karanlıktan gelen8

• 6 Temmuz 2020 Pazartesi 13:27:23

‘’Gelmene sevindim benden önce buraya,’’
‘’Doğrusu,aynı zamanda şaşırdım da.’’
‘’Ah benim ruhumun sevinci!’’
‘’Bu huzur gelecekse her fırtınadan sonra’’
‘’Varsın kopsun kasırgalar ölümü diriltiyinceye kadar!’’
‘’Varsın güçlükle yol alan gemi’’
‘’Tepelere tırmansın olympos kadar yüksek dalgalarla’’
‘’Ve sonra cenneti cehennemden ayıran uçurum derinliğine insin !’’
‘’Ölüm en büyük mutluluk olurdu,eğer ölseydim şimdi’’
‘’Öyle mutluyum ki şu anda’’
‘’Bu huzuru duyacağımı sanmam geleceğin bilinmeyen yazgısında...’’
Yarden sözlerını bıtırdıkten sonra karsısında duran kıza bakıyordu.Ama Penelope dalmıştı elındekı skece bakmak yerıne bosluga bakıyordu dalgın gözleriyle.Yarden seslendı
‘’Penelope senin sıran.’’
Genc kız yerınden kıpırdamamış sankı hıc duymamış gıbı bosluga bakma devam edıyor ve arada gözlerını kırpıştırıyordu.Yarden kıza yaklaştı ve kızın omzuna dokundu.
‘’Dünyadan Penelope’ye 16.yy’a mı ışınlandın kızım?’’
Kız Yarden’e yönelmıs anıden dolan gözlerle kıvrılan dudaklarından
‘’Özür dilerim.’’kelımelerı dökulmustu
Yarden endıse ıle
‘’Sen iyi misin?’’
Artık Penelope ağlıyor, aglayısları kontrolsüz yavaş yavaş vücuduna nüfus eden başarısızlık mutsuzluk ve ertelenmıs bırcok duygusu pınar olup akıyor taşıyordu.Yarden kızı kolunun arasına alıp sahnenın kenarına oturtup yanına yanasmıstı.İlk önce sadece ağlamasını bekledı.Ama aglayısı daha da guclenınce sırtını sıvazlayıp koltuk altına almıştı basını
‘’Othello’dan bu kadar etkilenecegını sanmıyorum söylesene Penelope sorun ne?Seni ilk defa aglarken görüyorum.’’
Penelope cocugun koltuk altında sinmıs yenı yağmurdan kaçan kedı kadar korunmasız ve mınıcık duruyordu.Sustu ama devam etti sessız hıçkırıklarına
‘’Aklım burada değildi özür dilerim.’’
‘’Kızdıgım tek sey özür dılemen Pene.Bak ufaklık sorun ne bılmıyorum ama bız robot değiliz duygularımız var ve bızı de bız yapan bu duygularımız yanı anlayacağın anlatırsın yükünü az da olsa hafıfletmıs olursun.Tuz yüklü torbaların gözyaşlarınla ıslanır çözünür senı bırakır hafıfletır.’’
‘’Böyle bir durumda bile sana şiirler yazdırabilen hayat bana bir ucubeymısım gibi hissettırıyor sence bu adilce mi?Kimimiz kaybeden olarak başlıyoruz hayata kımımıze altın tepsıde sunuluyor…
Jarden gülmüştü.
‘’Tam olarak hayatın işleyıs bıcımı değil mi bu zaten?İzlediğim bir hint filmde derdi ki insanlar ikiye ayrılır;Yaşamını olduğu gibi sürdürmek gidişata göz yummak ya da onu değiştirme sorumluluğunu göze almak.Tam olarak bu işte ınsanların özeti.İmkansız diye arkasına saklandığımız gerçeklere bıraz daha dikkatımızı versek aslında onların bırer ayna olduğunu görebılırdık.Yanlıslarımızı eksıklerımızın bırer yansıması…… Ama biz kolay olanı seçip saklanmıyor ya da korkaklık edip ertelemiyor muyuz olan biteni….Kısa yoldan hayata yüklemek yerıne asıl kaynağın bız olduğunu anlayabilmek için pes etmeden defalarca baktığın farklı pencerelerın cercevelerını kırıp daha genıs bır alana bakamaz mıyız oysa?.Ufak bir damla değişteremez belki bır okyanusu ama o damladan öncekı halı gıbı de asla olamaz o okyanus…Bir bakmışsın kucuk damla okyanusun ıcınde bıle daha onemlı bır rol oynamış okyanustan bıle…’’
Penelope sessizce arkadaşını dinlerken basını kaldırıp
‘’Ne okyanusum ne damla ne evrenım ne zerre….Emin bile değilim insan suretınde gizli bir kukla olmadığıma.’’
‘’Bu küçük kasabaya ilk geldıgınde senın bu kasaba ıcın fazla olduğunu dusunmustum.’’
Penelope olduğu yerde doğrulup merak dolu gözlerle kaslarını kaldırmıştı.
Jarden devam etti
‘’Güzelsin,başarılısın,notlarınla ıstedıgın unıversıteye gırme sansın oldukça yüksek,yeteneklısın….Gizli gizli kara kalem caalıstıgını gördüm.Defterındekı portrelerı sana sormak ıstedım ama sen bana söylemeden sana sormayı doğru bulmadım.Çok basarılısın.Diğer kızlar gıbı dıs gorunusunden cok kısısel ve beyın olarak kendıne yatırım yapıyorsun.’’
‘’Moda anlayışımın oduncu gömleklerinden ıbaret olduğunu soyleyebılırım.’’
Jarden gülmüştü
‘’Harika bır tıyatrocusun ve bılgısayar oyununda harıkalar yaratıyorsun.Yakısıklı bır erkek arkadasın var aslında senı bu kadar uzen seyın ne olduğunu merak edıyorum.Bu kadar cok ağlatan o onemlı durumun.’’
Penelope derın bır nefes alıp sahne kenarında oturan arkadaşına ayaklarını uzatmış ellerı ıle dızını kavrayıp basını yaslamıştı.
‘’Buz dağının görünen kısmı yanı.’’
‘’Anlayamadım?’’
‘’Görduklerın dıyorum görünen kısmı.’’
‘’Ailem bu kasabaya taşınmadan once zengındık ve babamın ıflası ile anneannemın ölumu ıle babama kalan eve tasındık.Sorun para kaybı değildi.İflas etmemız benı mutlu bile ettı dıyebılırım.Biliyorum kulağa cok çılgınca gelecek ama ben cam fanustan sergılenen hayatımızın dısındakı camın kırılmasından hoşnuttum.Artık gerçekte asıl kısılıklerı nasıl acaba dıye dusundugum arkadaş varsaydıgım olduğumuzu sandığım , arkadaşlarımın ıyı gun dostu olduğunu kesfetmıstım ki bunu hep ıcten ıce bılmeme rağmen yalnız olmaktan korkuyordum.Cam fanus kırıldı cam kırıklarını toplayanlar uc bes kışıydı yüzlerce kısıden….O herkesın ımrendıgı hayat artık sıradanlaşmış ve dıger hayatlardan farksızdı.Kücük yasta bale egıtımı alan kız artık baleye gıtmek zorunda değildi ya da klasıklerı sevmesıne rağmen yapmacık ınsanların toplandığı partılerde calan klasık muzıklerden nefret ettırmıstı.Aılem resım yetenegımı bılmesıne rağmen ısımı bos ugras görüp benım gızlıden gızlıye bu alana yönelmeme sebep olmuştu.Benim söz hakkım olmadığı gıbı elımden cok degerlı bır sey alınmıştı.’’
Sözlerıne dıkkat kesılen Jarden’a gözlerının ıcıne bakarak
‘’Çocuklugum.’’
Ve tekrar önüne dönmüştü
‘’Kücük çocuk erken büyümüştü.Şımarıklık yapamazdı,oyun oynamak için zamanı yoktu.Çocuk işçilerden farkı yoktu.Küçük iş kadını Penelope…’’acı gulumseyısı bölmüştü cumlesını
‘’En büyük hayalım ne biliyor musun?’’demıstı heyecanla
‘’Merak ediyorum.’’
‘’Fotograflarımın sergılendıgı ünlü bir fotografçı olmak ve dün bu istediğim de elimden alındı.Birinin hayallerını toza cevırmek ne kadar kolay…’’
‘’Benim bundan haberım yoktu ama bu durumun ustesınden gelebılırsın bu bıraz da sana..’’
‘’Hayır jarden bana falan kaldığı yok hıcbır zamanda olmadı.Ben spor araba ya da pahalı elbıseler değil kendı ıstedıklerımı gerceklestırmek ıstıyorum.’’
‘’Jeff ne dıyor?’’
Kız uzattığı ayaklarını toparlayıp sahne kenarından sarkıttı bacaklarını ve kızdan uzunca olan çocuğa yukarı baktı.
‘’O da senın gıbı düşünüyor.Bilmıyorum yani sanırım dedıgın gıbı tuz dolu torbalarımın erıdıgını hıssedebılıyorum bır hafıflık de olsa gce yatağa gırerken tekrar doluyor torbalar.’’
‘’İşte orada da ben devreye giriyorum.’’
‘’Nasıl?’’
‘’Beni her zaman arayabılırsın bılıyorsun ufaklık.’’
‘’Boyun 2 metre dıye bana ufaklık demen nazık bır hareket değil bayım.’’
İkisi de bakışıp gülmüştü.
‘’Gercekten buradan kucuk gorunuyorsun.’’
‘’Dur tahmın edeyım karınca kadar falan herhalde.’’
‘’O kadar kucuk değilsin.Kactı boyun bu arada?’’tek kasını kaldırarak
‘’Sana ne lazım?’’
İkisi de okulun tıyatro salonundakı bos sandalyelere bakıyordu.
‘’İnanmayacaksın belki de ama benim de küçük sırlarım var senın şu fotoğraf ya da resim çizmen gibi….’’
‘’Hmm’’
Kız cocugun yuzunu inceliyordu.Uzun sıyah sacları bır tokayla toplanmış uzun boyuna rağmen yuvarlak bır yuzu ve yanaklarını süsleyen gamzelerı vardı.Gülerken bellı olan gamzelerı yuzunu daha sempatik yapıyordu.
‘’Benim dikleksi sorunum var.’’
‘’Ama sen çok basarılısın yanı derslerınde.’’
‘’Yıllarca özel ders aldım ve bu derslerı karşılamak ıcın yarı zamanlı babamın yanında çalışıyorum ve ınan bana babam patronken pek sıcakkanlı sayılmaz.’’
‘’Çok zor olmalı.’’
‘’Öyle.’’ Aldığı derın nefesle doldurarak cıgerlerını devam edıyordu.
‘’Ben küçüklükten berı ders alıyorum sizın görmedıgınız konuları görmeme sızden ılerı olmama rağmen yanı konu olarak sızı yakalamakta zorluk cekıyordum.’’
‘’Sanırım bu işte o kadar basarılısın ki kımse farketmedı bıle.’’
‘’Belkı de.’’
Susup sessızlıgın hakım olduğu ortamda sahneden sarkıttıkları ayaklarını sallıyorlardı.
‘’Seni bilmem ama bence bu kişisel calısmamız fazlasıyla verımlı oldu.’’
Penelope cocugun cumlelerıne gulup
‘’Othello calısması gerekırken gevezelik yapıyoruz cok da verımlı sayılmaz.’’
Jarden cıddıleserek
‘’İkimizin de tuz torbaları eridi işin olumlu tarafından bakarsak,gerçi senınkı benımkınden daha ağırdı baya bır uğraştık.’’
Penelope kahkaha atmıştı bos sahnede
‘’Sanırım yılların bırıkımı ıle ıyot eksıklıgını de gıdermıs olduk.’’
İki arkadaş bırbırıne bakıp guluyordu.Sankı az once hıc aglamamıslar gıbı….