BANA NASIL KIYDIN ANNE

• 11 Aralık 2019 Çarşamba 14:04:57

Bu anı çok sevdiğim bir arkadaşıma aittir. Bana anlattı ve yazmamı istedi. Kelimesi kelimesine doğrudur. Hiç abartmadan yazdım. Ve sevgili arkadaşımın izniyle sizlerle paylaşıyorum.

BANA NASIL KIYDIN ANNE

Küçücüktüm anne. Hoş halen de, altmış yaşında, iki çocuk, dört torun sahibi olmama rağmen, küçücük bir kadınım anne. Bana hiç, görmek için bakmadığın için, bilmezsin. Beni yok saydığından beri , küçücük doğdum, küçücük büyüdüm, küçücük yaşadım, anne.

Bana nasıl kıydın anne?

Bütün kabahatim, o kadar kız çocuğundan sonra, kız olarak doğmak mıydı? Keşke kız olmama rağmen, beni sevseydin anne. Ben de, bütün annelerin yaptığı gibi, göğsüne yatıp , kokunu ala ala, sütünü emseydim.
‘’Anne sütünün’’ tadını bilseydim, anne.

Ama ben, iki çocuğumu da, bol bol emzirdim. Sen bir annenin, çocuğunu emzirirken duyduğu hazzın, nasıl bir şey olduğunu, bilmezsin, anne. O yavrunun, mırıltılarının ve yutkunma seslerinin, bir anneyi nasıl, cennet bahçelerine götürdüğünü, anlayamazsın. Biliyor musun, yine de, bütün bu güzellikleri bana yaşatmadığına değil de, senin yaşayamamış olmana üzülüyorum anne.

Bana nasıl kıydın anne?

Beş yaşındayken, üstüme kaynar çaydanlık döküldüğünde, nasıl oldu da kayıtsız kalabildin? Acı feryatlarım da mı senin kalbini yumuşatmadı? Neden, senin yerine beni hastaneye komşular götürdü, pansumanlarımı, haftalar boyunca, niye dayım yaptı? Bunları bir gün olsun düşündün mü anne? Çünkü ben halen düşünüyorum ve aynen o günkü gibi yaralarım dağlanıyor, anne.

Bana nasıl kıydın anne?

Kürek sapları, sopalarla, beni nasıl dövebildin anne? Küçücük bir çocuğun bu kadar dayağı hak edecek ne gibi suçu olabilirdi? Böyle bir dayak sonrası, kolum omzumdan çıktığında, neden sen beni hastaneye götürmedin de, komşular, karda kışta beni, ehliyetsiz bir çıkıkçıya götürdüler ? Halen aklıma geldikçe omuz başım sızlıyor anne.

Bana nasıl kıydın anne

Kars’ın o soğuğunda, beni nasıl karların üstüne atıp, kapıyı üstüme kapatabildin anne? Saatlerce nasıl üşüdüğü mü, nasıl titrediğimi, biliyor musun? Donmama ramak kala, beni yine dayımın kurtardığını hatırlıyor musun? Beni sıcak kucağın yerine, odanın en soğuk köşesine attın. Günlerce ısınamadım. O gün, bu gün, ben kışları hiç sevmem, çok üşürüm, anne.

Bana nasıl kıydın anne.

Nihayet istediğin oldu. Birbiri arkasından iki oğlan doğurdun. Bu mutluluğundan sonra. ben başta olmak üzere, ablalarımı da aşağılamaya başladın. Bizler sabah uykularına doyamadan uyandırılan hizmetçilerdik. Ders çalışmamıza izin vermez, süpürge sapı dayağı eşliğinde, Kars’ın soğuğunda ellerimiz morarana kadar cam sildirirdin. Bize veremediğin sevgini bol bol oğlanlar aldı. . Bize nasıl kıydın da yemeğin etlerini oğlanlara yedirirken, biz suyuna ekmek banmak zorunda kaldık

Senden kurtulmak için, ablalarımdan biri, uygun olmayan bir evlilik yaptı ve bugün hala sorunlar yaşadığını biliyor musun anne?

Bana nasıl kıydın anne,

Hatırlıyor musun? Onbeş yaşımda ağır aşağılamalarına ve dayaklarına dayanamayıp, evdeki bütün hapları içerek intihara teşebbüs etmiştim. Ablam beni gecenin yarısında yarı ölü bulunca sana seslenmiş,
‘’ Kardeşim ölüyor ‘’ demiş. Sen hiç aldırmamışsın,
‘’Bırak ölsün’’ demişsin.
Ablam bir kolumda, komşunun alkolik kocası diğer kolumda, karlar içinde yuvarlanarak hastaneye giderken, sen uykuna devam etmişsin.
Midem öyle bir yıkanmış ki sonunda kan gelmeye başlamış. Sonradan, mide kanseri olup beraberinde birkaç organım da alınınca, acaba o talihsiz gün ve senin ilgisizliğin bu hastalığın başlangıcımıydı diye düşündüğüm oluyor. Ölmedim anne. Ama o günleri hatırlayınca, olmayan organlarım ağrıyor, anne.

Kulaklarımın duymayışı, halen kulaklık kullanmamın sebebi, ilgisizliğin ve vurdum duymazlığın olabilir mi?

Genç kızlığımı yaşamamı da engelledin. Dünya iyisi kocamla tanıştığım lise yıllarında işkencelerin en ağırını yaşadım. Bütün yalanlara inandın, bana hiç inanmadın anne. O yaşlarda bile dayaklar ve şimdi tekrarlamaya utandığım hakaretlerinle bana cehennemi yaşattın

Babamın yurt dışında çalışmasının da sorumlusu bizdik
.
‘’ Sizi doyurmak için gurbet ellerde çalışıyor. Sizin yüzünden kocasız yaşıyorum’’
yakınmaların nedeniyle, yediğimiz her lokmada suçluluk duyduğumuzu hiç anlamadın anne.

Babam öldükten sonra bizlere bağlanan maaşları da harcamamıza izin vermezdin. Maaşımızı aldıktan sonra ablalarımla meyve alır, dışarıda yedikten sonra eve gelirdik. Hiç fark ettin mi anne?

Şöyle bir anılarıma bakıyorum da ‘’Yavrum’’ cevabını alamadan, sana ne çok ‘’Anne’’ demişim.
.
Şimdi ‘’ANNEYİM’’ Bir kız bir erkek çocuğum, dört tane de dünya tatlısı kız torunum var. Hiçbir zaman sen gibi olmadım. Seni YENDİM anne. Eşimi, evlatlarımı ve torunlarımı daha çok seveyim, daha çok sevileyim ve onlarla daha çok beraber olayım diye ‘’KANSER’’ı de YENDİM, anne.

Çok güzel bir aileyiz. Evimizin duvarları ağlama sesleri yerine kahkahalarla çınlıyor.

Senin için ise halen üzülüyorum. Çok güzel bir yaşantımız olabilirdi. Ama izin vermedin
.
Kalbini şimdilerde bile ısıtamadın

.Bundan sonraki hayatında yolun açık olsun, ‘’ANNE’’

AYTEN TEKİN