ÖZLEDİM SENİ ANNEM

• 24 Ocak 2020 Cuma 18:31:37

ÖZLEDİM SENİ ANNEM

Metroda giderken baş ucumda dikilen, on beş-on altı yaşlarında bir delikanlının büyük bir sinirle, hatta azarlar gibi ’Of, anne! Bıktım senin akıl vermelerinden,’ dedikten sonra telefonunu pantolonunun arka cebine koyduğuna şahit oldum. ’Keşke,’ dedim ’ benim annem sağ olsaydı da gün boyu konuşsaydı, akıl verseydi bana, kurban olurdum her sözüne,’ dedim kendi kendime. Yağmurlu ve çamurlu bir günde cenazesinde üzerine kapanıp dakikalarca ağladığım gün geldi aklıma. Mezarına inip, ellerimle yerleştirdiğim, mertekleri düzenlice yan yana eğimli şekilde koyduğum, ilk toprağını üzerine attığım, başında dualar okuduğum gün geldi aklıma.

Keşke o delikanlının yerinde olabilseydim, neler vermezdim, neler. Ahh anam, ah! Bu satırları göz yaşlarına boğularak yazıyorum. Özledim seni yattığı yer nur olası. Özledim seni canımın içi. Tütüyor burnumda kokun ayaklarının altını öptüğüm.

Biliyor musun anam sen Cennete gittikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Artık Sivas’a gitmiyorum. Beni dünyaya getirdiğin, höllüklere belediğin Yıldızeli bana gurbet oldu. Anladım ki Anam memleket olan, güzel olan senmişsin. Annesiz bir çocuk ne kadar yarımsa, Annesiz bir ailede o kadar dağılmış oluyor. Şuan hepimiz farklı yerlerdeyiz ve sensiz bir şekil yaşamaya çalışıyoruz.

Her anne konusu açıldığında gözlerim doluyor kimseye fark ettirmeden, yorgun bir tebessüm oluşuyor dudaklarımda. Ne kadar başarabiliyorum bunu? Ya bir dakika ya iki dakika, başlıyorum hüngür hüngür ağlamaya. Tıpkı şu an olduğu gibi. Özledim seni annem, özledim. Hem de nasıl?

İSMAİL MALATYA