KIYIYA VURAN CÜMLELER

• 22 Haziran 2020 Pazartesi 00:06:33

Beyaz sayfalarda edeple yazılıdır hamasetin onuru.
Bir tabela asılıdır sadakat yurdunda ; gözleri kupkuru...

Yeni güne gebe olan , turuncu sancılarla kıvranan güneşin adımlarının sesinde kaybolurken , boğazını halka halka saran suskunluğu kelimelere teslim… Yalnızlığın yankısında beyaz bir boşlukta beliren sayfalar; her biri bir kaside, ayrı bir neşide olan kelimeleri , hayallerinde çoğaltarak sinesinde saklayacağı anı bekliyordu…Hasretin kıvamı koyulaşınca, akacaktır sayfalarca…İnanıyordu...

Mürekkebin buğusunda kaybolan saman yapraklar… Rüzgarın fısıltısında, üzerine yüklenen kelimelerin ağırlığına rağmen denizin o koyu mavisi gibi masada dalgalandılar… Her satır başında, küçük harflere sığdırılan devasa ahüzarlar, tıpkı bütün cam kırıklarını avuç içinde toplar gibi kalemin kağıdı öpüşünde saklanırlar.

Çoğaldıkça harfler yan yana, sıralandıkça kelimeler kuralların aidiyetinde, uzadıkça cümleler mütevazı mısraların asaletinde, ve dağıldıkça gözyaşlarında boğulan sayfanın mürekkebi, ruhun kabzasından çıkardığı kılıcı, kanayacağını bildiği yaralarının varlığına rağmen, sükûtun pembe güllerdeki resmini silmeye saman yapraklara astığı kelimelerle başladı…

Dolaşırken sayfaların kelimelere susadığı o satırlarda; sanki elinde bir el feneri yalnızca yürüyeceği yolları aydınlatarak, geçmişin sisli perdesinin önüne karanlığı yolcu ederken, avuçlarında kanayan kelimelerini taze yağmur kokusunda, gözyaşlarının nemi ile ıslanan sayfalara emanet etti…

Akarken içinden semaya sığdıramadıkları, biriktikçe gönlünde haykıramadıkları ve çarenin yokluğunda ruhundan eksilen visal hülyaları… Kağıdın alnından öpen kalemin tazeliğinde, dağılan bulutların ipini kavrayarak yükseldikçe hafifledi … Hafifledikçe yazmanın kudretli tesellisinde bir kez daha yükseldi…Ve maviye hasret gözlerin yaşında dağılan mavi mürekkepleri huzurun kokusu yeniden toparladı…

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN.