Organ Nakli Anılarım 1

• 5 Temmuz 2020 Pazar 14:10:51

28 Ocak 2019, Pazartesi, 16:32
Hastanede 1. Gün

Hastaneye geldik bugün, yatışımızı yaptık. Çok yorucu bir gün oluyor. Sabahtan beri görmediğim doktor kalmadı. Kanlar alındı, testler yapıldı.
Babam şimdilik iyi görünüyor. Bize hiçbir şey anlatmıyor ama çok üzgün olduğunu biliyorum, hissediyorum... Gözlerime bakamıyor, bana kıyamıyor. Ağzımı açıp bir şeyler söylemek istiyorum ama yapamıyorum. Kelimeler boğazımda takılı kalıyor.
’’Üzgünüm babacım, biliyorum, böyle olmasını asla istemezdin. Ama buna mecburuz. Alnımıza yazılan bir şeyler var ve bunları yaşamaktan başka bir yolumuz yok.
Bir kaç ay öncesine kadar hastalığından hiçbirimizin haberi yoktu. Sen çok iyiydin ya da dışarıdan öyle görünüyordun. Bir bel ağrısıyla doktora gittin ve karaciğerinin bitmiş olduğunu söylediler. Tek yolu nakil dediler ve bak işte bugün buradayız... En küçüğün, en nazlı yetiştirdiğin kızın sana bugün ciğerini vermeye geldi...
Dualar ediyorum, Allah’ım bana sabır ve güç ver diye. Ben; iğne görünce bile bayılan biriyken senin için ciğerimi vermeye geldim. Gerekirse canımı da veririm...’’
Korkmuyorum, güçlü durmaya çalışıyorum. Hemşire gelip iğne yaptı az önce. Tek çıt çıkarmadım annem ve babam canımın yandığını anlamasın, beni öyle görüp üzülmesinler diye.
Biliyorum, her şey çok güzel olacak. Babam da çok iyi olacak. Mezun olmama çok az kaldı, gözümü kapatınca babamla kendimi mezuniyet törenimde hayal ediyorum...
Bize gereken tek şey sabır. Zor bir yola girdik, yolun sonu görünmüyor ama sonunun ışıkla dolu olduğunu biliyorum..!