sen yorulduysan biz ne edelim be biraderim??
biz dünden yorgunuz vallahi....
ama geçecek her şey yakındır tan vakti...

sevgim saygımla

Yorulmayan var mı? Beyinler öyle dolu ki bazen konuşmaya bazen yazmaya yazmaya mecalimiz olmuyor.

Yazınız herkesi kucakladı sanırım. Yüreğinize sağlık üstad.

Saygılarımla...

İnsandır insanı yoran yegane varlık. Tam aksine tabiatta tersini yapar alabildiğine ruhu arındırır ve dinlendirir insanı... Yine de sabırla, azimle yola devam... Kutlarım...

Bu yazını okuyunca bi rahatlama geldi abi...belki bencilce ama öyle...sadece bu kadar yorulan ben olmadığımı anlayınca..Acaba biz mi kendimizi çok yoruyoruz başkaları mı?

Velhasıl yorulmuşuz...

Tebrikler

Neden yorgunsun diyeyim mi?
Bilmekten.
Bilgi adamı yorar canım arkadaşım.
Öperim gözlerinden.

Anlatmaktan çok anlaşılmamak yorar insanı..zamanla icine kapanırsın..gönül yorgunluğudur bu..
Çaresi varmı..?

PENCERE....

Ne kadar temizlersen temizle aynanı, seni göstermeyecek asla. Bakma öyle kendine, aleme bir deli daha çok gelir. Herkese delirmiş gözüyle bakıyorsun, biliyorum, senden başka kimse Zeus da olamaz, Thor’da. Dahası bereket olanını kim kaybetmiş demeyeceğim, herkes arıyor, aşağıdan yukarıdan kısacası 7, evet evet, yedi cihetten, döne döne üflüyorsun nefesini sanki bir etkisi olacakmış gibi..

Aynalardan neden korkar insan, pencerelerde neden umut arar. Birinci katta yaşasaydın umut olurdu pencereler altlar giderdin.. Peki ya, üst katlarda oturuyorsan nasıl atlayıp gidersin, kanatların yok ki!

Bisikletin çarklarını düşünsen bir, önde büyük çarklar, arkada daha küçük, mekanik,fizik,sürtünme, çevre uzunluğu, katılık ve yumuşaklık.. Hani o parmaklarınla bastığın veya çevirdiğin vites zamazingoları..

Hayatınızda en uzun kaç km yol yürüdünüz, ben 14 km. daha uzununu yürüdüğümü hatırlamıyorum. Sayılar yine buldu birbirini, 7 nin 2 katı değil mi 14.

Şehre düştüğünden beridir, kaç pencere saydım hatırlamıyorum. Yolların kenarındaki ev pencereleri, otobüslerde, dolmuşlarda, arabalar da… Hele bir de var ya; şehrin yüksek bir tepesine, dolunayda çıksan gecenin ilerleyen saatlerinde ve baksan ışıklardan geçip ışıklı pencerelere… Kendini yine de bulamazsın işte.

Bu pencereler başka elbette. Gözler diyorum değil mi, kafatasımızın dünyaya açılan havalandırmaları olamaz, çünkü burundur havalandırma.. Kulak diyemezsin kulak zarı var.. Gözlerde de var göz kapağı.. İşte hep bunlardan bahsederek yıkandı beynimiz.

Pencere deyince aklıma yine geldi o roman, jack london’nın Beyaz Diş’i. Hani o mağaradaki esrarengiz ışık hüzmesi.. Romanı ne kadar güzelse, sineması o kadar kötü geldi bana. Oysa ikisi de gözlerden giriyordu içeri. Gözlerdi pencerelerimiz.. Yazılar zevk veriyor da bana, görüntüler neden aynı etkiyi yapmıyor? Oysa ikisi de pencereyle alakalı değil mi..

Biliyorum bahsettiğin bu pencereler değil senin dostum. Lakin başka da pencere göremiyorum.. Bir ara iyi takıldıydım ağa, belki de aynı ağdayım hâla. Şapkamızı da koydusak â-a harfine.. İşte bütün mesele bu kadar basit değil ki…

Pencerelerimi çekip çıkarıyorum yuvalarından ve kendimi seyrediyorum. Sahi siz, hiç mi görmediniz kurbanlık hayvanların gözlerini, çok ağır gelmedi mi size de, bir gün önce okşayıp, sevip, otunu verdiğiniz hayvanın boynuna bıçak çalmanızı.. Görüntü çok kötüdür, bir de o’nun sonraki gözleri.. Donuk, mat, gözlerini de bağlasınız nafile.. Sanki pencerelerini kan bürümüş alemin.. O’nu yazmayacağım buraya, O’nunda kan bürümüş görüyorum gözlerini.. ve ben bu pencerelerimde bir daha asla kurban görmeyeceğim? Sahi mi, sahi.. peki mecbur kalırsam alıp başımı nereye gidebilirim cancağazım.. Bu kelimeyi orada okumuştum, Mevlana’nın mesnevisinde, yeni bir şeyler söylemek gerek diyordu sanki Şems…Şimdi sadece gülüyor pencerelerim… Niye bu kadar önemli ki pencereler.. Onlar olmasa zifir karanlık, hep karanlık, karanlık, daima karanlık.. Nur veya ışık kendi karanlığını göremediğindendir tüm bu yaşadıklarımız, oysa bir pencereleri olaydı karanlığa açılan, utanırdı kendinden bundan eminim işte sonuna kadar.. Çıkıp bana demeyin ki, neden utansın. Bir de gözümüze gözümüze sokarlar, utanmadığın sürece istediğini yap diyenler.. Öyle ya, kalmadıysa ar’ın seyret pembe gözlüklerle O’nu.. Yine yazmadım işte o’nu buraya.. Artık yazmayacağım ve belki daha az, çok daha az yazacağım. Lakin kimse engelleyemeyecek o’nun karanlığını anlatmama.. Çünkü karanlık, pencereleri olmayan bir karanlığın ta kendisi..
Peki buna ne idyeceksin dostum? Öyle çok ihtiyacım var ki aslında benim pencerelere.. Lakin bir İskender lazım işte bu kördüğümü çözmeye??
Ah
B
E
N
Ve benim pencerelerim!

Yansıtmayı bilirsiniz değil mi, isteseniz de istemeseniz de yansıtır aynalar, onlardan aşağı kalırsa da pencereler de yansıtır mutlak.

Oysa hiçbir aklı inandıramazsınız, o dipsiz karanlığı pencerelerin aydınlatacağını..

İzlediniz mi o bölümü?? Canlandırabilir misiniz zihninizde? Görmediğini canlandırabilir mi zihin?

Hangi filmin hangi bölümündeydi o sahne?? Legacies, yani miraslar dizisi..

Ve artık inanmamalı hiçbir kimse, bizim baktığımız gözden ötesi diyenlere..Ve dahası renk kuşakları vardır, Kızılötesi, morötesi, ….yeşil ötesi duymadınız, ben de, mavi ötesi de duymadınız, ben de, en önemlisi de beyaz veya akın ötesini de duymadınız, siyah veya kara ötesi de duymadınız, ben de duymadım ve görmedim daha..Ton farklarını ise hangi pencere gösterebilir bize??

İyice dibe sardık değil mi? Hangi ip pencerelerden uzanır da çeker alır sizi, hem kendinizden hem de bu sonsuz aydınlıktan ve sonsuz karanlıktan…

Şimdi bana diyebilirsin dostum, Ying ve yang.. O da kâr etmez bizlere inan!.. hele hele üçgenin tepesindeki pencere de çok hafif gelir gördüklerimize.. Bizim pencerelerimiz pencereden ötesini görür desem, inanmayacaksınız, zaten inanmayın ben de inanmıyorum artık! Lakin var biliyorum işte, iş'te!

Ah be nesildaşım ne de güzel demişsin; yorulduk...
Yalan yok aynen öyle. Bu yorgunluk geçmeyen cinsinden hem de. Artık birileri bir şey konuşunca beynimde ona katılan yüzbinlerle birleşiyor sanki sesleri. Her türlü yüksek sedes hızlı sese, tedirgin sese, dertli sese karşı aşırı bir tedirginlik oluştu bende. Işte o tedirginlik yiyip bitiriyor beni. Tartışmalar, ne gereksiz diyorum çoğu zaman...neden herkes istediğini düşünmesin...kendine goreleri söylemeye neden bu kadar hevesli bazıları ki bu göreler çokça kişiselken ve karşı tarafın kendine göresi ona zarar vermiyorken.
Dünyada bu kadar haklı insan olmaz diyorum sanki kimse hata yapmıyor ve mükemmeliz.
Anlayacağın öyle yorgunum ki ölsem dinlenemem. Dinlenemeyeceğiz sanki.
Ne denir sağlıcakla kal dilerim....

Belki tam karşılığı bir örnek olmayacak ama, bir arkadaşım var; Korkunç zeki bir insan. Bir öğretim görevlisi, aynı zamanda film alt yazı işleriyle ve başka bir sürü acayip işle uğraşıyor. Aynı anda, birden çok şey düşünmeye alıştırmış kendini. Başarıyor da. Ama etraftan, dikkati dağınık, sevimsiz, patavatsız bir adam gibi görünüyor. Oysa hiçbiri değil! Adamı, zekası yoruyor resmen!

Senin yazılarını okuduğumda onu hatırlıyorum. Benzer sorgulamalar, bir sürü konu ve aralarında geçişler vs. İnsana “düşünme” ya da “daha az düşün” nasıl denir bilmiyorum. Elbette denmez! Ama bir şekilde seyreltmen gerek belki sorgulamalarını.

Sonra aklıma yeni şeyler gelirse yazarım:)

Seviyoruz seni dünyevi, yalnız değilsin:)

İçinde Tanrı kelimesi geçmeyen ilk yazını öpeceğim.

Can kardeşim, senin neslin yoruldu. Doğrudur. Ama unutma, biz eski nesilliler de senin neslinin çağına daha da yorgun geldik... Hayat her şeyiyle yoruyor ne yazık ki. Daha önce demiştim sana özelden; şiir bile yoruyor artık beni. Düşün artık sen gerisini:)


Ama el mecbur, yorula sıkıla yasamaya devam. Belki ölünce dinleniriz... Kim bilir...




Erkan Cem Arslan tarafından 5/3/2020 3:28:35 AM zamanında düzenlenmiştir.

güzel dile gelmiş yorgunluk

yazı su gibi akıp gitti

bizleri insanlar yoruyor aslında

hayat güzel de

sanırım yaşamayı beceremiyoruz...






asude_vuslat tarafından 5/3/2020 11:37:57 AM zamanında düzenlenmiştir.