Dünyanın geldiği son nokta

Önce ben...

Kimsenin umurunda değil başkalarının ne halt ettiği.

Sanki bir ölümlü olduğunu bilmezmişler gibi..

:(

Değerli kardeşim,
Fulya Codal’a ...

“Kötülüğü fark etmeye odaklanmış bir kalbi, “iyilik elbisesiyle” kandıramazsınız. Çok akıllı, çok okumuş, çok iyi bir insan olduğu için değil. Tam tersine iyi olmakla fazla ilgilenmediği için. Onun bütün ilgisi kötü olmamayadır. O nedenle, o şık şıkırdım iyilik elbisesini görmez bile; ardındaki mutlak kötülüğe takılı kalır… Öldürüyorsan, dövüyorsan, zulmediyorsan, güçsüzü eziyorsan, kibirle bağırıyorsan, bütün güç bende olsun diyorsan…
İstediğin kadar “iyilik” mazeretlerine sığın, bütün bunları herkesin yararı için yaptığına inandırmaya çalış; karşındakinde kötülük yapma korkusu varsa göstereceği inada şaşırır kalırsın…”

Bu üçlüden hangisi insan da tam manasıyla yok…

a) Psikopat
b) Makyavelci
c) Narsist

İyi ve kötü tanımının evrensel bir gerçekçiliği yoktur. Neye göre iyi, neye göre kötüyüz. Dayatılmış kavramlar üzerinden tanımlar manzumesi. Tarihimiz boyunca dürtülerimiz sorgulanıyor, Neden “iyi” olmalıyız ya da “kötü” olmaya ne gerek var.
Kötü olmamaya özen gösterelim demekle iyiden uzaklaşmayalım deneyleri Paulhus’un sıkıntılarını tanımlıyor. Doğuştan mı? Çevresel mi? Sizin iyi bir gözlemci ve kalemi kuvvetli olarak gördüğüm için makalenizin tekniğine değil bilakis mantığını haddim olmadan sorguluyorum.
Çünkü makale, sorgulamamızı ve bu sorgulamada kişiliğimizi gözden geçirmeye neden. Bunun için ara ara bu tür yazılar biz okurlara tokat gibi iyi geliyor.

… ve bir soruyla (size ve değerli okurlara) alanınıza saygı ve beğenimi bırakarak ayrılıyorum. Hoş kalın…
İyi bir insan olmak mı önemli, kötü bir insan olmamak mı?


Mektubumu bitirirken gözlerinden saygıyla öperim...

Ne kadar duru bir anlatım.
Yürekleri ihya eden.
Defalarca okunası.

Sevgilerimle yazarım.

Tebriklerim ve iyi dileklerim sonsuzdur.

Merhaba

aynalar sır ve sırlar muhasebesi
çok zamandır okuduğum en yalın ve en güzel yazı
insan olmanın ve öyle de kalmanın sancısı
bu dünyaya bir manifesto yazısı
evet hamd ve şükür dünya insan ve Yaradan

Fatiha sûresi, “Âlemlerin Rabbine hamd” ile başlar.
Demek ki âlemlerin terbiye edilmeleri insan için bir ihsan, bir ikramdır; Ona Rabbinin bir lütfudur.
San’atkârını bilen eser, kâtibini tanıyan kitap... İnsan kendisinde tecelli eden kemal
Bir çiçek de Allah’a hamdeder.
Bir kuş da, yaratılmış olmanın bilinci altında hal diliyle
Suyu, toprağı terbiye ederek çiçek hâline getirdiği için Allah’ı hâl diliyle medih ve sena ettiği gibi, kendisine çiçek olmayı lütfettiği için de yine Rabbine şükreder.
İşte bu medih ve şükür onun hamdidir.
Kuşlar kanatları ve gökyüzü için yuvasına taşıdığı çalı çırpı bir avuç yemiçin

Cahit Zarifoğlunun dediği gibi;
Burası Dünya!
Ne çok kıymetlendirdik...
Oysa bir tarla idi;
Ekip biçip gidecektik.

sonra o zarif insanın Zahmet vakti şiirinde dediği gibi;


Düşünün
Tohumlar ekilir
Yağmurlar başlar
O zaman filizler bir karış boyu yükselmiştir
...
çünkü benden bir kahramanlık kalacak
çünkü besmeleyle başlandı
çünkü desturla tuttuk ne tuttuksa
çünkü imanla çok şeylere çağrıldık gözümüz
dağlarda kaldı eşya geride kaldı
dünya arkada bırakıldı
bir diş gibi ayrıldık çenemizden
dil çağı kapandı göz bağı koptu
bir tövbe sancağı açıldı bir zevk süreci değil
çünkü bütün o zamanlar toptan kullanılmış oldu
...
çünkü tövbe edildi izin verildi besmeleyle başlandı
...
bilindi
kabul edildi
razı olundu
ağlanmadı
peki ekmek istenmedi mi istendi
Sadece bir parça ekmek istendi tapınmaya bedensel güç olarak
Yalvarılmadı HİÇKİM
SE
YE
ağlanmadı
razı olundu kabul edildi öpüp başa kondu
ve çünkü tövbe edildi
bir tövbe sancağı açıldı bir zevk süreci devrildi
bir isyan kazanı devrilmedi
itiraz isyan akmadı
bir tövbe sancağı açıldı
...
ağıt güzel vakitlerindendir
estağfirullaaaaah ve işte böyle uzatarak
kalbim aç
etim yanık
Dünya diz çöktüğüm yer kadardır dizimin yanında bir diz
dizimin yanında bir diz sağdan biri iki üç
dört beş altı yedi soldan bir iki üç
dört beş altı yedi
bir sana bir sana bir sana... avucunu aç avucunu kapa
dilini tut aklını kravatın gibi çöz at
şimdi bir damla gözyaşı bir iri yahut


çok güzeldi gün için tebriklerim saygı ve esenlik dileklerimle

Aşkar...

İnsan yaş alınca hayat da hareketlerde yavaşlıyor haliyle... Oysa çocukluk ne de güzeldi değil mi? Çocuklarda az kavga az kötülük bile olsa günah sevap kavramı yok belli bir yaşa gelinceye kadar. Sorgulamak hayatın her aşamasında insana, insan olana, azıcık vicdanı olana en gerekli olgu aslında... Etrafımızda bir sürü kötü insanların kol gezdiği, kötülüklerin zirve yaptığı bir devirde de yaşıyor olsak, o umut işte bizi ve tüm iyiliğe meyilli insanları yaşatan. Bir düşünürümüz zamanında ne güzel söylemiş ''İyiliğe karşı iyilik adalettir, iyiliğe karşı kötülük cinayettir.Kötülüğe karşı iyilik ise insanlığın en yüksek derecesidir.'' ne de iyi etmiş... Hayat değer verilmeyi hak ediyor hem de onca kötü ve alçak insana rağmen... Kutlarım güzel yazınızı Fulya Hanım güne yakışan bir yazı olmuş...

Fulya Codal kalemi bu portalda sıra dışı diye etiketledigim bir kaç kişiden biri. Şiirlerinde kullandığı o akıl uçuran ironik dili ve etkili benzetmeleri zaten bildiğim bir şeydir. Yine kendisine de bahsettiğim bir yazısına verdiğim tepki aynen şöyleydi " sanki Balzac okuyor gibi hissettim kendimi". ki gerek o yazıdaki hayli karışık iç dökümlemelerindeki muhakeme yeteneği gerekse o muhakeme esnasında zihnimi sıyıran ve beni bu düşünceye yaklaştıran akıl izdüşümleriydi ( Balzac'a benzetmem).

Bu yazıya gelince; yine oldukça derinlikli bir düşünce jimnastiği görülüyor. Bu hâliyle bile buradaki bir çok örneğine iki üç gömlek fazla gelir. Fakat ben şiirlerini okuduğum yazılarını takip ettiğim Fulya hanımın yazabileceği seviyenin altında hissettim nedense. Ki bu da bende bıraktığı o yüksek çıta intibâdan olsa gerek herhalde. Ya da daha kabul götürür bir seviyede yazma ihtiyacı hissetmiş olabilir ki bunu şahsen desteklemesem de haksız da saymam pek.


Teknoloji ve bilimde ilerledikçe kaybettiğimiz insani değerler. Üstelik de giderek daha inanç eksenli bir rotaya girmişken ülkemiz ve dünya. Vücuduna sardığı bombayı din adına -hâşâ Müslümanlık adına- cennet adına "Allahuekber" diye kalabalık ortamda patlatanından tut yüzlerce binlerce katliam örnekli şahsi menfaat, çıkarcılık giyimli örnek sunabiliriz buna. Doğrunun tekliği ve hakkaniyetin yamulduğu "ama"larla sulandığı her yerde belâ selleri akmıştır insanlık üzerine tarihte.

İnsan tutku ve hırs dolu yaratılmış. Ve bu hırsını törpüleyebilme dersinden de imtihanda. Paylaşabildiğince de cenneti avuçlarında. Dün Almanyada yaşayan ve İstanbul'da misafirim ettiğim ilahiyet kökenli bir akademisyen arkadaşımla ettiğimiz sohbette de buna yakın bir yere gelmişti. Şöyle dedi " insanlar su içmeye kaynağa giderse şifadır tertemizdir" ama
" kaynak bana gelsin derse! hem su giderek kirlenir hem seni hasta eder!"


Yazdığı okuttuğu ve ürettiği için
tebrik ve teşekkürlerimle.

“…..Hani kimsenin kimseyi incitmediği, kimsenin kimseye yanlış yapmadığı, her şeyin toz pembe olduğu çocukluğumuzu düşünüyorum….”

Şuraya bir şerh düşeyim; zira, taa yontma taş devrinden cilalı İbo devrine kadar, yazının icadı, rakının icadı, alaca karanlık kuşağı, ilk çağ, yakın çağ, Erzurum cağ kebabı, Devran Çağlar vs dahil olmak üzere ahanda milenyumu da geçtik, tarihin hiçbir döneminde “kimsenin kimseyi incitmediği, kimsenin kimseye yanlış yapmadığı” bir devir yok maalesef. O düşündüğünüz lokal toz pembeliği saymazsak buna sizin çocukluğunuz da dahil.

Yazınızı okuyunca aklıma yıllar önce bir yerde okuduğum ama kimin dediğini unuttuğum meşhur bir deyiş geldi. Acaba kim demişti bunu yav diye internete bir baktım geçen zaman içinde o kadar popüler olmuş ki bu deyiş meğer herkes demişmiş de demeyen kalmamış neredeyse.

Affınıza mağruren; hangar gibi bir mevzuyu koridora hapsedince sezon finali Cuma hutbesi gibi olmuş. Ama olmuş

Bu arada başka dünya merağı için maddi manevi kıçını yırtan üçgen badem gözlülere (!) naçizane tavsiyem, gerçi beni kale almayacaklardır ama olsun. uzaya çıkınca hep kuzeye gitsinler hep kuzeye ,kuzeyin de derinliklerine. (çaktırmayın belki böyle kurtuluruz bunlardan)

Tebrikler,
Selamlar, saygılar

not: “cehennemde ateş yoktur, herkes odununu kendi götürür”. O deyiş bu deyişti

Beğeniyle okudum kaleminiz yüreğiniz dert görmesin tebrikler...

Her insanın içinde kökleşmiş değerler var. Gerek sözlerimizle gerekse davranışlarımızla tüm bu değerlerimizi esasında dışa yansıtıyoruz. Kimimizde bunlar fazlasıyla varken; kimimizde ise gün yüzüne çıkmayı bekleyen değerler olarak gizlenmekte. İyi ve kötü arasında hakemlik yapan iç sesimiz ise bize “ iyi insan olma” yolunda adım atacak gücü veriyor. Bu iç sesi duyabilmek, işte esas mesele bu. Hepimiz mâsum bir bebek olarak dünyaya geliyoruz da aynı mâsumiyeti ne derece idame ettirebiliyoruz.

“Bugün kendin için ne yaptın yahut bugün Allah için ne yaptın?” minvalinde sorular, insanın kendisini tanımasına, hâlini anlamasına ve varlığının durduğu yeri kavramasına yardımcı olur.

Her şey verilen söze itaatle başlar. Biz iyi bir insan olarak yaratıldık ve iyi bir insan, iyi bir kul olma sözüne itaate geldik buraya. Emânete ihânet etmesek kâfi.

Kıymetli yazınız için, düşündürdükleri için teşekkür ederim ve yazının başarısını tebrik ederim.

Saygı ve selamlar,

Gideceğiz her giden gibi biz de gideceğiz.
Belki "anlamını bilerek sevdin mi?" olacak ilk soru.
"SEVDİM " ise cevabın.
Sorun kalmayacak bence...
Selamlarımla...

Maneviyatımızı güçlendirmek için örnek bir yazı... Edebi cümlelerle anlatmış olduğunuz eksik yönlerimizi, unuttuğumuz insani duygu ve düşüncelerimizi bir lahza da olsa hatırlama fırsatını bulduk eserinizde. Bedenler yaşlanmış ne çare, yüreğime nakş ettiğiniz Allah sevgisi yetmez mi? Yaptığımız her işte Allah'ın payını bırakmamız gerekirken, gaflet uykusuna dalarak sadece kendimizi düşünür olmuşuz.

Keşke, herkes sadece dokuz saniye "Ben ne kadar dürüstüm" düşünebilseydi..

Hem günün yazısından, hem de güzel ifadelerinizden dolayı sizi kutlarım.

ben de kendimden bir şeyler buldum...
yazınızı okuyunca çok mutlu oldum.

yalnız değilmişim...gibi hissettim.

kutluyorum günün yazısını.

bir de hediye bırakıyorum.dilerim beğenirsiniz.

...


GÜL AĞACI
Mütemadiyen her gece ayakları onu
Gülistana götürüyordu

Gül kokuyordu her yer

Derinden derinden nefesini içine çekıyor
kokluyor

Ruh acıkırmış demek ki
Sanki ruhu doyuyor

Gülistana varıyordu
Yine
Aynı son
Her gece hüsrana gebe
Kanter içinde uyanıyordu

Gül ağacına uzanıyordu eli
Gül koklamak muradı

Ama elleri onun değildi sanki
Çekip koparmak için zorluyordu
Gül fidanını acımasızca sallıyordu

Sonunda dumura uğrayan beyni Hükmediyordu
Bir güç geliyordu
Devasa kerpeten ellerine
çekip çıkarıyordu gül ağacını yerinden

Az ötede bir tezek yığını
Kokusu iğrenç mi iğrenç
Güzel görünüyordu gözüne
İnsan dışkısı
Hayvan fışkısı
Götürüp dikiyordu tam orta yerine

Her gecenin sabahında
Kığı kokardı elleri

Aklı almıyordu nedir gördüğü bu ruyanın asıl nedeni

Tiksinir olmuştu kendi kendinden
Bir bilene sormalıydı
Utansada derinden derinden

Var muhahkkak bir ayıbı
Her gece niye bir insan aynı düş/e
düşer/ki

Sordu bir bilene
Dedi senin var bir meziyetin
ama örtüyorsun onu günahlarınla
Yok dedi
Ben sıradan bir insanım kendi halimde yaşarım

Vardır vardır iyi düşün

Bir kelam ediyorsundur mesela
Ama özlü sözlere değil
Küfre eğiyorsundur dilini

Resim yapma yeteneğin vardır
Güneşi değil de
Geceyi çiziyorsundur

Düşün bulacaksın
Bu ruyayı kendin yorumlayacaksın

Çok düşündü aylardır her gece niye bu gül ağacı
Niye bu fışkı gül ağacını kemire

Bir ses getirdi kendini
Kendine

Ezan okunuyordu

Yııllar yıllar önce Kur’ân öğrensin diye dedesi
Göndermişti hocaya

Bir gün karşısına alıp
Oğlum her gün değil
Her hafta
Her ay değil
Hiç olmazsa senede bir gün

Oku
Kur’ân-ı Kerîm'i
Anlayarak

Ve benide kat dualarına

Dememiş gibi
Tam yirmi sene geçmişti
Unutmuştu belki de
Oysa on yaşında zehir gibi öğrenmişti

Tüh yazık

Yazık etmişti O gül ağacına

...

kendimize yazık ediyoruz. Bir gül ağacıyız aslında. Gül kokan ellerimizi günahla kirletiyoruz.

):

insanoğlunun açlığı, doyumsuzluğu, bencilliği
masumiyeti yok etti maalesef
güzel bir yazı
tebrikler hocam
nice saygılarımla

Sizin yazılarınızı okurken ne çok kendimi buluyorum. Okuduğum bir kaç satırda hatırladım bunu
Daha önce de tecrübe etmiştim çünkü...

tekrar dönmek üzere şimdilik..

Mucizenin aslında ’kendimiz’ olduğunu idrak edemiyoruz.


Öğrencilerime mucize konusunu anlatırken söylerim buna benzer bir cümleyi
Mucize görmek isteyen bir hamileye baksın...