Yalnızlık Limanı

• 3 Aralık 2020 Perşembe 08:52:22

Gökyüzü kurşuni rengin hükmüne girmiş, esen sert rüzgârlar bir kırbaç gibi şaklıyordu ağaçlarda.
Soğuk olanca haşmetiyle peyderpey inerken gökyüzünden yere o inadına elleri ceplerinde rüzgâra karşı yürüyordu.

Gittiği yolun nereye çıkacağına zihni değil de ayakları karar veriyor, attığı her adım onu bir bilinmeze sürüklüyordu. Zihninde yüzen düşünce gemileri çoktan son durağına ulaşmış, hatıra denizinin boş limanına sığınmıştı.

Yürüdü, sert rüzgarlar saçlarını dağıtıp, dudaklarını çatlatıp kanatana kadar. Cılız birer çizik halinde akan kanları çenesine doğru süzülüyor gibi dursa da asıl yüreğine akıyor, ayrılığın verdiği hüzün yüreğine kor ateş gibi düşüyordu.

Ne çabuk gitmişti, ne çabuk hazan mevsimi gelip onu benliğinden koparıp almıştı? Derin bir nefes çekti ellerini titreten soğuktan. Ciğerleri sızladı, gözlerinden inci taneleri döküldü. Ayakları yürümeyi bırakıp öne eğik başını yukarı kaldırdı, gözlerine ilişen görüntüyü seyre daldı.

Kanla kaplı dudakları aralanıp gülümserken içinde sızlayan yarası bir kez daha kanadı. Gelmişti, getirmişti ayakları onu bir kez daha buraya. Minnetle gülümsedi ayaklarına, söz geçirmeye çalıştığı mantığının inadına her defasında onu buraya sürüklüyordu.

Oturdu hemen oracığa, toprağın koynuna. Elleriyle dokunacak kadar yakınında duran toprak yığını gözyaşlarına ev sahipliği yaparken dizlerini yerde sürüyerek geldi, girdi toprak yığınının yakınına. Ellerini toprağa verip uzandı buz tutmuş ak toprağa. Yanaklarından aşağı süzülen yaşlar değerken toprağın soğuğuna dudakları aralanıp her defasında söylediği sözcükleri sıraladı, acısını bağrına hapseden toprağa.

“Ben geldim annem, açsana kollarını, alsana yine kucağına, ben geldim annem, bu kez bırakma beni. “