KRALLAR DA ÖLÜR

• 25 Şubat 2020 Salı 01:19:33

Ölüm, herkese istisnasız her bireye eşit muamele eden bir sondur.

Kimsenin herhangi bir sebepten; makam, mevki, rütbe, zenginlik gibi hiçbir imtiyazının geçerli olmadığı,
bedenlerinin beyaz bir kumaş parçasına sarılarak toprağa çürümeye bırakıldığı bir hakikattir, ölüm...

Çoğu ölümlü kendinden sonraki 4. nesil tarafından anımsanmaz. Tanınmayan yabancı yaşam-sızlar olurlar.
Mevcudiyetleri geldiği günlerindeki kadar enteresan bir şekilde yokluğa dönüşür.

Sahip olunan her şeyin ardımız sıra bırakıldığı,
dünya hayatından inanca göre değişiklik gösterse de genel kanıya göre
ahiret yurduna iltica ettiğimiz bir yolculuktur ölüm.

İnsanoğlunun fani bir yapı şemasının içinde fani bir varlık olduğu
ve ruhu üzerine giydirilen geçici elbisesinden sıyrıldığı o an,
geride bıraktığı yaşamından sadece “yapıp ettiklerini” yanında götürebildiği sonsuz yolculuktur, ölüm.

Dini değerlere bakılarak denilebilir ki
Kabir hayatından sonra yeniden haşrolunarak
mahşer yerine toplandığımızda,
sonsuz yurdumuzdaki yeni “yaşamımızın” belirleneceği
imtihan saati de gelmiş demektir.

Ölüm gerçeğini “yok olmak” olarak algılamak iç kaosa sürüklenmemize neden olur.
Üzerinde durmaktan kaçındığımız bu gerçek, belki de hakikatin kendisidir.

Yine dini öğretilerimizin verdiği güvence ile
Yeniden dirileceğine inandırılanlar sanırlar ki sonraki serüvende hiçbir muhasebe yapılmayacaktır. bu da elbet kaos kadar ürkütücüdür. Çünkü inancın rahatlamasına neden olduğu insan için yapabileceği olasılık katlanmıştır.

İnanç ve bilinç sistemi teorik olarak kendisini gönül rahatlığı ile suç işleyebilir hale getirmiştir.

Ancak ölüme ve ahret gününe inanan özellikle Müslümanlar için,
dünya hayatının bir geçiş güzergâhı olması ve “tuli amel” içermemesi gerekmez miydi?

İyi bir kul olmak veya yeryüzünün halifesi olarak “hak ve adaletin tesisi için” mücadele etmekten
başka bir bağımızın olmaması gereken dünya hayatı,
bizim için nasıl olur da bir ihtiras alanına dönüşebilir?

Ölümün elle tutulan tek gerçeği saklı tuttuğu gizidir. Gizlerle dolu bir yapısı olması onun gerçekliğini örtbas etmez.
Ürkütücü hale getirir. Pek çok insan çocukken toprak altında kalmaktan korkmuştur.

Bu hakikatin farkında bireyler için hep burada kalacakmışcasına dünyaya sımsıkı sarılmak ne büyük gaflettir.
Bu gafletin içerisinde yuvarlanıp giden insan
tarihi sürecinde günahın, haramın, zulmün ve ihtirasın kurbanı olmuştur.

Kaldı ki, makam, mevki, güç, ihtiras âdemoğlu ve havva kızlarına
daima “kul” gerçeğini unutturarak şeytanın tuzağına düşürmüştür.

Hani nerededirler?.

Dünyayı titreterek büyüklüklerini, güç ve kudretlerini(!) ispat peşine düşen bu adamalar ve kadınlar şimdi neredeler?

Toprağın altında çürüyen cesetlerinden başka varlıklarından geriye ne kalmıştır?..

Hasılı, bir kişinin ölümünden geriye ne kaldığıdır önemli olan.
Yaşı, makamı, kim olduğu değil, ardı sıra bıraktıklarıdır.

Bir yanda yeryüzünü fesada uğratan zalimler,
diğer yanda varlığı ile etrafını kandiller misali aydınlatan güzel insanlar.

Bir yanda hakkın aydınlığı diğer yanda zulmün karanlığı..
Ölüm her nefse uğrayacak mutlak bir hakikattir!

Önemli olan ölümün uğradığı kişinin,
genç, yaşlı, kadın veya erkek ,kral,sultan,padişah olması
nerede yaşadığı, nasıl göründüğü değil,
geriye ne bıraktığı, beraberinde ne götürdüğüdür...

Bundan 5 6 yıl önce şair birini tanıma şerefine nail olmuştum.
Henüz kitabını yayınlamamıştı. Birazda tuhaftı işin doğrusu. Şöyle dedi;

Adına ister Tanrı diyelim, istersek kader veya tesadüf
Yarın ne olacağını bilmek zor, tek bir hayatımız ve onu yaşamak için tek bir şansımız var.

O yüzden hiçbir hayali başka bir dünya inancına bırakmamak gerekir.

ELLİL-ŞUSIN