"Kişi, kendi birliğini ancak çatışmalar içinde bulabilen varlıktır.
Yaşam kişinin kendi alanıdır, ama yaşam- zindandır çoğunlukla; bazen bile değil.

Kişi hep başkalarının varlık bedelini öder. Kendi bedeli hiç yoktur zaten kişinin; ödediği hep başkalarının bedelleridir.

Kişi ‘Zaman dışı’ dır hep - Bu yüzden kendine zaman bulmak, çalmak zorundadır.

Kişi erteleyendir. Değerlendirmelerini; dolayısıyla ulaşacağı sonuçları; dolayısıyla vereceği kararları, dolayısıyla bulunacağı eylemleri, ve dolayısıyla, ne olacağını hep erteleyen.

Kişi hep, kendi yaptıklarıyla, olmayı istediği ‘kişi’ ile ‘kendisi’ arasında setler çeker.

Kişi ‘istem’ ile ‘olma’ arasında gidip gelen bir olumsuzluktur: Hep istemediğini olan; olduğunu hiç istemeyen - istemediğini hep olan; istediğini hiç olmayan - hep olduğu, hiç istemediği olan.

Kişi, susuyorsa, ya çok az şey biliyordur, ya da çok fazla.

Kişi, anımsadığıdır.

Kişi, kendini bir türlü bulamayıp, boyuna dünyayı ve nesneleri kurcalayandır.

Kişinin, kendi üzerine soruları arttıkça, yanıtları azalır. ( Zaten tersi doğru değil mi: Kendi üzerine bütün yanıtları” bilen” kişi, kendini hiç sorgulamamış kişi değil mi ? Yani insanların çoğunluğu.)

Ölümdeki hiçlik, kişinin en öz varlığıdır.

Kişi, kendi dibine hiç ulaşamayandır - Boyuna suya dalan ama nefesi yetmeyerek, dibe ulaşamadan hep yeniden, yüzeye çıkmak zorunda kalan.

“Kişi,çıkar” yolu olmayandır: kişinin yolları”çıkmaz sokak”lardır.

Kişiyi kişi yapan, kendisine”sahip olması” yada, sanki yoğun bir çabalama sonucu, kendisini “bulması”
değildir. - kendini aramasıdır; bu arama edimini de sürekli kılabilmesidir.

Kişi ancak kendi kendini atlatarak var olabilir; kendini tam ve sürekli bir bilinç içinde tutmaya çalışan kişi,
ölümün kapısına dayanır...intiharın.
215-Bir insan”cinsi”nin özelliklerini yinelediği sürece kişi değildir - ancak yinelenemeyecek, yepyeni bir yanıyla ortalama ”genellik”ten ayrıldığı yerlerde kişi olabilir.

Kişi, bir insanın kendine dönüp dineldiği yerlerde oluşur - o yerlerin toplamıdır.

Kişi, yoktur; yada varlığı yokluğudur.

Her düşünme, kendi yalnızlığının içinden çıkarak gizlice, sonradan gelen yada sonrasından giden düşünme içinde konuşur.

“Roma” kadar engin, derin, karmaşık; yüksek, geniş,dolambaçlı olmakla, herhalde.

Özgürlük budur belki de – sürekli bir yersizlik; sürüp giden bir yol.

Kişi, yaşamı boyu, bir yerde takılıp kalıp, yolda olduğunu sanabiliyor; yada, ters taraftan, sürekli yürüdüğü halde bir yerde durduğunu....

Önemli olan, bir yerde bulunmak değil, bulunduğu yerin bilincinde olmaktır; aynı şekilde, yolda olmak değil, yürüdüğü yolun bilincinde olmak.

Yer de, yön de, yol da, bilinçtir.

Kendi yönünü bulmanın tek yolu, başkalarının yüklerini yüklenerek başkalarının yollarını yürümektir.

Bir yaşam, bir yönün bir yol olup olamayacağının deneme sürecidir."

Yürüme - Oruç ARUOBA – Metis ---------- > > > sanki yazınız bu kitabın mektubu olmuş Rahmetli Oruç ARUOBA br kitapla yıllar öncesinden cevaplamış gibi, sevgiler...

Güzeldi,anlamlarla dolu yazı. Saygılar.

Zaman nankör bir kavramdır
bazen sonsuzluk kadar uzun bazen ise an kadar kısa

doğru da nesnelliğini zaman içinde yitir di beynimde ucu açık sorular
doğrular kime göre ve neye göre
hani doğru tek ti
tek olmayan bir doğrunun yanlıştan kendini soyutlaması imkansız gibi geliyor belliğime

peki öyleyse neden üç yanlış bir doğru mu götürsün ki tabiki götüremez götürmemeli de
bazen yanlış diye adlettiğimiz şeylerde bizim doğrularımız değil mi

yine aynı sorular yanlış kime ve neye göre

cevap bulması gereken o kadar çok soru var ki zaman da işte tamda dediğin yerde başlıyor

yüreğine sağlık harika yazı idi

İnsanların insaf ve merhametine terk edilmiş canlılardan daha fazla sitem hakkı bulunan kim ya da ne olabilir ki...
Doyurmak, korumak en yaşamsal gereksinimlerini en tehlikeli canlıya yani insana bağlamak, ne derece doğru. İhtiras, nefret, bencillik dolu..

İsyan değil, sitem değil anlamak için soruyorum Tanrı'ya, iradesiz canlıyı rahat ettirmek senin için bu kadar zor mu...

Hata üstüne hata değil midir yaşamak. Bizim için hata ve Tanrı öfkesi için...öyle mi düzenlenmiş evren.

Nimeti bol olan ve bununla övünen...

Otuz mantar koymuş önüme misal... ama bir kaçının içi zehir dolu... Hadi gel de ye,der gibi meydan okuma değilse açlıkla alay etmek midir bu...
Peh!.. Adem bile ne kadar şanslıymış, bul karayı al parayı yokmuş.

Yiyeceklerin arasına zehir ya da günah saklanır mı hiç?

Biz hayvana Tanrı bize oyun içinde oyun mu?
Ya da bütün doğrular tek yanlışa kurban gider.
Eh! İster istemez düşünüyorsun işte...
Selamla sevgiyle...

zaman pusu kurmuş arsız canavardır...sen hele canavar avcısımısın hayal avcısı mı ona karar ver

Ben kendi kabuğuma çekilmekte buldum çareyi diyebilirim. Sosyal hayatta arkadaş sayım 1, dost ve sevgili sayım her daim 0 'dır. Mümkün olduğunca insanlardan uzak ve mütevazi yaşıyorum. Yani, zamanımı ve hayatımı kendime bağışladım. Hayatın dayattığı mecburiyetler dışında, hiçbir hedefim olmaksızın kendimden başka, kendimi okumaya, düşünmeye,hissetmeye,anlamaya ve yazmaya verdim. Başkalarının doğruları veya yanlışlarını hiç umursamadım. Kendime bir kişilik bir evren ve o bir kişinin içinde varolan sonsuz kişilikler kattım. Bu sayede , daha fazla bir huzursuzluk yerine , sıkıntılı da olsa bir huzura kavuştum. Peki neden ? Çünkü zamanında zamanımı hep gereksiz şeylere harcadığımı gördüm, yanlış ve gereksiz insanlarla çok vakit geçirdim, bana hiçbir şey katmayan kişiler, işler, aktiviteler ile hayatımı çarçur ettiğimi anladım ve bütün tartışmalardan , gereksiz hayallerden , nice tahtlardan feragat ettim. Sonsuzluktan bir kaç gün çalmayı istemekten vazgeçip, elimde ki bir kaç günün değerini bilmeyi öğrendim. Vedalardanda , merhabalardan da uzağım artık ve dünyayı okumakla keyif içerisinde meşgulüm.

Yani black_sky, özetle derim ki; Her maddenin, her ânın değerini ve aynı ölçüde değersizliğini bilerek yaşamak, en büyük klavuzumuzdur belki de, delirmeden yaşayabilmek ve ölebilmek için.

Anlamlı yazınız için, teşekkür ediyorum.

bahar geldi de kocakarı soğukları geliyormuş haftaya benden duymuş olmayın..:))
eskilerin iklimle, doğayla iç içe bir yaşamı vardı..bizim için ise doğa genelde depremler..

betonun ne doğası olabilir ki..

piyangoda vurmuyor nesildaş..
şiir vuruyor yazı vuruyor lakin piyango vurmuyor:)

"Asla gidemediğim yerler hayal edebilirim ,asla tanımadığım biriyle sabaha kadar konuşabilirim. "

bu yazının özü bu cümle midir bilemiyorum. bence öyle..

tatile gerek yok diyorum lakin laf anlatamıyorum??

ne istiyorsun.. ?? bu yaz izmir alaçatı yapalım??

ne gerek var, 2 saat ben sana bir film açayın alaçatı coğrafyasına benzer, yedi yıldızlı otelde çekilmiş.. al sana tatil..

kamp yapalım mı?? ne gerek var..

kamp belgeseli izleyelim..

arasıra seni boğasım geliyor..
hay hay.. bir çatışma vurdu kırdı filmi açayım..

dalga mı geçiyorsun benimde...

hadi parka koşuya gidelim...

ne gerek var.. gel yeni bir film buldum. onu ilzeyelim...

yeterrrr yeterrr çıldırtma beni...

parka koşuya mı gdiyorduk, tamam hemen hazırlandım:))
termos çayı da alayım mı ??
olay bu..

çıldırmaya az kaldı doktorum nerde, diye bir şarkı vardı..

saygı ve huzurla..

nice baharlara..

Bazen yapılan yanlışlar, yaptığın doğrular üzerinde doğru üretebilir
yeter ki tahammül etme kabiliyetimiz olsun

güzel bir yazı
tebrikler değerli kalem
nice sevgiler ve saygılarımla

Tam "evet evet, aynen" derken, tereddüte düşürüyorsun insanı, "mi acaba"larla:) gerçi, hayat tam da böyle bir şey aslında...

Üç doğrunun bir yanlışı götürdüğünü hiç görmedim. Ama, kelle götüren tek yanlışlar gördüm. Burada da aynı cümleyi kurabilirim sanırım; hayat, tam da böyle bir şey aslında!

Bahar geldi dedim ya, azıcık umut ve ışık gördüm sanki yazında:)
Bizi böyle düşündürmek için bol bol vaktimizi alabilirsin Prensesim:)

Sevgilerimle...