İnanın bu güzel ve yüreklendirici sözleriniz karşısında mahçup oldum. Sizin gibi değerli kalemlerin övgüsü, öyküsüne biçimsiz bir nesne gibi bakan, zaman zaman da ikircikli düşüncelerle bulanan zihnimin ilacıdır. Ölüm dışında bir temayı yazmayı dilerdim. Lakin gerçekliği karşısında acizim ve doğal olarak yazılarımda varlığını göstermeyi diliyor.

Tekrar tekrar teşekkürlerimi kabul ediniz. Saygı ve sevgilerimle.

Estağfurullah, sizin kadar derin duygularla kalemi ele alamazsam da, bu g, güzel olanı fark etmeme engel teşkil etmiyor. Çok derin denizlerde yüzüyorsunuz, öylesine naif bir anlatımla,, bu kadar derin konuları, yaşamı ve ölümü, aynen bir gergefte işler gibi işlemek, her baba yiğidin harcı değil.... Hayranlıkla okuduğum denemeniz, ne çok imge bıraktı belleğimde, bu da eserinizin, ne kadar takdire şayan olduğunun göstergesidir. Çok kez okunulusa bu yazınız için size şükranlarımı iletiyor, hayranlıklarımı sunuyorum usulca.... Dilerim, büyü bozulmasın... Kalın sağlıcakla.... Saygı ve Sevgilerimle her daim..

Söz dediğimiz bir emanet, dilden dile gönülden gönüle dolaşır. Güzel baktınız, ondan güzel söylediniz. Kıymetli sözleriniz bende izini bırakmıştır. Nice dertleşmelerde, nice güzelliklerde buluşmak dileğiyle, saygı ve sevgiler.

Yine ne güzel söylediniz, bir mitolojik söylem gibi... "Söz dediğiniz bir emanet, dilden dile dolaşır".... Ne güzel.... İz bıraktığınız kesin, ben de payıma düşeni almaya niyetli, anlayacağınız kervana ben de katıldım... Sevgi ve gülümsemeleri le... Sağolun, varolun.. İyi akşamlar...

Ulus Baker Spinoza'yı içselleştirmiş çok önemli bir düşünürdür. Erken kaybı ülkemizin düşünce ikliminin büyük bir boşluğunu oluşturmuştur. Çoğu filozof Spinoza'yı anlamadan felsefe yapılamayacağını söylemiştir. Onun izinden giden bir düşünür olduğunu bildiğim Deleuze'ün intihar ederek ölümünün ardından Baker şu ilginç yazmıştır;

“insanlar yatakta ölmek, yani sözgelimi bir uçak kazasında infilak ederek, bir binanın bilmem kaçıncı katından atlayarak, ya da sessizce, siyanürle değil, yakınları diye düşündükleri bir yığın insanın gözlerinin içine, güçten düşmüş ışıksız gözleriyle boşuna sabit bakmaya çalışarak ölmek istiyorlarsa bunun derinde yatan nedeni geriye bir şeyler, ufak tefek, hatırlanması zor, silik ve sitemkâr anılar bırakmak değildir yalnızca. intiharın ya da kazanın çok fazla sayıda meraklıyı ve daha da kötüsü görevliyi etrafa toplayacağı bilinir: polis, doktorlar, savcılar, gazeteciler, itfaiyeciler, rahat evlerinden çağrılarak palas pandıras oraya getirilen yakınlar, sevgililer… ortam hiç de layık olduğunuz kadar sessiz değildir. böyle ölmek, dünyadan sessizce çekilip gitmek olmadığı, olamayacağı için, bir taraftan pornografiye, öte taraftan da reklama dönüşür. pornografi, bedenin ölmeden önceki, ölüm anındaki ve ölümden sonraki her görüntüsünü, aldığı biçimleri, tecavüzdeki çıplaklığı, adli tıp raporundaki ince ve ayrıntılı betimlemeleri, ertesi günün gazetelerinin ya da televizyon ekranlarının sunacağı dehşet görüntülerini kapsamaktadır: yanmış, kanlar içinde betona yayılmış, yarı çıplak küvete büzülmüş duran, hareketsiz beden, belki de şimdiye kadar saklanmak, görünmemek istediğiniz herkesin eline verilmiş, orta malı olmuştur… ne var ki, en yakınlarınızı çağırdığınız bir özel toplantı tarzında bile olsa yatakta ölmek, cesediniz üzerindeki denetiminizi size kolay kolay sağlamayacaktır: mirasçılar, ağlayanlar, geride bıraktıklarınız… hafiften bir suçlama, hiç değilse bir serzeniş, tedirgin bakışlında bir an sezmekten geri kalamayacağınız duygular arasına sızıvermiştir. eğer, ivan ilyiç’in ölümü’nde tolstoy’un, bugün ise, daha ruhsuzca tıpçıların söylediği gibi, ölümden bir an önce gelen alan gerçekten büyük bir ferahlama, rahatlık, zihin açıklığı ve uyarılma zamanıysa bütün bu duyguların ömür boyu çevrenizdeki herkese dair biriktirdiğiniz izlenimlerin bütününü oluşturduklarını daha şimdiden düşünebilirsiniz. bilin ki reklamsız ölmüyorsunuz: pornografi ve reklam olarak ölüm, kendini ölmeye terk etmiş, ölmeye yatmış insanın tek mümkün davranış tarzıdır. son anında bunu hisseden çoğu kişinin neden yataklarından fırlayıp kendini gücü yettiğince uzaklara taşımaya çabaladığının sırrı bunda yatıyor olsa gerek. ölmek, böyle bir ortamda bir isyan olmalıdır ve yataktan fırlamalı, bedeninizde ve ruhunuzda kalan son kuvvetleri kullanmayı bilmelisiniz: uzaktan ve yakından en sevdiğim düşünürlerden gilles deleuze, 4 kasım 1995’te, uzun süredir çektiği akciğer kanserinin kendisini umutsuzca bağladığı yatağından güç bela, son güçleriyle kalkarak, alt katta ailesi ve yakınları bulunduğu halde, fransızların deyimiyle “s’est défenestré”, “pencere-dışladı” kendini… bu yazı onun anısına değil, onun anısıdır…”


Ölüm sanıyorum kimse için bir vazgeçiş değildir. Devam eden eylem halidir. Ve insan sürekli biçimde düşünmese bile onu kurgular.

Yukarıdaki yazının Baker'a ait olduğunu sanıyorum. Bunu da eklemek istedim.

Saygılarımla.

Evet değeri bilinmeyen değerimizdi Baker. Ne diyelim yaşam ilginç...
Bizden de saygılar.

Doğa çok güçlü dediğiniz gibi. Ona olan hayranlığını kaybetmemeli insan zira yıkım ve doğumun anlattığını bilmeye ihtiyacımız var. Var olduğumuz zamanlar olmadıklarımız kadar değerli olmalı gözümüzde. Bunu söyleme nedenim varlığımın dünyaya borcudur.

Saygı ve selamlarımla ve güzel öykülerinizle daha fazla karşılaşmak dileğiyle.

Sahiciliğin kaybının nerede ve ne zaman başladığını tahmin etmenin güçlüğüne rağmen onunla yaşamının nasıl olduğunu defaatle deneyimleriz. Acı, insan davranışları için fazlasıyla yeterli büyüteçtir. Sıradan bir günde görmezden geldiklerimizi iyi niyetli bir öğretmen gibi aktarır. Sonuçların kimseyi memnun ettiği de görülmemiştir.

İnsan unutmaya hep meyleder sanıyorum. Artık hakikati savunanlar bile uzağında kalmışken bir yandan bu uzaklığı kaçınmak olarak özümseyenler, bir cenaze töreninin sevimsizi olmaya mahkumdur diye düşündüm ama düşündüklerim ve aktardığım şu sözcükler daha yazılmadan sahiciliklerini sorguluyor. Kimine benim gibi sormak düşmüş üstüne vazife olmayan şeyleri. Yine de soruyorum; "dostluğu bilen var mı?"

Saygılar, selamlar. Güzel günler dileğiyle.

"Unutmak katiyen dostluğa sığmaz." demişti Şah-ı Nakşibend.

"dostluğu bilen var mı?" sorunuza gelince; uzaklık dostluğa düşman. Buradaki uzaklık mesafeler mi yoksa mesabe midir?

Şu bir gerçek ki; kalpte olan dosta hiçbir mesafe uzak değildir.

Güzel günler dilerim ben de.