Hayal kırıklıklarımın kalbime batmış hançerlerini kürek yapmış, sessiz kıyılarımda geziniyordum. Çektiğim her kürekte, kesilen ellerimin sızısıyla hissizleşiyordu koskoca bedenim…
Derin girdaplara doğru ilerlerken çocukken kurduğum düşleri kuruyor, kendimi ‘’Alice Harikalar Diyarında” sanıyordum.
Beyaz tavşanı takip ediyor, dev mantarların üzerinden zıplıyordum. Rengârenk kurabiyeler, pastalar yerken şimdi ‘’Hayal Kırıklıkları Diyarında” kalbime batan can kırıkları ile uğraşıyorum.
Gönül yorgunluklarım geçmiyor artık. O pastalar, mantarlar ve içten gülüşler yok.
Elimde gözyaşımı sildiğim mendiller, cebimde eski anılar, kafamda deli sorular? Kalbimde derin acılar ve sonu olmayan sevdalar var.
Bu devirde sahte hayatlar, nefrete adanmış ruhlar!
Beynimizi beyinsizleştiren, kalbimizi hissizleştirenler var!
Bunlar için ne nakil var, ne akıl var!
Akıl doğurtmak için beyin mi “sevelim’’ yani?
Beyin sevici değiliz, cehalete karşı geleniz, anlayana sevmek “sövmek’’ gelir…

Serap Kaya