebek, etten olurda doyuramadığın karnını onunkiyle değişirsin. Öğrenmediğin ninnileri bestelersin dudağından dökülür, mışıl mışıl uyursun, büyürsün büyütmekte olduğun çocukla yürürsün adım adım. Anne sesi yankılanır kulaklarında. Büyüdüğünü anlarsın. Dar omuzlarına yüklendikçe yüklenirsinde nasıl güçlendiğini anlamazsın. Kısacası yerini bilirsin. Giyersin kostümünü sahne senin. Ocak yandıkça sende yanarsın. Bilmezsin hangi mevsim, iki karış saçın birbirine karışmış, küsersin aynalara. Kopartmazsın takvimin vaktiyle yapraklarını.,okumazsın sayfada yazanları. Günün isimleri, günün menüsü, hadisler, tarihler boş gelir onca telaş arasında. Dört gözle beklersin el, ayak çekilse, gece gelse şöyle bir sigara. Dumanına anlatırsın derme, çatma yaşadıklarını. Sigara biter. Ay düşer gecene. Aydınlık olsun dersin. Kalırsın dört duvar arasında. Çatışmalar başlar. Kalan sağlar benimdir dersin. Toplarsın leşleri bir, bir atarsın en içine. Derin bir nefes alırsın vermezsin içindekiler çıkmasın diye. Kanadı kırık kuş merhamet ister diye yalvarırsın.

İnsan en çok kendisiyle konuşur. Söyleyemediklerimiz yoktur orda.Kelimeler çırılçıplak.Var etmeye çalıştığın herşeyin yok olduğunu görürsün. Dur, kalklarla itelediğin, ötelediğin hayatın görünmeyen yolunu bulmak için. Çoktan kalan az ömrünün ziyanlarını toplarken kirlenmiş ellerini bir ihtimal arındırmak arzusu. Korkutan sessizlik çanları çalarken ölüm kokusu sarmış etrafını. Yenmek yok, yenilmek yok. Katık ettiğim mutlulukları beyaz bir patiskaya iğneledim.Bunu bile yaparken güldüm sana hayat. Tüm tükenmişliğime rağmen. Büyüdüm artık büyüdüm hayat. Anlatma bana bir varmışları. Ben hiç olmadığımı biliyorum.
Yol uzun, yüküm ağır. Ziyanı geçtim o senin ayıbın. İçimdeki çocuğu kaybetme ihtimalinden başka bir korkum kalmadı. Haaa bir de gülüşüm.Kalan sağlar senin olsun.

İnsan en çok kendisiyle konuşur.Birazda kalemimle dertleşip, sizlerle paylaştım. Seçki kurula çok teşekkür ederim. Onur duydum.
Saygılarımla.