TAHRAN'DA BİR GECE

• 5 Mayıs 2020 Salı 22:50:57

TAHRAN’DA BİR GECE

“"Bakü - Tahran" uçağı kalkıyor. Yolcuların uçağa binmeleri isteniyor” - havaalanı sözcüsü bekleme odasına anlattı. Diğer insanlar derhal uçağa yöneldiler. Sadece okuduğu kitabı terk edemeyen Ayhan banklardan birinde oturuyordu. Birkaç saniye içinde, kitabın büyüsünü bırakmaya hazırlanarak uçağa acele etti. Uçağa bindi ve kabinde oturdu. Neyse ki, pencerenin önüne düştü. Mutlulukla oturan Ayhan, uçak kalkarken pencereden dışarı baktı ve bir kez daha her geçen gün daha da güzelleşen Bakü’nün muhteşem manzarasını seyretti. Bir an için bu "nazlı yardan" ayrılıyormuş gibi hissetti ve sadece bir gün için uzak kalmış olmasına rağmen, güzel Bakü’yü özlemeye başladı. Aniden gözleri doldu ve kalbi sıkıştı. Uçak bulutlarda görünmez olduğunda, Bakü’yü tekrar görüp göremeyeceğini merak etti. Ancak böyle duygular için yer yoktu. Bir gün sonra Ayhan yine memleketinde olabilecekti. Ancak Bakü’de doğan, büyüyen ve kariyer yapan bu 30 yaşındaki duygusal genç, memleketine gerçekten bağlıydı. Ne de olsa, koynunda 30 yıl boyunca yaşadığı, sevgisini ve üzüntüsünü onunla paylaştığı bir şaka değil - "öfkeli" mavi Hazar Denizi, "eski" Kız Kulesi, Şirvan Şahlar Sarayı ile derin sırlar vb. paylaştı, acı tatlı günlerini onunla geçirdi...

Böylece, bir günlük ayrılıklara rağmen, Ayhan Bakü’nü özlüyordu. Ama onu rahatlatacak bir şey de vardı; Azerbaycan’ın büyük hükümdarı Ağa Muhammed Şah Kaçar tarafından kurulan, güzelliği ve gizemi sadece İran’da değil tüm Doğu’da ezberlenen Tahran’ı görme arzusu, ona inanılmaz bir zevk ve heyecan veriyordu.

Tahran şimdiki Fars hükümetinin başkenti olmasına rağmen, her zaman Türklerin yaşadığı ve geliştirdiği bir şehir olmuştur. Azerbaycan’ın diğer tarihi toprakları Tebriz, Erdebil ve diğer şehirlerden daha fazla Türk yaşadığı gerçeğine rağmen, Farslar da az değildi. Çünkü Tahran 200 yılı aşkın bir süredir, sonralar (1936`dan bu yana) "İran" olarak adlandırılan devletin başkentiydi. Bu nedenle Doğu’daki şovenizmleriyle tanınan Farslar, sürekli olarak diğer zengin Türk şehirlerini ve illerini, özellikle Tahran’ı ele geçirmeye çalıştılar ve "Cemi-İran" a sahip olmak için büyük planlar yaptılar. Bu planların bir sonucu olarak, 1925’te, iç siyasi çekişmeleri kullanarak, “efendileri” İngilizlerin yardımıyla iktidara geldiler. Bundan sonra, eski Türk yurdu Tahran, uluslararası toplumda "İran’ın başkenti" olarak bilindi ve bir Fars kenti olarak tanıtılmaya başlandı...

Ayhan Tahran’a gelir gelmez burada yaşayan arkadaşını aradı. Aslen Erdebil’den bir Güney Azerbaycan Türkü olan genç şair Uluhan Cavadi ile bir kafede görüştükten sonra, birçok tanıdıkların katılımıyla muhteşem şehri gezdi. Uluhan ona yıllar boyunca İran’ın sosyo-politik tarihini, Türklerin ve Farsların sosyal yaşamını ve en önemlisi 1979’dan beri "dini" olarak bilinen rejimi, hükümetin içini, şovenist politikasının dehşetini, güneyli vatandaşlarımızın tutuklanmasını anlattı - asılmak, ana dillerinde eğitim alamamak vb. konuları konuştu. Bu nedenle, Ayhan yürüyüşe çıkarken iyi bir ruh halinde değildi. Ama birdenbire işler değişti.

Tahran - Gülistan Sarayı, İran Ulusal Müzesi, Noel Kulesi, Özgürlük Tapınağı, Saadet Sarayı, İran Halı Müzesi ve diğer müzeler, Kapalı Çarşı, Derbent, Niyavaran Sarayı, Lale Parkı, Özgürlük Stadyumu vb. – dünyada tanınan tüm ünlü yerleri dolaşan Ayhan, akşam arkadaşlarına veda ederek geceyi geçireceği otele gitti. Otele o kadar yakındı ki aniden biraz eğlenmek ve içmek istiyordu.

Hükümetin, Avrupa, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer İslami olmayan ülkelerden gelen turistlerin rahatlamasına izin veren, "yasak" gece kulüpleri ve içecekler için kör bir bakış açısıyla Tahran’da sayısız özel yerleri vardı. Farslar her zaman içmeye, parti yapmaya ve eğlenceye eğilimlidirler ve bu yollarla İran kendisini küresel baskıdan, "Kuzey Kore" olmaktan korumuş ve istediği zaman herhangi bir Türk’ü tutuklamak ve öldürmek için Farsların elinde kanıt olarak kullanılmıştır. Ancak ilginç olan şey, Farsların kendilerini uluslararası arenada yapay olarak "yüce ırk", "asil soy", "yerel hükümdar" olarak tanımlamasıydı. Her ne kadar kendilerini yüce olarak sunmaya çalışsalar da, gece eğlencesinin tüm hizmetleri - içeceklerin dağıtımı, ilaç satışı, masaj ve samimi hizmetler düzenleyen ucuz sokak fahişeleri çoğu zaman Fars kadınları olurdu. Çünkü Türkler ne kadar şiddetli baskıya maruz kalırlarsa da, kendilerini mürtet ve pis sayılan bu yaşam biçimine layık görmüyorlardı. Ortada, son yüz yıldır dünyayı yöneten Türklerin adaletleri ve insanlıkları ile tanındığı, en az 5.000 yıllık devletlik geçmişine sahip oldukları (yazılı kaynaklara dayanarak) ve ali, soylu ırklarından vazgeçmedikleri bir gerçek vardı. Türkler herhangi bir zorlukta, namussuzluğa karşılık olarak ölümü tercih etmiş, hiçbir şekilde eğilmeyi kabul etmemişler. Diğer yandan Farslar her zaman kendi amaçları, istekleri ve yaşamları için değişmeye, dinden dine, dondan dona geçmiş ve kendi "sanatlarına" hakim olmaya istekliydiler. Dedikleri gibi, fuhuş Farsların kanında vardı...

"Özel" bir kafede bir süre içtikten sonra, Ayhan bir köşede durdu ve onu uzun zamandır izleyen ve peri gibi görünen bir gizemli Fars “kraliçesi” ne kendini kaptırdı. Kadın bir süre sonra onu izlemekten bıktı. Onunla tatlı bir şekilde konuşmaya ve annesinin ona öğrettiği gibi Ayhan’ı okşamaya başladı. Bu Fars kadınının sarhoş edici aromasıyla şaşkına dönen Ayhan’ın karşısında sanki gözlerinden alevler saçan biri vardı, kadın onun tüm sinirlerini elleriyle kontrol ediyor, uzuvlarıyla delirtiyor, ruhunu dudaklarıyla teslim alıyor, siyah saçları ayak bileklerine uzanarak ellerini ve kollarını bağlayan garip bir yaratık gibiydi. Bu hayal edilemezdi, ona bakıp dokunduğunda tükenmez tutkunun heyecanıyla boğulmuştu. Sanki büyük Şeytan’ın kendisi, bir meleğin kılığında, sanki onun için gökten inmişti. Birkaç dakika içinde Ayhan balmumu gibi eridi, ateş gibi parladı, su gibi buharlaştı ve adını yeni öğrendiği güzel Fars kadını Rövşane’ nin kollarında kayboldu.

Yarım saat sonra, gecenin ortasında, küçük bir dairede, Ayhan ve Rövşane "yasak" olan her şeye "evet" dedi; Alkol, özel uyuşturucunun ve tutkunun esirleri olarak, "bu dünyada cenneti yaşadılar." Her seferinde, Rövşane yeni bir eyleme, yeni bir büyüye, yeni bir kural setine geçerek Ayhan’ı çıldırdı, dikkatini dağıttı, heyecanlandırdı ve hiç görmediği veya duymadığı şekilde rahatlattı. Yavaş yavaş, Ayhan bu "melek" görünümlü "şeytanın" etkisinden kurtulmaya çalışsa da yenildi ve zamanla bu gizemli Fars güzelliğinin önünde duramadı ve ona teslim oldu.

Fars kadınları kelimenin tam anlamıyla nadiren güzeldir. Her nedense, Yüce Yaratan onları sadece bu "sanat" için yaratmış, ancak güzel uzuvlarından ve güzel yüzlerinden mahrum bırakmış. Özel yapısı, boyu ve kendine özgü "çıkıntıları" ile ayırt edilen bir Fars kadının vücudu, ek tutku, eğlence ve özel büyü, araçlar olmadan herhangi bir erkeğin görebileceği ve sevebileceği bir şey değildir. Ancak, daha önce de söylediğimiz gibi, tutkuları, akıllara durgunluk veren görünümleri, el ve vücut hareketleri, özel danslar, erkekler için özel hizmetler ve araçlar onları sadece bu “sanat” ta yeri doldurulamaz kıldı. Ancak Rövşane, gizemli bedeni ve yüzü ile bir istisna idi.

Rövşane’ nin mükemmel inceliği, yüzündeki "masumiyet", tatlı, çocuksu gülümsemeleri, fısıltıları, saçı, düz yürüyüşü, ateşli gözleri, çoğunlukla Türk kadınına mahsus tomurcuklanan dudakları, küçük kulakları ve güzel bir melodiyi anımsatan sesi, tüm soyu Fars olmasına rağmen, onu gören adamı çok düşündürürdü. Bu yüzden şehirdeki herkesle değil, sadece istediği ve seçtiği insanlarla da görüşüyordu. Kimliği ve nereden olduğu bilinmeyen bu güzelin bugünkü "konuğu" Ayhan’dı.

Sabaha kadar Tanrı’nın insana verdiği güzellikleri tek tek yaşadılar ve hissettiler. Oldukça büyülü, mucizevi bir geceydi. Ayhan yeterince seks yapmış olsa da, Rövşane tarafından oynanan bu gizemli "aşk oyununu" hiç görmemiş ya da duymamıştı ve ölene kadar asla unutmayacaktı.

Güneş doğana kadar tüm kaslarını ve sinirlerini rahatlatan Ayhan, sabah derin bir uykuya daldı. Hala tutku dolu olan Rövşane, pencereden düşen güneşin altın ışınlarında "parlıyor", güneş gibi gülümsüyor, "sabahına" coşku ve ilgi ile bakıyordu. Bir eliyle muhteşem vücudu sararken, diğeri "İstihbarat Bakanlığı"nı cep telefonundan aramaya hazırlanıyordu. Gözlerinden birinde sevinç, diğerinde üzüntü vardı. Kederinin nedeni de zaten biliniyordu.

Rövşane, İran İstihbarat Bakanlığı’nın özel bir çalışanıydı. Bu yolla, İran’a gelen yüzlerce masum Kuzey Azerbaycan Türkünü tuzağa düşürmüştü. Bazıları sabah uyandığı anda bakanlığın özel harekât ekibi tarafından tutuklandı, diğerleri - özellikle "ciddi tehdit" olarak kabul edilenler - evinde gözaltına alındı ve bazıları "gece" başlar başlamaz vuruldu ya da boğuldu. Fakat bu sefer durum farklı görünüyordu.

Tüm hayatını Farsların çürümüş ideolojisine, Pan-İranizme, Aryan öğretilerine vb. adamıştı. Ama bu kez, ya işlediği sayısız suçtan bıkmıştı ya da İstihbarat Bakanlığı’nın numarasını cep telefonundan çevirmeye hazırlanırken heyecanla titreyen Ayhan’a deli bir şekilde aşıktı. Bir yandan vicdan, diğer yandan diğer insan duyguları ve geceden beri soğumamış ve vücudunun her yerini kapsayan tutku hissi Rövşane’yi mağlup etti. Yüzlerce Türk’ü mahveden bu "profesyonel" İranlı kadın, bu kez kimliğini, kökenini ve siyasi görüşlerini bile bilmeyen Ayhan adlı bir Türk tarafından yenildi. Gecenin aldatıcı görünümleri ve aldatıcı saldırılarının hiçbir işareti yoktu. Rövşane, sessizlik içinde yatan, hiçbir şeyin farkında olmayan Ayhan’a, tamamen saf duygularla ve gerçekten masum gözlerle bakıyordu. İçeride, iki karşıt ruh savaşıyordu; şovenist, idealist, acımasız Fars kadını ve çaresiz, vicdanına yenilmiş, mazlum Fars kadını...

Öğlen saatlerinde onlar ayrıldılar. Ayhan Rövşane’yi son kez öptü ve ona tekrar geleceği hakkında söz verdi. Rövşane ise yârinden ayrıldığı için küçük bir çocuk gibi ağlıyordu. Ayhan son kez tekrar gözlerinin içine baktı. Bir an orada kurnaz, yalancı bir cadı gördü. Bununla birlikte, Rövşane ile yaşadığı muhteşem ve unutulmaz anlar ve en önemlisi Türk hümanizmi onu aştı. İki tanıdık, iki arkadaş ve iki sevgili olarak ayrıldılar. Ayhan onunla tekrar görüşüp görüşmeyeceği konusunda tereddüt etti. Fakat Rövşane kesinlikle Ayhan’ı tekrar görmek istiyordu, mutlaka. Bu yıl değilse de, gelecek yıl... Görünüşe göre buluşacaklar...

İki saat sonra bir sonraki görüşü düşünüyordu. Bir gözüyse, cep telefonunun ekranındaki "İstihbarat Bakanlığı” nın numarasındaydı...

3 Eylül 2016