Bir İmtihan Güncesi (Öykü)

• 26 Ağustos 2020 Çarşamba 18:26:42

Akşam
Salondayız. Yemek masamızda neredeyse her besin çeşidi var. Haşlanmış tavuğundan mercimek çorbasına, çorbasından salatasına kadar… Soframızın bir kuş sütü eksik… Valide Hanım, hiçbir akşam olmadığı kadar özenle donatmış. Ne de olsa sınavdan önceki bir gün… Eğer imtihanda muvaffak olursam öğretmen olacağım. İşsizliğim son bulacak. Toplumda saygın bir yer edineceğim. Haliyle annem ve babam benden daha heyecanlı… Peder Bey, iki gün önce Hacı Bayram’a yolu düşmüş benim için dua etmiş. Ebeveynlerimin sitayiş dolu sözleri ve özellikle de babamın sırt sıvazlamaları arasında ben eğer bu yıl da atanamazsam ne halt edeceğimi düşünüyorum çünkü biliyorum ki başaramazsam çevremin ima dolu bakışları, lüzumsuz insanların beylik lafları ve ağızlarının kokusuyla muhatap olacağım.

Gece Yarısı
Uyumak istiyorum fakat bir türlü uyuyamıyorum. Sağa sola dönüp duruyorum. Matematikten kaç net yapacağım? Ölçme değerlendirme de ne halt yiyeceğim? Paragraf sorularını ne kadar hızlı çözeceğim? Ya iki hafta sonra alan bilgisi sınavı… İşte bütün bu düşünceler kafamı kurcalıyor. Mutfağa gidip bir bardak ayran daha içiyorum. Belki bu sefer uyurum.

Sabah
İçtiğim ayran sağ olsun. En azından üç-dört saat uyuyabildim. Yeterince uykumu aldım mı? Tabii ki hayır… Uykusuzluğumu içebildiğim kadar çay ve üçü bir arada ile bastırmaya çalışıyorum. Bir kral kahvaltısından sonra evden çıkıyorum. Annem arkamdan su döküyor. Normalde bizim valide böyle adetleri eskiden “hurafe” görürdü. Ne yapsın?
Sınavın yapılacağı okula gitmek için içi olan tıpış tıpış bir dolmuşa biniyorum. Çoğu yolcu benim gibi ya memur ya da öğretmen adayı… Simalarından farklı ruh haller yansıyor. Kimisinin bakışları korku dolu, kimisi uyuyor, kimisi ise arkadaşıyla beraber 3G’sinden oyun oynuyor. İmtihana sanki sadece girip çıkacakmış gibi…

Bir buçuk saatlik, iki vasıtalı bir yolculuktan sonra neredeyse dağ başında olan okula geliyorum. Seyyar satıcılar tezgahlarını kurmuşlar. Bugünün esas kazananı onlar aslında… Belki yılın hiçbir gününde edemeyecekleri kârı bugün elde edecekler. Köftecisi, kokoreççisi, simitçisi ve haliyle yılın bu sıcağında damağımızı serinletmek isteyen içecek satıcıları… Sınav öncesi dolmuştaki kulak misafirliğimi ve seyirliğimi burada da devam ettiriyorum. Aileler çocuklarından daha endişeli… Takkeli emminin biri huşu içinde tespihini çekerken, bir teyzemde dua okuyor. Bana da içimden “amin” demek düşüyor. Sonunda görevliler sesleniyor. Ve imtihan vakti…

Sınav
Türkçeyi tahminimden de kısa sürede yaptım. Matematiği ise atlayarak genel kültüre geçtim. Onu da birkaç tereddüt ettiğim soru haricinde hızlıca çözdüm. Ve geldim klasik Türk öğrencisinin baş belası olan matematiğe… Sayılar, denklemler bana yabancı gelmiyor. İlk on soruyu % 100 emin olmasam bile çözdüğümü düşünüyorum. İş modülere, trigonometriye, geometriye geldiği zaman tıkanıyorum. Derslerdeki aynı haleti ruhiye… Japonca mı soruyorsunuz birader? Tabii bu arada imtihan sonrası bahane listemin baş sırasını böylece doldurmuş oluyorum. “Sorular çok zordu.” Tüm bu turlarımın arasında , sınavın bitimine yarım saat kalmışken… Aman Allah’ım! Kızın biri düşüp bayılıyor. Görevliler ilk yardımı yaptıktan ve su verdikten sonra kız kendine geliyor fakat sınavı iptal ediliyor. Kız yalvarıyor. Görevliler ise prosedürü uyguladıklarını söylüyorlar. Üzülmeme telkinlerinde bulunuyorlar. Ne büyük teselli doğrusu… Ben ise artık matematik sorularından ümidimi kestiğim için bu olaya odaklanıyorum. En nihayetinde sınav bitiyor.

İmtihan Sonrası
Sınavdan çıktığımda mütevekkil bir ruh hali içerisindeydim. Çalışmış ve elimden geleni yapmıştım. Sınavı iptal edilen kız ise ağlıyordu. Annesi ise teselli etmeye çalışıyordu. Bir taraftan üzülürken diğer taraftan halime şükrediyordum. Bir yılım çöpe gidebilirdi. Geçen sene girdiğim yerde bir çocuk sınava bir dakika geç geldiği için imtihana alınmamıştı. Girmek için görevlilerle sınav boyu tartışmış. Ben çıktığımda çömelmiş halde duruyordu. Onun yıkılmış hali de gözümün önünden gitmiyordu. Birkaç dakika oturduktan, suyumu içtikten sonra evime dönmek ve bunları kağıda dökmek için yola koyuldum. İşte bir alelâde imtihan güncesi ve insan manzaraları…