ÖĞRETMENİN YÜREĞE DOKUNUŞU

• 3 Şubat 2020 Pazartesi 23:03:00

ÖĞRETMENİN YÜREĞE DOKUNUŞU
Zengin arazi ve sürü sahipleri dağ köylerindeki yoksul aile çocuklarını çalıştırmak üzere ailelerinden alır, her işte çalıştırırlardı. Genellikle on ile on beş yaş arasındaki çocukların içinden güçlü kuvvetli olanları tercih ederlerdi. Seçilemeyen çocuklar köyde kalırlar, kendi ailelerinin işlerine yardımcı olurlardı. Köye gelmeden önce haber gönderirlerdi, çocuklar muhtarın evinin önünde toplanırdık, adamlar içimizden seçer, köylerine
götürürlerdi. Annemizle, babamızla, kardeşlerimizle vedalaşırdık. Bu vedalaşma hüzünlü olurdu. Aylarca göremezdik en sevdiklerimizi. Ama seçilip gitmek ve parayla, koyunla, inekle köye dönmenin verdiği gurur hiçbir şeyde yoktu. Bir işe yaramanın, ailemizin mütevazi bütçesine katkı sağlamamız müthiş bir gururdu bizim için.
İşin kötü tarafı; adamların mayıs ayında gelmeleriydi. Hepimiz okula gidiyorduk. Bir ay, bir buçuk ay okulumuzdan, derslerimizden geri kalıyorduk. Bir sonraki eğitim-öğretim yılına da geç başlıyorduk. Ben okumak, tıpkı Ayşe Öğretmenim gibi öğretmen olmak istiyordum. Sırf bu sebepten -ki benim açımdan en geçerli sebep bu, çünkü benim hayallerim, ideallerim vardı- dolayı beni seçmeseler diye gece boyunca dua ederdim. Öğretmenimiz de bana ’Sen gitmesen iyi olur. Okuyacak kapasiten var senin. Belki şimdi ailene maddi yardımın olmayacak ama okuduğun aman kendini de, onları da kurtaracaksın,’ derdi. Onun böyle söylemesi beni daha da hırslandırıyor, durmadan kitap okuyor, derslerime düzenli olarak çalışıyordum.
Bir gün muhtar Hasan Amca okula haber gönderdi: Cumartesi sabah dokuzda muhtarlığın önünde hazır toplanmamız gerektiğini söyledi. Öğretmenimizin gözlerimin içine baktığını gördüm. ’İnşallah beni seçmezler,’ dedim. Öğretmenimiz gözlerini kırparak beni yüreğiyle onayladı. Benim dışımdaki erkek çocuklar sevinç çığlıkları atarken yüreğimi derin bir hüzün sardı. Bu durumumu gören öğretmenimiz yanıma gelerek başımı şefkatle okşadı. ’Bunca çocuğun içinden seni seçecek değiller ya;’ dedi. ’İnşallah öyle olur öğretmenim,’ diyerek onu onayladım.
Ertesi sabah muhtarlığın önünde toplaştık. Siyah bir minibüsten yedi tane güzel giyimli adam indiler. Muhtar başta olmak üzere köyün büyükleri sırayla tokalaştılar ’Hoş geldiniz,’ dediler. Keşke benim oğlumu alsalar diye içlerinden dualar ediyorlardı. Bunu dudaklarının hareketlerinden anlayabiliyordum.
Adamlardan siyah takım elbiseli olanı sandalyenin üstüne çıktı. ’Değerli Dereköylüler, bu misafir severliğiniz beni duygulandırdı. Çok teşekkür ederim. Bizler çocuklarınızı götürerek onlara hayatı öğretiyoruz. Bol bol yiyorlar, içiyorlar. Dünyanın parasıyla getirip sizlere sağ selamet teslim ediyoruz. Bugün yedi tane çocuk götüreceğiz. Çok şanslı bu çocuklar yediniz de Yeşilköy’de çalışacaksınız. İşlerden fırsat buldukça birbirinizi görebileceksiniz,’ dedi. Köylüler adamı alkışladılar. Çocuklar ise sevinçten çığlıklar attılar. Bir ben hariç. Beni fark etmesinler diye en arkada durdum. Küçük görünmek için dizlerimi hafiften büktüm. Adamlardan biri en güçlümüz olan Muharrem’i seçti. Muharrem ’Zaten biliyordum’ edasıyla gururlanarak adamın yanına gitti. Hele anne ve babasının gözleri güldü. Bu arada yan taraftaki evin balkonundan Ayşe öğretmenin bizi izlediğini gördüm. Benim seçilemek için gösterdiğim çabayı görüyordu. Sonra Hüseyin’i seçtiler, daha sonra Hamdi’yi. Sonra da Bekir’i seçtiler. ’Böyle giderse iyi,’ dedim içimden. Sıra konuşmayı yapan adama geldi, tekrar çıktı sandalyenin üstüne, işaret parmağıyla beni gösterdi ’Sen gel oğlum,’ dedi. Dizlerimin bağı çözüldü. ’Ben mi?’ dedim titrek bir sesle. ’Evet sen, kim olacak başka. Sen ev işlerine de yardımcı olursun, yanıma gel,’ dedi. Gözümden süzülen yaşı Ayşe öğretmenim görmesin diye kolumla sildim. Onun da aynı şekilde gözlerini sildiğini gördüm. Çaresiz gittim adamın yanına.
Bu mutlu gün yenilen birbirinden güzel yemeklerle ve içilen ayranlarla kutlandı adeta. Daha sonra ailelemizle vedalaştık. Çantalarımız hazırlandı. Bir koşu öğretmen lojmanına gittim. Ayşe öğretmenim sarıldı bana. ’Çok üzüldüm yavrum. Ama elimden bir şey gelmedi. adam seni seçtiğinde daha fazla dayanamadım, buraya geldim. ağladım.’
’Ben de ağladım öğretmenim. Siz görmeyin, üzülmeyin diye çaktırmadan sildim kolumla. Öğretmenimiz bana üç tane roman verdi. ’Bunları oku olur mu oğlum? Ekim ayında görüşmek üzere, haydi git seni beklerler,’ dedi. ’Söz veriyorum öğretmenim, ben de sizin gibi öğretmen olacağım,’ dedim. Yüreğimi öğretmenime bırakarak ayrıldım yanından. Bindik arabaya, düştük Yeşilköy’ün yoluna.
Tam dört ay on üç gün Yeşilköy’deki zengin çiftçilerin her türlü hizmetini yaptık. Çobanlık en öncelikli işimizdi. Daha sonra ineklerin ve koyunların sağım işleri. Sonra sofranın kurulması ve yemekler yendikten sonra toplanması. anlayacağınız ne kadar ayak işi varsa hepsini biz yapıyorduk. Ahırın yanındaki tek odalı bir tane yatağın olduğu yerde kaldım. Gece hayvanlardan doğum yapan falan olursa ya da başka bir sıkıntı olursa hemen müdahele etmemiz için bizi ahırlarda yatırdılar. Sadece bizi değil her çocuk benim gibiydi. Çünkü bu işin kuralı buydu. Evin benim yaşımdaki oğlu Ufuk ahıra hiç gitmediğini söylediğinde şaşırmıştım. Öyle ya gerek de yoktu. Çünkü ben onu yerine her işi yapıyordum. Neyse sizi de üzmeyeyim bunları söyleyerek.
Bu arada okullar açıldı. Herkes okula giderken biz işlerle cebelleşiyorduk. Nihayet işler bitti, bizler bir kamyonetle köyümüzün yolunu tuttuk. kişi başı beşer tane koyun verdiler. Her birimizin koyununun yününü farklı renge boyamışlardı. Kırmızı boyalı olanlar benimdi. Koyunlarla aynı yerde köye kadar gittik. Köye gidene kadar koyunlarımı sevdim. ’Bunlar benim kazancım. Emeğimle elde ettim,’ diye gururla sevdim de sevdim.
Köye gittiğimizde ailelerimiz bizi özlemle karşıladılar. Sarıldık, öptük birbirimizi. Koyunları babama teslim eder etmez Ayşe öğretmenin lojmanına koştum, kapısına heyecanla vurdum. Öğretmenim kapıyı açar açmaz beni bağrına bastı. ’hoş geldin yavrum, hoş geldin, nasıl geçti tatilin? Diyemediğim için üzgünüm. aslında sen iyi bir tatili hak ediyordun,’ dedi ve ağladı. Ben de ona eşlik ettim. Sonra karşına geçtim ’Öğretmenim sizi çok özledim.Verdiğiniz romanları işlerimin arasında okudum. Özetlerini bile yazdım. Yarın okulda arkadaşlarıma okuyacağım,’ dedim.
Ertesi gün okuluma kavuştum. Tabi her yıl olduğu gibi yine beni sınıf başkanı seçtiler.
Ayşe Öğretmeni halen Kadıköy’de bir okulda öğretmenlik yapıyor. Ben de bildiğiniz gibi Maltepe’de bir okulda öğretmenim. Ayşe öğretmenime verdiğim sözü yerine getirdim. Ve dünyanın en güzel mesleğini yapmanın gururunu yaşıyorum. Çocukların gözlerine ve yüreklerine dokunuyorum.
02/02/2020 PAZAR-İSTANBUL İSMAİL MALATYA