Keşke Keşkeler Olmasa

• 11 Nisan 2020 Cumartesi 11:20:05

Keşke... Ne kadar sık telaffuz eder olduk bu sözü. Yalniz ruhlarimizin, karamsar kararlarının yanlış hamleleri sonrası sığınağı... Pişmanlıklarımızı emanet ettiğimiz duygu çöplüğü. Karanlik odalarin en büyüğü...Keşke... Sonrasina, duzeltme ihtimalimiz olsa, daha taze, daha mavi, daha yeşil hatta daha pembe duygular yeşertmeyi düşündüğümüz, hayal dünyamızın en renkli pınarlarının kaynakları.
Keşkelerle bezeli bu aralar ruhum. En büyük keşkemsin. En büyük keşmekeşimsin.
Bazen oturup senle ortak keşkelerimizi düşünüyorum. Uzayıp gidiyor bir liste yapsam. En büyük keşke ye senin hiç olmayışını ekliyor ruhum. Onu yeşertip karanlık bir zindana hapseden celladını en buyuk koltuğa oturtuyor. Planlarimiz geliyor bazen aklima, hayallerimiz, mavi, yeşil,pembe...Farklı hayallerimiz vardı. Deniz kenarında, kamp yapacaktık mesela. Sabah denizin ılık meltemiyle uyanacaktık. Öğlene kadar kitap okuyacaktık, kamp sandalyelerimiz, bir elimizde tabiiki #çay... Deniz ve Mehtap selamlayacakti bizi gün batımında...
Bütün renkli hayallerimizi inat ve kin cellatlarınin ellerine teslim ettik. Ceset torbalarında kuytu uçurumlardan boşluğa bırakılışlarini elemle izledik. En güzel duyguların hayallerin yok oluşunu göremedik. Bu kin denizinin karanlik köpükleri yuttu, engel oldu ki görelim en güzel duygulara yaptığımız ihaneti, zulmü. Keşkelerin en kindarına emanet etti bizi. KEŞKE SENİ HİÇ TANIMAMIŞ OLSAYDIM... Keşkelerin en karanlık ruhlu, en kindar, en zalim olanına... Yeni hayallere yeri olmayanına. Bütün renkli duyguları yutan, yok eden, yeni duygular yeşermesine olanak tanımayan, gerçek dünyanın en karanlık boşluklarına... Sayfamızı kara kaplı kara sayfalı defterlere çevirip kapattırdı sonra. Kilit vurdum ki ruhum kendine pembe hayaller kurabileceği yeni bir eş bulabilsin. Üzulmeden izledim ortak hayallerimizin boşluktaki karanlık dansını. Sonra yine aynı duygu. Yine aynı his... Böyle olmamış olsaydı, keşke, nasıl olurdu?
Keşke...
Keşke keşkeler olmasa...