Dünya Malı

Olur mu! kaderden kaçmak, hak yolundan ayrılmak.
Kaçmak ise çözüm, er ya da geç yakalanmak.
İstemez mi ki! mutlu olmak, mekanı cennet yapmak...

Kula seçme hakkı vermiş yüce Allah, yaşamak.
Umududur, maneviyatta ona bağlı kalmak.
La ilahe illallah diyerek ona kul olmak...

Umut mudur? Allah varken puttan maddeye tapmak.
Maddeye dayalı ölüm, karanlıkta bağırmak.
Ve Allah insanı yarattı, dünyada tanımak...

Amaç! işte bütün mesele bu ondan kaçmamak.
Rızası alınmadan olmaz bir işe başlamak.
Dünya fani, kulluk ebedi, onun için yapmak...

İbadeti her dakika yaparak, hakla olmak.
Yorulmak yok! hak yolunda bütün ömür çalışmak.
Elhamdülillah diyerek, sofradan rahat kalkmak...

Neylesin kul dünyada malını, sen varsın Ey Hak.

Selamün aleyküm.

Yazının bir kez daha gözden geçirilerek imlâ hataları ve anlatım bozukluklarının giderilmesi, daha anlaşılır ve okunur olmasına katkı sağlayacaktır.

Muhafazakâr kesmin en temel sıkıntısı, Necip Fazıl'ın bir kitabına da isim olan "fikir, iman, aksiyon" döngüsünün sağlıklı işletilememesidir. Bu üç kavramın birinde meydana gelen aksaklık ve yetersizlik, diğerlerinin de etkisizleşmesine ve anlamını yitirmesine; bir öz ile kabuk, ruh ile şekil, zahir ile bâtın, madde ile mânâ bütünü olan şeriat ile tasavvufun asıl amacından sapıp kısırlaşmasına neden olmaktadır.

Tasavvuf kula fikri ve imanı öğretir. Ama işe öğrenmeyi öğreterek başlar. Özünde bir kişilik değiştirme, geliştirme ve yenileme işidir.

Fikir, iman için bir araçtır. İman da Allah'a daha fazla yakınlaşmanın aracı. Aksiyon ise bizzat şeriatin kendisidir. O da bir araçtır. Kul fikir ve iman yoluyla edindiği kişilik yapısını şer-i kurallar dairesinde günlük hayatına tatbik eder. Sorgular, irdeler, amacıma daha çok nasıl yaklaşabilirim, sualinin yanıtlarını arar. Meselenin teorisi özetle bu şekildedir.

Bu teorinin pratikte tam anlamıyla karşılık bulamamasının nedeni, İslam toplumlarının toplumsal kişilik yapılarının, arzu edilen İslami kişilik yapısı ile örtüşmüyor oluşudur. Tasavvufi çizgiden uzaklaşarak sadece şeriat dairesinde yaşamak isteyen bir İslam toplumu, fikir ve iman yetisini sekteye uğrattığından aksiyon sahasında da başarı gösteremeyecektir.

Kısaca, sorun mevcut kişilik örüntülerimizde diyebiliriz. Kapalı bir toplumuz. Batı eksenli gelişen kişilik ve kültür istilasına karşı bir tepki olarak kendiliğimizi "körü körüne" muhafaza etmeye çalışıyoruz. Kimliğimizi muhafaza altına almak istemekte haksız da değiliz. Ancak muhafaza çabası biraz aşırıya kaçıyor sanki. Yanlış anlaşılmasın, kendini ilerici addeden kesim gibi körü körüne batıcı olalım da demiyorum. Tüm mesele ısrarla kendin kalmaya çalışmak yerine, kendini yenilenmeye de açmak. Peşin kabul-peşin ret psikolojisine bürünmemek de çok önemli.

Sanırım bir nakle ihtiyacımız var. Hem de kişilik nakline. Kimin kişiliğini nakledeceğiz kendimize? O (SAV)'nun.
Bu işi ancak tasavvuf yapabilir.