Sosyal Felaket

• 18 Eylül 2020 Cuma 01:48:11

Her şeye dikkat ettik bilinçli insanlar olarak sabırla, tüm uyarılara, sosyal mesafeye, komşularımızla, yakınlarımızla tüm iletişimlere dikkat ettik çoğumuz. Hijyene, ekstra vitaminlere, aklınıza ne gelirse; lakin karşı komşumuzu bile koruyamadık koronadan. Yaşlı komşularımız birlikte girdiler karantinaya, teyzemiz atlattı, amcamız atlamadı, iki gündür entübeydi, yoğun bakımdaydı. Kurtulamadı. Ağıtlar duyuyorum şimdi, çaresizlik, komşunun komşunun yanında olamaması. Nasıl bir işkence.

Bir çok kişinin başına geldi, komşu komşunun, evlat babanın, eş eşin, anne çocuğunun acısını uzaktan seyretti. Elini tutamadı, manevi destek veremedi. Acısını paylaşamadı.

Bir dini bayramdaydı bu yıl, aile büyüklerimizi aradık, köydekileri, gelemeyeceğimizi söyledik, anlayışla karşıladılar olsun evladım dikkat edin sonraki bayram dediler inşallah; ve eklemişti; bu hastalık insanı insandan iğrendirdi, siz dikkat edin kendinize demişti teyzem.

"İnsanı insandan iğrendirdi mi". Çok düşünmüştüm bu sözü o günden beri, iğrenmek değildi, çaresizlikti, paylaşamamaktı,, acıyı kederi hafifletememekti türkçesi.

Ciddiye alınmadı bir çok şekilde, faturaları devlet üstlenmedi 6 ay-1 yıl, başka ülkelerin uygulamalarına bakıldı belki, millet mecburen çalışmak zorunda kaldı, siyasi partiler etkinliklerini azaltmadı, dini ve milli gün anmaları, düğünler- dernekler, cenazeler toplu halde yapılan bir çok şeyin engellenememesi mahvetti milleti. Devlet aklını, öngörüsünü işletemedi.

Şahsen ben de geçirdiğimi düşünüyorum, baş ağrısı, ishal, eklemlerin uyuşmasını 2-3 gün çekmiştim. Mevsim meyvelerden, ekstra vitaminlerden, sumaktan vb bir şekilde faydalandım atlattım ihtimal.

İllahi alışveriş yapacağız en tenha saatleri seçtik. İllahi görüşeceği uzaktan selamlaştık, konuştuk mesela.

Haberleri okuyoruz, bin türlü bilgi, çelişen sayılar, hastanelerin doluluk oranları, şehirlere giriş çıkışların kontrolü..

Bu hastalık mukadderat mı, engellenemeyen bir bela mı, insan yapımı mı, bir meçhul? Ciddiye alınmayan bir sosyal felaket.

Çoğu kelime yazılamıyor, çoğu şey söylenemiyor belki de yazılmıyor, söylenmiyor.

İnadına; yaşayacağız-yaşatacağız birbirimizi. Acıya, kedere gülünür mü, gülün gitsin, gülmek en büyük enerji kaynağımız değil mi?

Kahrı da hoş, lütfu da hoş diyen canlar.. O’nun her şeyi bir hoş zaten. İnanın O’ndan kimseye bir fayda yok.

Yaşlısı genci çocuğu kalmadı bu işin. Kimi hafif atlatıyor, kimi atlatamıyor. Kimi üç günde kalkıyor ayağa, kimi aylarca kalıyor karantinada yoğun bakımda, zar zor kurtuluyor.

Kurtulanların bile yeniden hastalandığını duyuyorum, okuyorum basında.

Okullara çare bulunsun, kimi satır aralarında görüyoruz sağlık çalışanları, vefat edenlerin dini vecibelerini yerine getiren imamlar bile adaletsizlikten şikayetçi. herkesin üzerine düşen görevler var herkes elinden geldiğince görevini en iyi şekilde yapıyor. Çünkü bu millet fedakar çok iyi biliyorum.

Ancak yine de bir adaletsizlik, bir vurdumduymazlık var bir yerlerde. Yapamıyorsanız beceremiyorsanız istifa edin Tanrı aşkına, Allah aşkına, en sevdiğinizin aşkına.

Derin bir sessizlik gidenlerin ardından kalan. Bir isyanı sükut. Kalbimde parçalamak istediğim bin bir duygu. Adı konulamayan bir çöküş, adını bilmediğim bir ızdırap.

Hiç ummadığım bir dirençtir yaşamak ve yaşatmak için kaç yıldır büyüttüğüm..Ve daha da büyüyecek biliyorum.