Yüksek sesle dün akşam Tonton’umu çağırınca, ölen kedim Mino’m Cankuş’um aklıma geldi. Evin önünde Minooom Cankuş’uuuuuum diye yüksek sesle bağırarak severdim.

Ölünceye kadar, iyi günde de kötü günde de yanında oldum. Evimin içinde, gözümün önünde öldü. Ölünceye kadar dışarıya çaresizliğe bırakmadım. Bıraksam kaçamazdı, belki, köpekler canlı canlı yerdi.

Ölümünün ardından bir süre kendime gelemedim! Geceleri rahat uyuyamadım!

Öldüğünde, insan mezarlığına gömmeyi düşündüm ama mezardaki insanların ruhu, gece üstüme çöker korkusuyla gömemedim, çöpe attım! Hayattaki tek pişmanlığım, içime dert olan budur.

Kedimin bir mezarı bile olmadı! Aslında bunun suçlusu Adem ile Havva’dır. Adem ile Havva, kediler ve diğer canlılar için zamanında mezarlık yaptırması gerekirdi.

Kıyamet kopupta öbür dünyada dirildiğimizde, ALLAH, ne istersin kulum diye sorduğunda bana, sağlıklı bir şekilde kedilerimi ve çocuğumu kızımı istiyorum diyeceğim. İlk önce Mino’ma doya doya sarılacağım.

23 Aralık 2016 00:47
Düzenleme: 23 Mart 2020 Pazartesi
Korona virüsü nedeniyle, daha doğrusu hava zehirlenmesi,yani Allah uyarısı nedeniyle ev hapishanesindeyken düzenledim, ekliyorum. Herkesi doğru yola ALLAH yoluna bekliyorum. Yoksa bu gidişle kıyamet kopar, benden söylemesi!
Yakuphan Kılınç